“Maar Pappa, jy het dan verlede maand geskryf dat jy dit teen ’n groot wins verkoop het.”
Kit grinnik en knik. “Dit was eerder ’n oorname deur die kompetisie om ons uit hulle mark te kry.” Weer lag hy sag. “Maar dit was uiters winsgewend, die bod was so hoog dat nie ek of Henri dit van die hand kon wys nie. Maar ek moet jou sê, dit was moeilik om die transaksie so ver te bring. Die risikofaktor was hoog.” Die ou, skewe glimlag flits oor sy gesig. “Maar die saak is nou uiteindelik afgehandel.”
Vickey frons. “Hoekom doen jy dit, Pappa? Altyd risiko’s, altyd gevare en uitdagings, en sodra jy kry wat jy wil hê, raak jy daarvan ontslae. Hoekom? Dit gaan tog nie oor die geld nie?”
Kit sit ’n paar oomblikke en dink, dan skud hy sy kop. “Nee, daar het jy gelyk. Ek is seker maar ’n soort avonturier. Solank die opwinding van ’n nuwe uitdaging daar is, dan is my siel ook daarin, maar sodra ek aan die wenkant is, verloor ek belangstelling, soek ek na iets nuuts. Weet jy, ek oorweeg dit om Nepal toe te gaan, na die Himalaja, Everest toe … geen Westerling kon daardie berg nog ooit –”
“Nee, Pappa, jy gaan nie! Ek verbied jou!” Die opregte ontsteltenis op Vickey se gesig laat Kit gerusstellend glimlag.
“Sommer net ’n idee, juffie,” paai hy goedig.
Vickey kyk hom onseker aan, dan leun sy maar teen sy skouer. “Ek haat dit as Pappa na al daardie gevaarlike plekke gaan. Kom liewer Parys toe.” Sy sit opgewonde orent. “Dit sal my selfvertroue só ’n hupstoot gee as my liewe pappa kan by wees. Dink net, my eerste opvoering! Ag toe, Pappa!”
Hy haal sy skouers op. “Dis nog te lank vooruit om te kan besluit.” Hy knipoog. “Miskien is jy nie eens meer daar nie. Miskien beroof ’n oulike Johannesburger jou hierdie somer van jou hart. Ai, juffie, dit sal goed wees om jou hier te kan hou!”
Vickey kyk hom ’n paar oomblikke in ongeloof aan, dan skater sy. “Hier? Mon Dieu! Sien jy my as ’n Johannesburgse huisvroutjie, Pappa? Dink jy werklik ek sou ooit kon inskakel in hierdie kleinburgerlike gemeenskap?”
“Genugtig!” roep Kit gemaak geskok uit. “Die jonge mademoiselle Malloy het ’n nare klein snob geword.”
“Pappa, nee, ek bedoel dit nie so nie,” Vickey skud haar kop, haar gesig skielik ernstig. “Ek is jammer, ek weet dit moet aaklig en pretensieus geklink het, maar ek sal nie hier kan inpas nie. Veral nie in die sleurbestaan van iemand wat niks anders het om te doen as om na haar man en kinders om te sien nie – en dit sonder musiek. Ek kan tog nie daarsonder leef nie, Pappa. Hier is niks nie. Ek bedoel – hier’s geen musiek nie!”
“Ambisieus, nè? Ooit gedink dat arme Johannesburg ook behoefte het aan so iets? Jy kan hier musiek maak en ons arme drommels kan na jou kom luister,” betig Kit haar ligweg.
Maar sy skud haar kop ferm. “Jy praat nou loutere snert, Pappa, en jy weet dit. Dis net, ek – dis nie net ambisie nie, dis iets wat jou aandryf sonder dat jy ’n sê daaroor het.” Sy glimlag. “Miskien aard ek na jou, Pappa, of hoe? Jy moet jou voortdurende uitdagings beproef. Kit Malloy wil mos alles hê – of dan niks nie!”
Kit glimlag skeef en knik dan toegeeflik. “Goed, ek gee jou gelyk.” Hy kom orent. “Nou toe, gaan sien om na jou uitpakkery en rus so ’n bietjie. Ek moet ’n paar dinge gaan afhandel in die dorp. En onthou, vanaand neem ek jou uit na die Carlton. Die kos daar is uitmuntend.”
“H’m, ek kan nie wag nie …” antwoord sy half ingedagte, want haar aandag is by die stapel uitnodigingskaartjies wat sy op die buffet gesien het. Kit merk dit en gaan tel die koevertjies op. Hy kom terug en bring hulle vir haar.
“Ek kan sien dat ek in die tou sal moet staan om my eie dogter te mag uitneem. Nou toe, juffie,” hy sit die stapel voor haar neer. “Jy kan nou maar besluit wie se hart jy eerste gaan breek!”
