Vickey het aansienlik meer van ’n ophef by haar aankoms verwag. Sy leun ’n oomblik teen die motor se oop deur en frons. Al die gaste staan met hul rûe na haar gekeer saamgedrom om die tennisbaan, van waar sy geluide soos geweerskote hoor klap soos die bal heen en weer woerts. ’n Juigkreet klink vanuit die toeskouers op: “Mooi skoot, Charlie!”
Half ergerlik maak Vickey die deur toe. Sy stap stilletjies nader. Nie dat dit enige verskil sou maak nie, dink sy afgehaal, want die tenniswedstryd op die baan verg blykbaar almal se volle aandag. Sy gaan staan op ’n afstand teen die skuins heuwel van die tennispaviljoen, van waar sy ’n beter uitsig het oor die vier natgeswete spelers wat mekaar nie ’n duim se grasie gee nie. Die tweeling ken sy, en sy eien Charlie Thompson met sy vaal hare en stomperige neus. Maar die man wat haar nuuskierigheid prikkel, is Charlie se tennismaat. Hóm het sy nog nie vantevore gesien nie, en wat sy nou sien, hou sy van! Witblonde hare wat skerp afsteek teen ’n bruingebrande vel; skraal maar tegelyk gespierd, en lenig daarby. Amper so lank soos haar pa, en hy beweeg met die ratsheid van ’n windhond. Wie sou hy wees? wonder Vickey met ’n gevoel van opwinding. Die jong mans met wie sy die afgelope twee weke te doen gekry het, was aan die begin wel nie te sleg nie, maar geleidelik het hulle haar begin verveel. Almal is so eenders. Daarby praat hulle almal oor presies dieselfde dinge en lag hulle oor dieselfde grappe, en almal gaan na almal se partytjies toe.
Sy sug. In vergelyking met Parys is Johannesburg tog nog maar net ’n dorpie. Sy bepaal weer haar aandag by die vinnige spel op die baan. Die blonde man storm in en slaan ’n lae handrug, net buite die bereik van Liam le Grange, wat ’n luide uitroep van frustrasie gee.
“Lemoensap, juffrou Malloy?” vra ’n beleefde stem agter haar. Vickey draai om. Dis Denis, die Skotse butler wat die Green-Fiddians uit Londen met hulle saamgebring het. Sy glimlag.
“Ek sou ’n glasie sjampanje verkies.”
Hy kyk haar geskok aan. “Dit spyt my, juffrou,” antwoord hy haar styf, “maar in hierdie huis word daar nie sterk drank gebruik nie.”
“Nie?” Vickey se oë rek wyd van verbasing. “Nooit nie? Nie eens sjampanje nie?”
“Nooit nie. Nie eens sjampanje nie,” bevestig hy ferm. Weereens hou hy die silwerskinkbord met die lemoensap na haar uit. Verslae neem sy ’n glasie en glimlag flou vir hom. Hy wil wegloop om die ander spelers om die baan te bedien, maar sy keer hom haastig.
“Wie speel teen die Le Grange-tweeling?” vra sy onskuldig.
“Meneer Charles Thompson en meneer Kurt Mannheim.”
Sy knik en hy loop die heuweltjie af na die omstanders om die baan.
Die naam sing deur Vickey se kop: Kurt Mannheim! Natuurlik, nou herken sy die trekke. Laas toe sy hom gesien het, was hy omtrent tien of elf jaar oud en sy hare was wit verbleik ná hul lang, wonderlike dae op die strand. Toe al kon hy soos ’n windhond hardloop. Heinrich en Kurt … maar Kurt was altyd die leier. Hy was haar gunstelingspeelmaat. Maar Kurt het intussen ’n man geword, en wat ’n man is hy nie! Die dag kry skielik nuwe betekenis vir Vickey. Sy kyk na die glasie lemoensap in haar hand en slaan dit haastig weg.
“Jig!” mompel sy, want die vloeistof is lou. Skielik begin ’n onhebbelike idee in haar kop vorm aanneem: Manne wat so ’n uitputtende wedstryd speel – en dit in hierdie versengende hitte – gaan sekerlik dors wees daarna. Hulle sal ongetwyfeld iets sterker en kouer soek as louwarm lemoensap ná so ’n spel. Wat kan ’n moeë man meer beïndruk as ’n yskoue bier? Of selfs ’n glasie sjampanje?
Haastig sit sy haar leë glas op die kweek neer en stap vinnig terug na haar pa se motor. Sy moet gou maak, sy hoop net nie hulle speel klaar voordat sy met die proviand uit Balgray se koelkaste terugkeer nie. Haar pa is gelukkig nie daar nie, anders sou sy moes verduidelik. Hy kan soms so outyds wees in sy sienswyses oor wat goeie maniere uitmaak.
