Hoofstuk 12
“Ek moes tog maar vir Herman Eloff aangesê het om die hings op Sorgenfrei vir ons noorde toe te bring,” sê Deborah nadenkend terwyl sy en haar seun ontbyt geniet. “Jy weet mos, die een wat verlede keer in die Baai gewen het. Dis ’n goeie perd. Ons stal hier is nie sleg nie, maar nie een van die perde is eintlik wenners nie.”
Kurt glimlag. “Dis tog net ’n vriendskaplike resies. Maak dit soveel saak wie wen?”
“Vir my maak dit altyd saak,” antwoord sy hom skerp. “Dat jy vandag die Mannheim-myne se kleure dra, maak dit vir my nog belangriker. Dit is die eerste keer, besef jy dit?”
Kurt lig sy wenkbroue en fokus maar op die spek en eiers wat oom Sam voor hom neergesit het. “Die stalmanne het Indoena goed geroskam,” paai hy haar. “Hy is sterk en hy skrik nie maklik nie. In ’n hinderniswedloop tel dit die meeste. Hou nou op om Ma te kwel, ons gaan ons bes doen,” glimlag hy gerusstellend.
Deborah knik en glimlag terug. “Natuurlik sal julle, daaraan twyfel ek nie.”
Daar is ’n blos van afwagting op haar wange wat haar vanoggend jonger laat lyk, merk Kurt op. Of verbeel hy hom dalk? Hy laat vaar maar die gedagte en bepaal weer sy aandag by die kos. Hy eet haastig, want hy wil gaan seker maak dat Indoena versigtig gelaai word. Daarna sal hy terugkom en die tradisionele donker pak aantrek, soos dié wat al die resiestoeskouers moet dra. Hy sal maar sy ryklere moet saamneem en daar verklee, want die hindernisresies is eers aan die einde van die dag.
“Jy weet daar is ’n bal vanaand by die Wanderersklub, Kurt. Ek kan natuurlik nie gaan nie, maar dit sal goed wees as jy as verteenwoordiger van die Mannheims dit tog bywoon.”
Kurt haal sy skouers op. “As Ma so dink. Hoekom kan Mamma nie gaan nie?”
“Dit behoort jy tog self te weet, seun.” Sy skud haar kop en lag oor die dom vraag. “Dit sal skaars betaamlik wees vir iemand wat nog rou.”
Kurt verstik byna aan sy roosterbrood. Dis waar, sy ma dra gereeld swart; dit was nog maar altyd so. Hy’t gedink sy hou daarvan – maar rou sy? Oor sy pa?
“Is Ma ernstig?” Hy skud sy kop ongelowig. “Dis die twintigste eeu, Ma. Ek het gedink ’n jaar se rou is uit met ou koningin Victoria.”
Deborah antwoord hom nie dadelik nie. Moet sy dan aan haar byderwetse seun verduidelik dat sekere norme by haar ingeskerp is as kind? Sy onthou dat haar ma skaars ses maande ná haar pa se dood haar rouklere versaak het net om John Digby te plesier. En hoe het dit die dorpsmense nie geskok nie! Sy self kon Alisha skaars daarvoor vergewe. Sy kon nie verstaan dat haar ma nie haar pa se nagedagtenis kon eer deur minstens vir die volle voorgeskrewe jaar te bly rou nie. Maar haar pa was ’n man uit een stuk en met Karl was dit anders. Kurt weet dit, hy weet ook hoe dit was tussen hulle … veral na die einde toe.
“Julle jong mense mag sekere dinge as outyds verwerp, maar as jy ouer is, sal jy sien dat –”
“Genugtig, Ma! Wat is dit met jou dat jy jou deesdae ’n ou vrou hou? Jy is dit nie, was dit nog nooit nie. Hoe oud is jy nou?” Hy maak ’n vinnige berekening in sy kop. Hy skat sy moet in haar veertigs wees. Sy lyk veel jonger, maar met Deborah weet mens nie.
“En dit, my liewe kind, is en bly swak smaak. ’n Heer vra nie ’n vrou haar ouderdom nie,” systap sy die vraag glimlaggend. Sam kom nader met die koffie. Sy skud haar kop. “Dankie, nie meer nie.” Sy sit haar servet langs haar bord neer en staan van die tafel af op. “Nou toe, gaan maak klaar. Ek moet nog ’n paar dinge afhandel, maar as ons halftien ry, sal ons nog betyds wees vir die eerste wedrenne.”
“A, mister Malloy!” Die beroepswedder glimlag breed en wys tande ryklik versier met goue stopsels. “Moenie my sê dat jy vandag gaan ry nie, dan het nie een van die kinders ’n kans nie!”
Kit lag goedig. “Nee, Orlofski, maar my ruiter gaan hulle in elk geval opdraande gee.” Hy sit sy arm om Vickey se skouers. “My dogter gaan Balgray se vaandel dra.”
