Terwyl vader John sy planne agtermekaar kry, werk hy flink en onverpoos om die bewustelose jong man so gerieflik moontlik te maak vir die reis na sy vader se huis. Met die hulp van ’n herbergbediende dra hy die slap liggaam na buite en laai hom agter in die kapkar. Hoewel dit nie te gemaklik kan wees vir so ’n siek man nie, is hy nou minstens warm toegedraai in die komberse.
Vader John por die ab se perde aan en die karretjie kom in beweging. Hy het van Ma-Fytjie vergeet, dink hy toe hy die kapkar straataf stuur. Die ou dame met haar unieke kennis van kruie kan dalk nou haar gewig in goud werd wees. Hy voel verlig, want sy sal na Karl kan omsien terwyl hy reëlings gaan tref by die kloosterhospitaal.
Agter hom bring Karl skuimende bloed op. Vader John kyk onrustig oor sy skouer en besef dat daar ’n kans is dat die jong man nie meer gered kan word nie.
Waar Kurt langs Deborah in die koets sit wat voortspoed na die huis van die Albu-gesin, voel hy uitermate trots op sy skoondogter se voorkoms. Vanaand lyk sy besonder mooi, geklee in ’n uitrusting van ryk koningsblou fluweel wat haar opvallende blondheid komplementeer. Hy merk dat sy haar geruite mantel wat sy daagliks werk toe dra, saamgebring het as beskutting teen die koue. Sy moet ’n pelsmantel kry! besluit Kurt summier, een wat haar sal warm hou in die harde Hoëveldse koue. In Jeppe is daar ’n pelsenier uit Litaue. Hy sal net Maandag vir haar ’n jas en ’n mantel by die man gaan bestel.
Hoe lekker is dit om ná soveel eensame jare weer geskenke te kan gee aan iemand vir wie hy omgee! En hoe aangenaam is dit om so ’n bekoorlike vrou aan sy arm te hê! Sy is ’n aanwins aan enige man se sy. Dié meisie waarteen hy so bitter gekant was, wat hy ’n gewetenlose fortuinsoeker genoem het en vir ’n kroegmeisie aangesien het, het hom deeglik verkeerd bewys. Deborah, sy skoondogter … so mag hy aan haar dink: skoondogter. Tog mag hy homself soms die weelde toelaat om op so ’n spesiale aand met haar te spog.
Die Albu’s is ook uit sy heimat afkomstig en hulle tel al die afgelope drie jaar onder sy klein maar uitgelese groepie vriende. George Albu is een van die min sakemanne in die stad met integriteit, en Kurt Mannheim respekteer hom. Daarom sien hy al die hele dag uit na hierdie aand. Hy wonder skielik ongemaklik hoe die jong meisie daaroor voel. ’n Aand in die geselskap van ’n spul middeljariges kan skaars haar idee van pret wees, dink hy toe hy haar afgetrokkenheid opmerk.
“Jy is besonder stil vanaand,” sê hy.
Deborah is diep in haar eie gedagtes versonke, en sy neem ’n rukkie om te antwoord. Sy kan skaars aan hom verduidelik hoe Mac se verhaal oor Kit se wedervaringe in Mosambiek haar ontstem het. Sy het nog beswaarlik tyd gehad om dit te verwerk. Kurt se vraende blik dwing haar nou om verskoning te maak. “Vergewe my, ek was ingedagte. Wat het u gesê?”
Kurt kyk haar vraend aan en plaas dan sy hand oor een van hare. “Dit gaan oor vanaand, nie waar nie? Voel jy senuweeagtig?”
Sy het nog nie ’n enkele gedagte vermors op wat dié aand vir haar voorlê nie, maar sy gryp nietemin dankbaar na die uitkoms wat sy vraag haar bied. “Ja … ja! Ek ken hulle net van sien. Mevrou Albu was op die dameskomitee wat die liefdadigheidsbal gereël het. Sy het groot gesag by die dames. Dis deur haar bemiddeling dat ek werk gekry het as klavierspeler.”
Kurt en Deborah raak albei ’n oomblik stil. Want die onaangename herinnering aan daardie aand, toe Karl hom weer skandelik wangedra het, is nou bykans nege maande later nog vlak in hulle geheue.
Dit is Kurt wat eerste weer praat. “Jy is nou ’n Mannheim en jy hoef niemand ooit weer in die oë te kyk vir werk nie,” sê hy kortaf. “Noudat ek jou beter leer ken het, kan ek my skaars indink dat jy jou tyd kan verwyl in die geselskap van die stad se dameskliek met hul onsinnige sosiale onderonsies. Dit sal ’n tydvermorsing wees wat jou bitter gou sal verveel …” doen Kurt versigtig sy eerste aanvoorwerk.