Hoofstuk 11
Saterdagmiddag maak Kurt vroeër as gewoonlik by die myne klaar. Hy stort sommer daar en trek sy tennisklere aan. Hy het sy ma die vorige aand gewaarsku dat hy na ’n tennispartytjie uitgenooi is. Deborah het heel ingenome gelyk met die idee, en sy het hom selfs aangesê om haar tweede motor te gebruik, ’n aanbod wat hy gretig aanvaar het.
Flink ry hy verby die nuwe aanleg na die hoofpad en draai dan die wiele in die stad se rigting. Kurt geniet dit om die vaartbelynde voertuig te hanteer en hy bestuur goed. Sodra hy klaar is met sy studies, sal hy vir hom ook ’n ryding aanskaf, dink hy. Hy het al klaar in sy kop op ’n Italiaanse motor besluit, ene waaroor daar heelwat in die koerante geskryf word.
Hy voel skielik uitgelate. Hy sien uit na vanmiddag, hy het oefening nodig en daarby hou hy van Charlie Thompson, die jong man wat hom gevra het om sy tennismaat te wees in die dubbelspel. Thompson en hy was saam op skool gewees en later ook op universiteit, maar toe het Charlie medies gaan studeer, en dit het hom die meeste van die tyd in die Kaap gehou. Ten spyte daarvan het hulle kontak behou. ’n Gawe ou, dink Kurt, en daarby ’n staatmaker op die tennisbaan. Sy gedagtes dwaal af na die res van die geselskap wat daar sal wees. Eerstens is daar die rooikop Le Grange-tweeling van Pallinghurst, twee onnutsige maar goeie kêrels. Albei word as bankiers opgelei, sodat hulle eendag in hul pa se spore kan trap. Dié besit twee van die vernaamste banke in die stad. Dan is daar Ted Barlow, ’n meganiese ingenieur, wie se pa jare gelede ’n fabriek opgerig het. Ted sal een van die dae moet regstaan om by hom oor te neem, dink Kurt. Ook ’n gawe ou, entoesiasties, met groot planne vir die toekoms.
Dan is daar die meisies. Kurt trek sy mond skeef. Met die meisies wat gewoonlik teenwoordig is, is dit ’n ander storie. Hy kan skaars aan twee dink wat hom nie grensloos irriteer nie. Lillian Green-Fiddian, hul gasvrou vandag, is seker nie te sleg nie, alhoewel ’n bietjie te mollig na sy smaak. Hy vermoed sy het ’n ogie op hom en dit maak hom kriewelrig. Dan is daar die Albu-susters: albei baie mooi, maar hulle praat aanhoudend oor klere en partytjies. Is dit nie die geval met byna al die jong meisies van Johannesburg nie? wonder hy. Hierdie rykmansbende wat hulle vermaak deur voortdurend van een partytjie na ’n ander te fladder, op soek na iets nuuts, iets opwindends. In die betreklike klein sosiale kring van die stad se bevoorregte kinders raak dit ook maar bra vervelig.
In die buitewyke van Berea kies hy met opset die straat wat verby die tans verwaarloosde landgoed van Barney Barnato loop. Deur die mooi ou gietysterhekke is die groot herehuis tussen die bome sigbaar. Ná sy dood – sy ma sê daar was heelwat bespiegeling of Barnato oorboord gespring het, of van die dek van die Queen Mary afgestamp is – het sy neef wat die landgoed geërf het, ’n woning in Parktown bekom, ’n buurt met ’n hoër status as Berea. Dis duidelik hy het nie veel erg aan sy erflating nie, daarom dat dit nou so sleg lyk. As hy kon, sou hy dit gekoop het, dink Kurt. Die herehuis is gebou in die middel van ’n park van oor die vyf hektaar. Die grond alleen behoort uiters waardevol vir toekomstige ontwikkeling te wees.
Hy ry teen die steil heuwel op. Wanneer hy bo kom, op die kruin, sal ou Parktown onder hom lê, dink hy trots. Dis altyd so. Die Kaap het nou wel sy bekoring, maar op ’n helder dag soos dié voel hy hom een met sy geboortestad. Hy is murg en been ’n Johannesburger, die hartklop van die plek pols deur sy are, al is sommige van die inwoners so aanstellerig …
Kurt en Charlie Thompson het saam hul opposisie kafgedraf, totdat hulle teen vieruur die middag teen die ander wenpaar te staan gekom het, die gedugte tweelingbroers van Pallinghurst, bekend vir hul stamina en geweldige dryfhoue. Te oordeel na die applous, is Bruce en Liam duidelik ook die toeskouers se gunstelinge. Al die ander spelers drom nou om die baan saam om na die laaste wedstryd te kyk.
Nadat hulle net-net een uit twee stelle gewen het, is dit vir Kurt duidelik waarom die weddenskappe ten gunste van die tweeling was. Hulle sal vandag alles moet uithaal as hulle die twee rooikoppe wil klop.
Kurt se afslaan word flink deur Bruce ontvang, en sy broer is ewe vinnig gereed by die net om Charlie se terughou