Vickey lag opgewonde toe sy die motor deur die sierlike hekke van die Green-Fiddians stuur. Van een ding is sy seker: As haar tydsberekening goed is, sal sy met haar terugkoms al die mans se aandag op haar hê!
Hulle is al ’n goeie veertig minute besig met die derde stel voordat Kurt en Charlie werklik ’n goeie deurbraak maak, en dis nadat Bruce sy tweede dryfhou net-net te kort mik en die bal teen die net laat beland. Dit gee hulle ’n geringe voorsprong wat hulle nuwe moed gee. Met hernude energie dryf hulle hou ná hou na die tweeling, wat op hul beurt kwaai moet rondspring om hierdie onverwagte aanval te probeer afweer. Dis asof Kurt en Charlie hul taktiek agtergekom het en nou hul eie slenterstreke teen hulle begin uithaal. Die twee is oral op die baan, rakette oorgehaal om selfs die onmoontlikste hou te ontvang, net om dit weer met mening terug te slaan.
Die laaste stelpunt is nou op die spel, en steeds wil nie een van die manne bes gee nie. Maar toe maak Liam ’n fout. Hy moker sy laaste afslaan laag oor die net in ’n poging om Kurt uit te oorlê. Tot sy ontnugtering skiet die vent soos blits oor die baan en tik die bal met ’n delikate handrughou sodat dit weer net oorkant die net grondvat, ver buite Bruce se bereik. Daarmee wen Kurt en Charlie die wedstryd.
Onder luide toejuiging skud die moeë spelers blad. Liam klop Kurt op sy skouer. “Magtig, man,” hyg hy, “jy’t ons voos gespeel! Dis die eerste keer in ’n lang ruk. Jy kan gerus by ons klub aansluit.”
Kurt lag. “Ek is self pootuit. ’n Lang, yskoue bier sal nou goed afgaan!”
Die ander drie spelers, wat intussen vooruit gestap het, hoor wat hy sê en bars uit van die lag. Hulle wag Kurt in by die tennisbaan se hek. Hy kyk hulle onbegrypend aan.
“Droom maar oor jou biertjie, my maat. Alkohol sal jy aan huis van die Green-Fiddians nie kry nie!”
’n Groot blinkswart motor kom met ’n vrolike getoeter tot stilstand op die halfmaanpad kort anderkant die baan. Uit die motor klim ’n donkerkopmeisie. Sy gooi laggend haar arms omhoog en waai vir hulle.
“Ek bring nektar vir die oorwinnaars!” Sy duik terug in die motor en kom te voorskyn met ’n bottel sjampanje in die een hand en ’n bottel koue bier in die ander. “En lafenis vir die moeë verloorders!” roep sy uit.
’n Goedkeurende kreet bars uit die monde van die vier tam spelers. “Hoera! Vickey Malloy tot ons redding!” roep Charlie uit.
Kurt staar verdwaas na die mooi jong vrou. Vickey Malloy? Victoria … Kan dit werklik sy wees? Sy rabbedoemaatjie van destyds, die meisie met die windverwaaide krulle, kan dit sy wees?
Al wat ’n man is, begin nou op die sjarmante wese afpyl. “Komaan, maat,” pomp Liam hom in die ribbes, “die gode het jou versugting gehoor! Kit Malloy se dogter bied altyd die beste drank in die dorp aan.”
“Hoe dan anders,” lag Charlie. “Haar pa was dan die kroegkoning in die ou dae, so sê my ouers!”
Kurt stap saam met hulle na die samedromming om die motor, maar hy voel vreemd, anders, asof iets met hom gebeur het … Wát weet hy nie, hy weet net dat dit te make het met sy verbystering oor die metamorfose van die meisietjie uit sy jeugjare. Haar onverwagse verskyning, so uit die bloute uit, het hom soos ’n weerligstraal getref.
Toe hulle nader aan die motor kom, hoor hy Lillian Green-Fiddian ontsteld uitroep: “Dit word nie gedoen nie, Victoria Malloy! Dis uiters swak smaak. Hoe durf jy drank op my ouers se eiendom bring?”
Kurt se lengte bevoordeel hom, hy sien hoe Vickey omdraai en liefies vir Lilian glimlag.
“Dis net vir ’n kort rukkie, Lilly. Eintlik wou ek julle almal net kom sê het.” Sy spring rats in die motor. “Komaan, volg my! Die kroeg is in die straat onder die twee eike net regs van die uitgang.” Haar klokhelder lag klink op en sy trek weg op die hoefysterpad wat laer af uitmond in die straat. Die gaste storm uitbundig agterna. Net Kurt bly agter, hy en Lillian, wat die motor en haar renegaatgaste in woede agterna staar. Kurt het ook lus om pad te gee, maar daar is iets so verlate aan Lilly dat hy dit nie oor sy hart kry nie. Haar mollige skouertjies beweeg sidderend.