“Ek het geen twyfel daaroor nie,” beaam Deborah. “Hoewel my ma my na sulke byeenkomste gesleep het toe ek jonger was, was dit vir my onuithoudbaar.”
Kurt knik tevrede en hy besluit om tot die punt te kom. “Jy het my die laaste paar weke beïndruk deur jou bekwaamheid en jou gewilligheid om te leer. Ek glo mens sal ’n myner van jou kan maak.”
“Dis ’n groot kompliment, meneer Mannheim. Glo my, die weke aan u sy was sekerlik van die opwindendste ervarings in my lewe.”
Kurt lag kortaf. Hoe ironies! Dit sou meer sin gemaak het as daardie woorde uit die mond van sy seun gekom het, maar wat kan hy nou daaraan doen?
“Dan is dit goed,” sê hy saaklik, met sy gesig weggedraai. “Van Maandag af gaan ons ’n ander roetine volg …” Hy draai weer terug na haar. “Dis hoog tyd dat jy ook vertroud raak met die sakekant van die mynbeleggings.” Hy glimlag baie effens. “Weet jy hoe die transaksies op die aandelebeurs uitgevoer word?”
Deborah skud haar kop, maar hy voel dadelik aan dat hy haar belangstelling geprikkel het. Dit laat hom goed voel om weer al haar aandag op hom gevestig te hê.
“Ek gaan jou tussen die Kettings inneem, Deborah, die aandelemark se reëls leer. Mits mens wakker is en jou verstand en aanvoeling met elke transaksie skerp is, is dit die plek waar jy jou winste kan verdubbel. Jy kan ook net so maklik verloor as jy nie kophou nie!” Hy sien met ’n gevoel van genoegdoening hoe die jong vrou se gesig verhelder.
Deborah glo skaars haar ore. Sy sou wat wou gee om deel te wees van die bedrywighede tussen die Kettings. Maar vir haar, wat nou deel is van ’n sekere sosiale stand, is selfs ’n besoek taboe; tot dusver moes sy in die koets sit en wag wanneer Kurt soontoe moes gaan. Daar is wel ’n paar dames soos Maisie en Eliza Tarlton wat daar rondhang aan hul beskermhere se arms. Sy het verneem dat die aktrises se mansvriende gewoonlik as hul makelaars optree.
“Vir die eerste paar weke sal dit tot jou voordeel wees om my bloot te vergesel, soos na die myne toe. Dan moet jy jou oë en ore wawyd oophou vir die suksesvolle onderhandelinge en ook vir die foute wat mense begaan wat te vinnig en te voortvarend aankoop. Daarna, sodra jy gereed voel, gaan ek jou ’n bedrag geld gee om vir jou eerste portefeulje te gebruik …” Deborah kyk hom nou met openlike verbystering aan. Kurt se vrygewigheid, veral gedurende die laaste tyd dat Karl soek is, strook skaars met die beeld van die suinige ou vrek wat Karl aan haar voorgehou het. Waarom sou hy soveel vertroue in haar stel – sy wat nog steeds vir hom ’n betreklike vreemdeling is? Hoe eienaardig dat hy ’n som geld aan haar wil toevertrou vir wat neerkom op ’n dobbelspel!
Kurt lees Deborah se stilswye as oorstelptheid en voel tevrede met homself. Hy hoop dat sy versigtig gekose woorde soos goeie saad in vrugbare grond sal wortelskiet.
Agter die bewegende koets klink naderende perdehoewe skielik dawerend op. Deborah en Kurt kyk om. In die skemerte herken hulle vir Basjan, die Mannheims se junior stalkneg, wat sy hoed in die lug waai om die aandag van die koetsdrywer te probeer trek.
Daar moet fout by die huis wees, dink Kurt dadelik, maar sê dit nie. Hy klop met sy wandelstok teen die ruit om die koetsier se aandag op die stalkneg te vestig, maar die koetsier het reeds die perde ingekort.
Die stalkneg bereik hulle uitasem kort nadat Kurt die koetsvenster se raam afgeskuif het. “Wat gaan aan, Basjan?” vra Kurt vinnig.
Die ruiter praat hortend ná die moordende rit. “Dis Sam, ouseur … hy het my gestuur … hy sê die ouseur moet gou-gou huis toe kom.”
Kurt se ruie wenkbroue bondel saam. Hy is min lus om die aand waarna hy uitgesien het op te offer. Tog, hy het skaars ’n keuse. Sam sal hom nie vir enige bakatel vra om terug te gaan nie.
“Waarom moet ons huis toe kom?” vra hy nietemin kortgebaker.
Basjan skud sy kop. Hy weet nie hoekom nie, sê hy, maar vader John het by die huis opgedaag met iemand wat siek is. Hy wat Basjan is, weet ook nie wie dit is wat siek is nie, maar Sam het hom aangesê om dadelik die ouseur te loop haal.
Kurt