Die beroepswedder kyk verstom na Vickey en dan terug na Kit. “A, maar is dit wys, mister Malloy? Al die ander kandidate vir die hinderniswedloop is mans, en –”
“Daar is geen reël wat dames verbied nie, is daar?” vra Vickey en glimlag liefies vir die onthutste man.
Hy skud sy kop verbouereerd.
“Mooi. Mag ek die lys sien, asseblief?”
Orlofski oorhandig dit haastig, skoon oorhoops.
Vickey se oë flits vinnig oor die lys name – dan sien sy dit. Sy naam, in ’n sterk vierkantige skrif. KURT MANNHEIM. “Dankie, meneer Orlofski!” sê sy triomfantlik en gee die lys terug.
Orlofski kyk haar met openlike bewondering aan, maar haar aandag is lank nie meer by hom of haar pa wat besig is om ’n weddenskap te plaas nie, dis op die paviljoen gevestig … Daar sien sy ’n opvallend mooi blonde vrou in swart wat haar plek bokant die Mannheim Enterprises-banier inneem. En aan haar sy is Kurt, fyn uitgevat in sy donker pak. Sy is skielik dankbaar dat sy vanoggend soveel tyd bestee het aan haar voorkoms. Sy wou op haar beste lyk en sy wéét sy het geslaag. Sy weet ook dat haar rydrag ’n sensasie gaan veroorsaak.
“Sal ons gaan, juffie?” Sy knik en sit haar hand op haar pa se arm. Sy is so opgewonde, sy voel eintlik lighoofdig toe hulle koers kry paviljoen toe.
Deur haar verkyker hou Deborah hul aantog dop. Kit Malloy, aweregs soos gewoonlik, is in ’n roomkleurige somerspak geklee. Ierse trots, dink Deborah snedig. Hoe hou die man nie daarvan om aandag te trek nie. Sy klere, sy motors, die kasteelagtige Balgray … vulgêr! Maar iewers in haar koggel ’n verraderlike stemmetjie dat sy oneerlik is teenoor haarself, dat daar nie een man op of om die baan is wat by die lang Kit Malloy kers vashou nie.
Sy vestig die lense op die donkerkopkind aan Kit se sy: Victoria. Selfs as kind het sy ’n vreemde, wilde skoonheid gehad; seker daardie rare oë en donker hare, dink sy. Maar noudat sy ’n jong dame geword het, is sy asemrowend mooi … en te oordeel na haar houding en die manier waarop sy aan haar pa se arm pronk, weet sy dit ook. Victoria was van meet af aan ’n onhebbelike kind, dink Deborah, ’n opperste bedorwe brokkie. Sy sit die verkyker neer.
“Hier …” Kurt staan by haar met twee glase sjampanje in sy hand, maar die een hou hy heeltemal skeef, duidelik onbewus daarvan dat die inhoud mors. Geïrriteer merk Deborah dat Kurt se blik ook vasgenael is op pa en dogter wat nou die paviljoen se treetjies begin oploop.
“Kyk hoe mors jy!” berispe sy hom.
Kurt kyk verward na die glas in sy hand waarna sy ma fronsend beduie – dis al halfpad leeg. Hy sug en oorhandig die vol glas aan haar.
“Jammer. Ek was ingedagte,” mompel hy.
Deborah wil hom nog teregwys, maar bedink haar. In plaas daarvan glimlag sy vrolik en klink haar glas teen syne. “Ek drink op jou en Indoena!” sê sy opgewek.
Dis egter duidelik hy hoor haar skaars, want hy kan sy oë beswaarlik wegskeur van die Malloy-losie, waar Kit en sy dogter hulle tuismaak. Tot haar onthutsing sien Deborah nou ook hoe Victoria skalks in Kurt se rigting loer en haar seun dan met ’n sjarmante knik van erkenning groet. Sy kyk vir Kurt en sien dat hy swaar sluk en dan vir die meisie glimlag. So … hulle ken mekaar dus reeds. ’n Ysige band sluit styf om haar hart. Sy weet goed dat Kurt eendag sy hart sal verloor, en dis goed, sy wil dit so hê. Sy sal enige meisie as sy aanstaande verwelkom, maar nét nie Kit Malloy se dogter nie!
Hierdie ontstellende gedagtes maal deur haar kop terwyl die eerste resiesperde verby die paviljoen dawer. Sy tel weer haar verkyker op. Probeer op die wedloop konsentreer, maan sy haarself. Dit sal nie deug om ’n ophef daarvan te maak nie. Kurt is verstandig, en al het hy en die meisiekind ontmoet, kan sy belangstelling dalk bloot oppervlakkig wees. Ná die somervakansie keer hy terug Stellenbosch toe, en sy het verneem Kit se kind studeer in Parys. Twee verskillende wêrelde, ver genoeg uitmekaar. So