“Prinses … prinses! Jy sê niks nie. Jy glo my nie!” dwing Karl se dringende stem haar gedagtegang binne.
“Ek is jammer, ek was net ingedagte. Lê gemakliker, ek sal jou toemaak. Jy moet warm gehou word …”
Karl ignoreer haar woorde en in sy drif is hy nou half orent en uit die bed. “Jy moet my glo!” pleit hy opnuut by haar. “Al sou jy my nooit weer vertrou nie … Dit was julle … jy en Clancey wat my lig was! Julle twee in een was al wat tussen my en die monsters gestaan het. Julle was my beskermengel!”
“Wie is Clancey?” vra Deborah ’n tweede keer, nou met ’n skuldgevoel omdat sy hom nie haar volle aandag gegee het nie.
“Jy ken hom beter as ek! Hy is deel van jou! Soos hy van my ook is, maar soveel te meer van jou, want julle is een. Daardie dag toe die kano … toe hy in die rivier se maalkolk beland het … toe hy dood is …” Trane vloei vrylik oor sy wange. Hy probeer haar nader trek, maar sy sit haar teë. “Deborah, prinses, ek het nie geweet dat ’n mens ’n tweede maal ’n kans sal kry nie, nadat mens reeds een maal só liefgehad het!” Sy oë soek na die vrou in die skildery. “Mamma! Dit was Mamma wat jou gestuur het! Ons hoort bymekaar, Deborah! Jy mag my nooit verlaat nie! Toe Clancey dood is, is jy in sy plek vir my gestuur! Verstaan jy dit? Sê jy begryp dit!”
Karl se liggaam begin weer sidder asof hy kouekoors kry, ten spyte daarvan dat die sweet blink op hom uitslaan. Deborah vermoed dat hy weer afstuur op stuiptrekkings. Sy voel paniekerig. Tot dusver het sy gefaal om hom enigsins kalmer te maak. Sy moet vader John gaan wakker maak, besluit sy.
“Sê dit, prinses … gee my jou belofte dat jy my nooit sal verlaat nie!”
Hierdie keer slaag sy daarin om haar hande uit syne los te maak. “Later.” Sy kom orent en probeer so lig moontlik sê: “Jy moet nou eers probeer rus …” Sy buk langs die bed. “Kyk, die helfte van jou kussings lê op die grond.” Sy tel dit op, klop dit lig en begin dit agter hom stapel. Skielik omsirkel Karl se arms haar soos dié van ’n seekat. Sy poog verskrik om weg te tree, maar hy dwing haar neer op die bed langs hom. Tot haar ontsetting en ongemak laat hy sy kop teen haar bors sak en begin snik soos ’n verwese kind wat onregverdig slae gekry het.
“Belowe my … belowe my! Ek kan nie sonder jou leef nie … asseblief … asseblief, prinses!” herhaal hy dit oor en oor.
Sy voel hoe sy warm trane die hoë beffie van haar beste rok vlek en voel besmet daardeur. Die arms wat haar so krampagtig omsluit laat haar benoud voel, asof dit die asem uit haar liggaam gaan pars. Hoe kan sy met so iemand redeneer? Vir hom sê dat dinge nooit tussen hulle sal uitwerk nie, dat dit van die begin af gedoem was, ’n fout was. Dat hulle veral noudat hý terug is, nie met hierdie huwelik kán of durf voortgaan nie.
“Karl …” kies sy haar woorde versigtig, “ons sal later daaroor praat, wanneer jy beter is. Nou ontstel dit jou meer …” Ongemerk probeer sy sy greep losmaak, maar dit laat hom net meer verbete aan haar vasklou.
“Belowe my!” eis hy. Daar is nou ’n onmiskenbare noot van histerie in sy stem. Hy staar na haar met betraande blou oë wat in hulle intensiteit vertrek is deur ’n vreemde soort hartstog wat sy nie begryp nie. “Belowe! Jy mag my nie alleen laat nie!”
Deborah sug. Dan slaag sy uiteindelik tog daarin om van hom af weg te beur. Sy raak gerusstellend aan sy wang.
“Natuurlik sal ek jou nie alleen laat nie, Karl, ek het jou dit gisteraand al belowe.” Haastig kom sy orent.
Op dieselfde oomblik kom Sam die vertrek in met Karl se oggendkoffie. Hy kyk verskrik na sy grootmaakkind, wat nou van alle hoop ontneem met sy arm oor sy gesig lê en snik. “Seurtjie Karl!” roep Sam ontsteld uit, en hy kom haastig nader en sit die skinkbord op die geleentheidstafeltjie.
