Sy kyk selfverwytend na die slapende Delphine. Dis deur haar eie goedgelowigheid dat sy haarself en Del in dié gemors laat beland het. Die belofte van ’n nuwe toekoms het vir haar soos ’n godgegewe geleentheid geklink. Jim Bowry het vir hulle klere gekoop en gratis passasie na die Kaap gegee, die Kaap van Goeie Hoop – watter wonderlike visioene het dié sonnige naam nie by haar opgetower nie!
Bowry het haar beloof dat hulle daar opgelei sou word as naaldwerksters in sy klerefabriek. ’n Nuwe lewe, ver weg van die rookmis van Whitechapel se krotstegies waar sy en haar suster ’n heenkome gevind het ná hulle ouers se dood. Hulle sou ook wegkom van die eindelose bondels vieslike wasgoed wat hulle moes inneem om liggaam en siel aanmekaar te hou.
Daardie helder eksotiese Kaap wat die Bowry-man beskryf het, het alles versinnebeeld waaroor hulle gedroom het. Maar al wat hulle van daardie Kaap gesien het, was die eerste aanblik deur ’n vuil patryspoort van die rysige tafelvormige berg waaraan die see byna-byna geraak het.
Op die smerige dok wat na ou vis geruik het, is hulle sonder omhaal tussen reusebale wat die aftreedok soos ’n beskuttende muur afgeskerm het, in ’n koets gelaai.
Toe begin die lang tog na die noorde.
Gladys onthou met ’n skrynende afgryse ’n plek met die naam Kimberley, waar hulle reis vir drie dae onderbreek is. Daar is die eerste twee mans op haar afgedwing. Dit was toe eers wat sy besef het waarvoor sy haar en Delphine ingelaat het.
Gladys verstyf van skrik toe sy die sleutel van buite in die slot hoor draai. Sy storm na die bedstyl waaroor sy die vulgêre groen satynrok wat vroeër die aand vir haar gegee is, gehang het.
Cockney Liz maak die deur oop en neem onmiddellik die situasie waar: die rooikopkind met die wye, angsbevange oë, wat haar rok beskermend voor haar hou.
Sy het duidelik nog baie om te leer, dink Liz half geamuseer. Waarom sou Kit Malloy nou juis sinnigheid in háár hê? Sy het die aantreklike Kit, menige vrou se droom, nooit juis opgesom as pervers in sy drifte nie … Maar nou ja, as ’n man sulke jong kuikens wil pluk, dui dit net op een ding.
Liz se binnekoms het Delphine wakker gemaak. Sy sit verskrik orent. Haar asblonde hare tuimel soos ’n waterval om haar gesiggie. Sy is jonk; té jonk, dink Liz, toe sy haar gewete tog vlugtig voel skroei. Maar dan verdryf sy die gedagte. Sy self was destyds nie veel ouer nie. Liz kom die kamer binne en sit die lamp op die tafel neer.
“Julle moet aantrek, en gou ook. Meneer Zeits wil julle sien.”
Gladys se groen oë skitter vyandig. “Wat wil hy hê?”
“Jy sal gou genoeg uitvind.” Liz glimlag sinies. Sy draai om en loop uit.
Gladys hoor hoe die sleutel weer in die slot gedraai word. ’n Kort oomblik bly die jong meisie versteen staan. Dit kan net een ding beteken, Zeits se bevel dat hy hulle wil sien! Sy loop vinnig tot by die katel en ignoreer doelbewus die vreesbevange uitdrukking op Delphine se gesig. Sy lig een hoek van die matras op en bring ’n vlymskerp dolk te voorskyn.
Delphine hou haar dop. “Wat gaan jy doen?”
Gladys antwoord haar nie. Sy gooi haastig die satynrok oor haar kop en draai na Delphine, sodat sy die rok se lussies agter kan vasmaak. Gladys se vingers streel vlugtig oor die dolk se snykant en dan druk sy dit blitsvinnig in die mou bokant die rooi-en-swart kantval in. Daar behoort dit stewig genoeg te bly sit. Sy sal dit maklik kan uittrek as dit nodig sou wees …
Die koue lem van die mes teen haar vel kalmeer haar. Sy draai na Delphine en glimlag gerusstellend vir die bleek, verskrikte gesiggie.
“Trek aan soos die vrou gesê het en wag tot ek terugkom.” Sy raak aan Delphine se wang. “Moenie bang wees nie, ek sal nie lank weg wees nie.”
Soos die moederowerste van ’n markplein lei Liz die rooikopmeisie Zeits se kantoor binne. Kit sien die vrees en die vyandigheid in die blitsende groen oë. Zeits glimlag joviaal en staan op uit sy stoel.
