Die seders van Libanon. Adriana Faling

werk saam aan die gemeenskaplike Kersfeesvisie.

      Hulle werk deurnag om alles gereed te kry. Dit is ’n miernes van bedrywigheid. Party helpers dek tafels en die kinders help om te versier en stoele in te dra. Drie honderd kalkoene word voorberei, bedruip met speserye en oondgebraai tot goudbruin. Rys met kruie word in groot potte gekook. Die reuk het almal honger, maar hulle fokus op die mense wat maande laas daarvan kon droom om selfs net ’n hoender in ’n oond te kan gaarmaak. Haar eie vingers is yskoud waar sy besig is om bestanddele vir die slaai op te kap. Die geselskap met Yana en die ander jong vroue om haar is vrolik en die atmosfeer uitbundig vanweë die opwinding om hierdie projek in vervulling te sien kom.

      Eva skarrel soos ’n moederhen rond terwyl Youssef met sy hande saamgevou voor hom rondloop. Hy het ’n reuseglimlag op sy gesig en knik voortdurend om sy goedkeuring met die proses aan te dui. Hy gesels hier en daar, en vee soms trane van dankbaarheid en sekerlik van uitputting ook uit sy ooghoeke. Pascale is self doodmoeg van die lank staan, maar sy sal nou nêrens anders wil wees nie. Sy wil veral nie by die woonstel wees nie. Sy is bly hulle kon uitkom.

      Emile kom elke nou en dan verby, dra goed aan en skuif tafels rond. Hy korswel met die vroue om die kospotte en almal het ’n geselsie met hom aan te knoop. Sy loop ook deur: “Nee, Pascale, jy moenie jou vingers ook opsny in die slaai nie, dit sal die gaste sooibrand gee!”

      Die ander lag. Sy staan nie gewoonlik met ’n mond vol tande nie, maar wanneer hy haar terg, is haar mond skoon stom. Sy trek vir hom ’n gesig.

      Sy betrap Saleh se blik ’n oomblik lank op haar. Pascale probeer ongeërg glimlag. Agge nee, staan haar geheim oor haar hele gesig geskryf? Sy sal versigtiger moet wees. Sy beduie met haar kop na Emmanuel wat snoesig op ’n matras lê en hoop dat dit die aandag van haar sal aftrek. Hy en van die ander kleintjies het gelukkig ’n groot deel van die nag geslaap terwyl die volwassenes gewerskaf het.

      Yana se twee oudste kinders help ook. Vlugtelinge wat ander vlugtelinge bedien. God se Koninkryk is ’n verstommende plek wat haar aanhou verras. Die kinders gaan miskien nie skool nie, maar met hierdie uitreik-aksies leer hulle dalk baie meer.

      Pascale is gedaan tot in haar wese toe hulle laatnag op Oukersaand met swaar bene by die trappe na die woonstel opstap. Ashraf dra die slapende Emmanuel na sy bedjie toe. Yana se kinders strompel ook elkeen na hulle lêplek. Sandra, haar kamermaatjie, se krulle raak skaars die kussing, toe slaap sy reeds. Pascale wag vir almal om klaar te maak in die badkamer voordat sy gaan stort. Sy kry koud, sy is moeg en haar weerstand teen die eensaamheid, wat dreig om haar te oorweldig, is min.

      Sy wens sy kon laat slaap die volgende oggend, maar sy moet Kersdag saam met haar familie gaan deurbring. Sy sien op daarteen en voel dadelik skuldig. Saleh en Ashraf het geen werklike familie nie. Ashraf se familie haat hulle. Sy moet die tyd saam met haar gesin waardeer. As sy net nie so lewensmoeg was nie. Sy het geen weerstand teen hulle verwyte nie. Miskien moes sy Emile saamgenooi het, maar dit sou sekerlik te voor op die wa wees.

      Dalk moet sy tog maar terugtrek na haar ouerhuis, eerder as om in die oorvol woonstel te bly. Daar hoef sy nooit laatnag in die koue te wag om te stort nie.

      Dankie, Here, dat U my die geleentheid gee om ander te dien en dat ons ’n gesin onderdak kan bied. Ek is nou tot die dood toe moeg, Here. Help my om kop te hou en dit wat U van my vra, met blymoedigheid te doen. Sy raak aan die slaap voordat sy “amen” kan sê.