“Alles is in orde, Sam,” stel Deborah hom sag gerus. “Meneer Karl sal beter voel ná sy koffie. Dit sal ook goed wees as jy hom miskien kan afspons.”
“So was die plan, mevrou,” antwoord Sam terwyl hy ’n koppie koffie skink en dit langs die huilende man neersit. Van Deborah se bestaan het hy reeds vergeet. “Kom, my kleinseurtjie, luister nou mooi na jou ou Sam …” sê Sam terwyl hy gaan sit op die bed, wat kraak onder sy groot lyf. Deborah kyk hulle ’n oomblik aan, dan draai sy om. Sy voel verslae en tot die dood toe moeg. Ook vir haar was hierdie nag ’n lang en ontstellende een.
Hoofstuk 3
“Nie koffie nie, Sam,” sê Deborah. “Net swart tee en roosterbrood, asseblief.”
Sam knik, en beveel die tafelmeisies ongemerk uit die pad uit sodat hy self gehoor kan gee aan mevrou Deborah se versoek. Sam dink heimlik dat sy besonder bleek lyk vanoggend, maar dit is seker te verstane. Sedert Saterdagnag toe sy seurtjie Karl hier aangebring is, is hier maar bitterlik min geslaap.
Gister, Sondag, hier teen die laatmiddag, het dinge liederlik begin handuit ruk. In sy drang na opium het Karl skoon berserk geraak. Veral omdat Deborah op daardie oomblik nie daar was nie. Vader John het probeer mooipraat, probeer verduidelik dat sy nie lank sou weg wees nie, dat sy bloot uitgery het om asem te skep, maar dit het net Karl se histerie aangeblaas tot ’n soort waansin. Hy was soos ’n oorgroeide tweejarige kind wat in ’n onkeerbare woedebui alles wou breek omdat sy ma nie daar was nie.
Almal was duidelik verlig toe die getrippel van perdepote op die werf Deborah se terugkoms aankondig, maar hulle verligting was van korte duur. Karl se woede het weer opgevlam die oomblik toe sy die kamer binnekom. Swak soos hy was het hy, voordat iemand kon keer, uit die bed gespring en Deborah stormgeloop. Hy het haar geklap dat sy terugsteier.
“Gee mý ook wat jy nou aan Malloy gegee het! Jy is my vrou, demmit!” het hy verwoed uitgegil en die verskrikte Deborah met ’n besete drif vasgegryp. Met sy een hand het hy haar rok bo oopgeskeur.
Die skok daarvan het Deborah laat reageer. Sy het haar peits gelig en Karl ’n venynige hou oor die gesig en nek gegee. Dit het bloed getrek, en Karl verdwaas agteruit laat steier.
“Jy het my geslaan! Jy het my geslaan!” het hy verward uitgeroep. Eers toe kon Sam en die vader hom vaspen en terug in die bed kry.
Deborah, steeds met die peits in haar hand, het roerloos daar bly staan. Soos die een of ander standbeeld. Sam het mevrou Deborah se gesig nog nooit só gesien nie. Sy was so wit soos ’n laken, en toe sy eindelik haar mond oopmaak, was haar praat soos dié van ’n sissende luiperdwyfie.
“Jý raak nooit weer aan my nie, Karl Mannheim! Verstaan jy my? Ek mag jou vrou wees, maar jy sal nooit weer met my regkry wat jy daardie nag reggekry het nie!” het sy gesê, so sag dat g’n mens dit amper kon hoor nie. Daarmee het sy die peits voor die bed neergesmyt, omgedraai en die kamer verlaat. Sedertdien was sy nie weer in sy kamer nie.
Karl het ’n paar oomblikke lank nadat sy uit is met oë wydgespalk van vrees gesit. Toe het hy skielik weer in histerie versmelt. Sy gehuil en gepleit vir opium het ure lank aangehou. So opgewerk was hy later dat die vader hom ’n morfieninspuiting gegee het. Maar selfs dit het hom eers teen nege-uur gekalmeer en laat slaap. Van toe af waak daar voortdurend twee mense by hom. Sam hoop van harte dat die goeie vader John reg is, dat dit verlede nag die krisisnag was, want so iets wil hy nie weer beleef nie. Al is Karl sy geliefde grootmaakkind.
Deborah peusel langtand aan die roosterbrood en die swart tee, skuif dit uiteindelik weg. Sy het deesdae geen aptyt meer nie, maar dan is dit mos maar altyd so as sy emosionele traumas deurmaak, soek sy verskoning.
Soos gewoonlik klink Kurt Mannheim se swaar voetval in die gang op presies toe die horlosie sewe slae slaan. Hy kom die vertrek binne, groet en gaan sit op sy plek.
Sam