“Neem dit onmiddellik na die Albu’s se huis, Basjan, en sorg dat jy dit persoonlik aan meneer Albu oorhandig. En sê hom ook dat ek môre sal oorry om te verduidelik.” Basjan knik en tree met sy perd uit die pad uit. Die koets word linksom gemaneuvreer en dan draai dit terug op die fyngetrapte stofpad, terug van waar dit gekom het.
* * *
Cornelia, die jongste dogter van Sarah en Henry Bailey, probeer met aandag luister na haar suster Elizabeth en die twee Albu-susters se lewendige gesprek. Hulle is besig met die stadjie se skindernuus, en hulle konsentreer op die eskapades en skandes van Johannesburg se hubare vrygeselle. Op hierdie oomblik is dit ’n man genaamd Kit Malloy wat druk onder bespreking is.
“Hy is om van te droom!” fluister Felicity Albu. “Dis nie net sy aantreklikheid nie, hy het iets anders …”
Haar suster, Lillian, giggel. “Daar is iets wilds en so geheimsinnig aan hom!” sê sy entoesiasties. “Hy laat my bene lam voel – ek dink hy is gevaarlik! Pappa sê die man is ’n fortuinsoeker, ’n dobbelsaloneienaar wat slinks sy fortuin bekom het.”
“Jy is glad te snipperig vir jou ouderdom, Lillian! Jy het natuurlik weer afgeluister toe Pappa en Mamma agter toe deure gepraat het.”
Lillian haal haar skouers op. “So? Ek het dit vanaand gehoor toe die stalkneg die verskoningsnotatjie van meneer Mannheim kom aflewer het …” borduur sy selfvoldaan voort.
“Meneer Mannheim het net vanoggend laat weet dat hy sy skoondogter gaan saambring,” fluister Felicity.
“Die een waaroor almal so praat?” vra Elizabeth Bailey geskok.
Lillian knik. “Dit is juis waarom Pappa so ontsteld was omdat Mamma ook vir meneer Malloy uitgenooi het. Hy’t gedink dat dit miskien ’n insident kan veroorsaak. Almal weet tog van die fiasko tussen Karl en Deborah Mannheim en Kit Malloy.”
Elizabeth se skril laggie sny soos ’n skeermes deur die fluistergesprek. “Oe-la-la!” sê sy smalend. “Jammer dat hulle nie opgedaag het nie. Dit sou beslis ’n sirkus afgegee het. Ek was saam met Pappa en Mamma in die teater die aand toe die bakleiery uitgebreek het.” Verlustiging straal uit haar perdegesig. “Kit Malloy het die nuwe mevrou Mannheim begin rondpluk, daarna het hy Karl Mannheim uitgetart en gesê dat sy danige bruid eers sý maîtresse was …” Sy sug teatraal en rol haar oë. “Wees verseker, ek stel dit elegant – hy’t Deborah Mannheim sonder omhaal iets anders genoem. Julle weet wat, nè?”
Die Albu-susters knik. Almal in die stad weet wat daardie aand gesê is. Die meisies se oë blink van opwinding terwyl hulle die drie partye verder uitmekaarskeur met hulle venynige tonge.
Elizabeth se buitengewoon nydige stemtoon val Cornelia op. Sy ken haar suster goed genoeg, en sy wonder met kortstondige simpatie wat die stomme Deborah Mannheim aan Elizabeth gedoen het om haarself soveel venyn op die hals te haal. Dit was waarskynlik wys van die Mannheims om nie vanaand op te daag nie, besluit Cornelia toe sy begin wegbeweeg. Die kletspraatjies begin haar nou erg verveel.
Cornelia beweeg ongemerk tussen die kuiergaste deur. Sy sug innerlik, want die aand strek eindeloos voor haar uit. Afgesien van die Albu-familie is hier skaars iemand anders wat sy ken, en sy wens vurig dat sy liewer tuis gebly het – by haar boeke en haar geliefde klavier.
Haar ronddwalery kom tot ’n einde onder die hoefystervormige trap wat na die eerste verdieping lei. Haar effense bysiendheid verleen ’n skynbaar naïewe verwondering aan haar blik terwyl sy die deftig geklede Johannesburgers dophou wat nou tussen die marmerpilare rondstaan. Die aantreklikste dame teenwoordig is sekerlik Josie Dale Lace, dink Cornelia. Sy is geklee in ’n asemrowende roos-en-roomkleurige kantskepping. Op die oomblik is sy die een dame om wie van die manlike gaste soos spreekwoordelike bye om nektar saamgekoek staan, ten spyte van die streng etiketreëls.
Die ander here in hul swart aanddrag en gestyfde wit boordjies volg wel die sosiale reëls en staan geselsend in groepies rond. Dié aanvanklike skeiding tussen die geslagte is volgens Cornelia se moeder ’n ongeskrewe wet van Mede en Perse hier in Johannesburg. Gedurende die eerste uur ná hul aankoms soek almal die geselskap van hul eie geslag op.