“A-a, ons klein verleidster uit Whitechapel! Gladys, meneer Malloy hier het ons ’n baie goeie aanbod gemaak –”
Kit se stem kom soos ’n sweepslag. “Ek het gesê ek wil alleen met haar praat!”
Zeits huiwer slegs ’n oomblik lank voor hy skouerophalend bes gee en die vertrek verlaat, gevolg deur Liz, wie se oë ’n laaste maal Malloy se viriele gestalte opsoek. Maar dié se aandag is nou ten volle by Gladys Smith.
Gladys se hart klop in haar keel. Die man met sy swart hare en donker oë is die aantreklikste wese wat sy nog ooit gesien het. Sy gesig is bruingebrand en hy ruik na son en wind. In haar kort lewe het sy nog baie min so aan ’n man gedink … As dit maar die eerste keer in Kimberley iemand soos hy kon gewees het, sou sy nie so baie omgegee het nie. Die gedagte skok haar, en sy dwing haarself om Cockney Liz se spottende woorde op pad na Zeits se kantoor weer op te roep: Liz het gesê dat Malloy haar waarskynlik vir een van sy salonne wou hê.
Ongemerk plaas Gladys haar hand op haar boarm. Sy voel die dolk; hierdie keer sal niemand haar so maklik vat nie. Nie eens hierdie man, wat soos die een of ander edelman lyk, sal daardie voorreg hê nie!
Kit wag dat die deur se slot klik voordat hy praat. “Hulle het my gesê jou naam is Gladys … Gladys Smith?”
Hy kom nader en sy retireer vinnig agter die rooi fluweellessenaarstoel in. Haar oë is waaksaam gerig op die man voor haar. Sy sien ’n sweem van ’n glimlag om sy mond.
“Ek kan verstaan dat jy agterdogtig is ná wat met jou gebeur het, Gladys,” sê hy saggies. “Maar glo my, jy hoef nie bang te wees nie. Ek sal niks aan jou doen nie.”
Die wantrouige groen oë som die situasie gespanne op. “Liz het gesê jy’t my gekoop,” sê sy vyandig.
Kit kyk haar ’n oomblik in stilte aan, dan knik hy kortaf. “Maar wanneer ons hier uitstap, is jy vry om te gaan waarheen jy wil. Ek moes betaal om jou uit hierdie nes te kry. Verstaan jy dit?”
Die patetiese flikkering van hoop en ongeloof op die jong meisie se gesig vul hom met deernis. Dis duidelik dat sy reeds uiters ongure ervarings moes verduur het. Baie versigtig tree hy weer nader aan die stoel waaragter sy probeer skuil.
“Ek bedoel wat ek sê, juffrou Smith. Ek sal jou nie teen jou sin hou nie, maar ek weet dat jy nêrens het om heen te gaan nie. Daarom maak ek jou ’n aanbod …”
Teen haar sin luister sy na hom. Op ’n eienaardige manier word sy gerusgestel deur sy welluidende stem. Sy bly staan toe hy nog nader kom.
“Die Red Hussar, een van my salonne, het ’n jong dame se dienste nodig. Ek kan jou vyf pond per maand betaal om mee af te skop.” Hy merk op hoe haar blik verskerp terwyl sy die aanbod oorweeg. Dit laat haar ouer lyk. “Plus natuurlik vry inwoning en kos,” voeg hy by.
“Wat moet ek daarvoor doen … watse werk?”
Kit lag. Sy tande steek wit af teen sy bruingebrande vel. Ná wat sy deurgemaak het, verstaan hy die kind se agterdog maar te goed.
“Jy sal moet leer om met die roulettewiel te werk, en daarby sal jy ook by die tafels bedien,” sê hy paaiend. “Met ander woorde, ek het iemand nodig wat ek kan vertrou om ’n oog te hou oor die salon as ek nie daar is nie.”
“Wat nog?”
“Net dit. En glo my, jy sal min genoeg vrye tyd hê as jy die werk behoorlik wil doen.” Sy gesig raak ernstig. “Ek weet wat jy vrees, Gladys, maar jy hoef nie bekommerd te wees nie. Ek het nie nodig om soos die Bowry-broers meisies te koop vir ander doeleindes nie. Dié wat vir ons werk, werk uit vrye keuse.”
Die skielike stilte in die vertrek beklemtoon die rumoer van onder. Gladys het die man se voorstel reeds oorweeg en aanvaar. Dit is ten minste één manier om uit hierdie plek te ontsnap. As hulle eers uit is, kan hulle nuwe planne maak.