Die mans het dan die geleentheid om saketransaksies te bespreek of selfs te beklink. Die dames gebruik die geleentheid om skinderbrokkies uit te ruil. Terwyl hulle met mekaar wedywer in swier, geklee in veelkleurige tafsy-, fluweel- en kantuitrustings, bespreek hulle babas en bediendes en ongehudes wat aan mekaar voorgestel moet word sodat hulle verhef kan word tot die staat van die huwelik. Cornelia onthou dat haar moeder vertel het dat dié dames ook nou ’n uiters elitistiese klub gestig het, genaamd “The Society of the Johannesburg Married Ladies”. Florence Phillips is blykbaar die president. Onder die dames hier teenwoordig is Florence glo soos ’n moederowerste.
Die fyngeboude Cornelia begin weer tussen die groepe dames deur beweeg. Sy mik na die deure van die balsaal wat pas oopgemaak is.
Niemand merk haar blykbaar op of gee enige aandag aan haar nie. Afgesien van haar weelderige bos rooibruin hare is Cornelia baie gewoon – mens sou haar by eerste aanblik selfs as kleurloos kon beskryf – en daarom kan sy tussen mense ronddryf sonder om raakgesien te word.
Kelners met oorlaaide skinkborde vol canapés en sjampanje slaan nou op die gaste toe. Cornelia glimlag en weier die sjampanje wat na haar uitgehou word. Deur die oop deure van die balsaal word haar aandag getrek deur die bedrywighede op die galery, waar die musikante hul instrumente begin uitpak.
Hoe beny sy hulle nie, dink sy terwyl sy met verlangende oë na hulle opkyk. Om darem musiek jou lewe te kan maak en jou lewe uit musiek te maak! Musiek is vir Cornelia belangriker as die suurstof wat sy inasem. In Genève, waar sy soos Elizabeth twee jaar deurgebring het aan die Allenstein Internaat, ’n Switserse afrondingskool, was dit haar musiekstudies wat haar die meeste geïnspireer het. Al haar onderwysers, maar veral haar klaviermeester, professor Holdebein, was beïndruk deur haar talent. Soveel so dat hy sonder haar medewete navraag gedoen het by die gesogte École du Louvre in Parys, wat beskou word as die beste klavierinstituut ter wêreld. Tot haar verbasing en grootste vreugde het sy kort daarna berig ontvang dat sy nie net aanvaar is nie, maar in aanmerking sou kom vir ’n beurs. Haar blydskap was ongelukkig van korte duur. Die oomblik toe haar ouers daarvan te hore kom, was beide so geskok dat hulle dogter daaraan dink om haarself as ’n professionele musikant te bekwaam dat hulle Cornelia sonder meer laat terugkom het.
Ná skaars ’n week hier voel sy soos ’n totale vreemdeling tussen hierdie materieel georiënteerde Johannesburgers wat altyd geld, goud en alles wat daarom wentel die hoofonderwerp van bespreking maak. Dit maak aande soos vanaand vir haar ’n foltering, dink sy sugtend terwyl sy steeds met verlangende oë staar na die musikante wat nou hulle instrumente begin instem.
“Mag ek ’n stuiwer daarop verwed dat u naam ‘Alice’ is, juffrou?” fluister iemand skielik agter haar. Cornelia swaai vervaard om en kyk op na die bruingebrande, gebeitelde gesig van ’n man so aantreklik dat sy vlinders in haar bors voel fladder. Die man glimlag wittand oor haar opsigtelike verwarring. Sy moet haar regruk, weet sy, maar sy kan haar blik nie van sy gesig wegskeur nie. Hy is so lank dat dit haar seker behoort te intimideer, maar vreemd genoeg voel sy vir die eerste keer in haar lewe op haar gemak by ’n man. Sy dwing haarself nietemin om van hom af weg te tree.
Dit laat hom diep uit sy keel lag, en terwyl hy haar nou openlik van kop tot tone opsom, merk sy warm tergliggies in die donker oë. “Is dit my reputasie? Want u is klaarblyklik skrikkerig vir my, juffrou Alice.”
“Alice? U verwar my beslis met iemand anders, meneer,” kry Cornelia uiteindelik gesê.
“Werklik? ’n Oomblik lank was ek oortuig dat u dié Alice is – Alice wat deur die hasegat in Wonderland in geval het!”
“O … u bedoel Alice uit meneer Lewis Carroll se boeke?” lag sy.
Kit kyk verwonderd af na die meisietjie, want haar helder glimlag het haar betreklik gewone gesiggie ineens getransformeer. Skielik is sy mooi. Hy merk nou ook haar fyn bou. Sy laat hom dink aan die klein rooiborsies van