Dit is nie iets waarop ek noodwendig trots is nie, maar ek is ’n ou snorker. As student het ek en ’n vriendin eenkeer op ’n road trip tussen PE en Kaapstad gereis. Ons het die aand ingesleep by ’n backpackers op Knysna en ons het in een van die dorm-kamers oornag. Ek het myself iewers in die middel van die nag wakker gesnork, en rondom my gekyk. Orals het daar net rugsakke gelê – al die ander mense het in die loop van die nag elders gaan slaapplek soek om weg te kom van my magtige dreuning …
Gewig speel ook ’n groot rol by slaap-apnee, want ekstra vetweefsel om jou nek kan bydra tot die obstruksie. Die spesialis wou ná die toets se uitslae summier vir my ’n CPAP-masjien voorskryf. Maar ek het daarteen vasgeskop, veral toe ek uitvind van die nuwe Provent-pleisters wat basies onopsigtelik en heelwat minder van ’n drama is as ’n masjien. Die spesialis het voet by stuk gehou: Ek het ’n CPAP-masjien nodig om my te help om ’n goeie nagrus te kry, my metabolisme aan te wakker en my te help om gewig te verloor, en ook ter voorbereiding op die Camino. Trouens, hy het gemeen ek staan nie veel van ’n kans om die Camino klaar te maak sonder CPAP nie. Hy het ook aanbeveel dat ek ’n spesiale, ligte CPAP-masjien koop waarmee ’n mens makliker kan reis. Maar dit het alles vir my te veel na ’n eenrigting-poging gevoel om ’n duur masjien aan my te smous, en ek het vir ’n tweede opinie gegaan en besluit om my kanse te vat op die Camino, met een pakkie lekker duur Provent-pleisters (R1 140 vir ’n stel van dertig) wat hopelik sal help met verligting vir mede-stappers in die nag, sou my gesnorkery hand uitruk.
* * *
Die loods kondig aan ons vlieg nou by Mekka verby, en diegene wat regs in die vliegtuig sit behoort dit te sien. Ek sit aan die regte kant. Dit is reeds nagdonker buite. Doer in die verte glim Mekka se liggies, die heilige plek waar miljoene Moslems se pelgrimstog eindig. Dit lyk hier vanuit die lug soos ’n hengse kragsentrale in die middel van nêrens.
* * *
Middernag by die Hamad Internasionale Lughawe op Doha, Katar. Byna vier en twintig uur gelede het ek nog op ’n Bolandse troue ’n bruidsmeisie met lomp geesdrif op die dansbaan rondgedraai op Tina Turner se “Simply the Best”.
“Simply the Best” laat egter altyd ’n ander herinnering aanmeld. Op hoërskool was ek – moeilik om vandag te glo – ’n naelloper. Ons o/19-aflosspannetjie van Hoërskool Brandwag op Uitenhage was taamlik rats en vinnig. En ons x-faktor was die man wat moes “huis toe” hardloop: Wylie Human, later jare ’n bekende rugbyspeler.
Tina Turner se hit was ons temalied. In die uitdunne by die Volkswagen Prestige-byeenkoms op die Universiteit van Port Elizabeth se tartanbaan was ons tydsgewys los voor al die ander spanne. Die finaal sou regstreeks uitgesaai word op televisie.
Ek sou die derde been hardloop. Maar daar slaan arme Gideon tydens die wegspring neer en ons val (letterlik) heeltemal uit die bus. Later die aand, terwyl ons half verdwaas sit en kyk na die grootmensatletiek, blêr “Simply the Best” oor die luidspreker …
* * *
Doha se nuwe lughawe is oorrompelend. Ek voel soos Dorothy se hondjie, Toto, in The Wizard of Oz, wanneer sy sê: “Toto, I have a feeling we’re not in Kansas anymore …”
Nee wat, Katar lyk reg om die Wêreldbeker-sokkertoernooi aan te bied in 2022 – hoewel hulle een of ander plan met die weer sal moet maak. Selfs kort voor middernag was dit bedompig en ongemaklik warm toe ons by die vliegtuig se trappies afklim.
Ek beweeg saam met ’n massa mense in rye verby paspoortbeheer tot by ’n blink en hipermoderne aankomssaal met ’n TV-skerm so groot soos ’n tennisbaan. Beelde wat die Al Khaliji-bankgroep adverteer, flits op die skerm.
Maar die TV-skerm is niks teen die moerse beer van sewe meter hoog wat in die middel van die aankomssaal sit nie. Eers dink ek die geel beer adverteer Lindt-sjokolade, maar dit blyk ’n legendariese kunswerk te wees: Untitled (Lamp/Bear). Dit is tien jaar gelede geskep deur die Sweedse neo-Dada kunstenaar Urs Fischer, en is voorheen uitgestal by Ludwig Mies van der Rohe se beroemde Seagram-gebou in New York – nogal die gebou waarop Weg se tuiste, Kaapstad se Absa-gebou, geskoei is.
’n Lid van Katar se koninklike gesin het die beer, wat sowat twintig ton weeg, vir $6,8 miljoen gekoop tydens ’n Christie’s-veiling. Dis indrukwekkend, maar ook ’n bietjie onthutsend: ’n Leeslampie steek uit agter die beer se rug, asof iemand die lamp in die teddie ingeforseer het.
Die leeslamp herinner my aan Slagtersnek wat moet klaarkom. Ek het minder as agt uur voor my vlug na Parys vertrek. Dit behoort my net-net genoeg tyd te gee om die artikel klaar te maak en te e-pos, nog voor my redakteur en kollegas in Kaapstad se Maandag op kantoor begin. ’n Steriele hotelkamer hier naby sou nou perfek gewees het, maar helaas, ek het my kaartjie op ’n special gekoop en kom nie in aanmerking vir verblyf nie.
* * *
Ek klok in by die Oryx Lounge, ’n luukse ruimte wat meer na die domein van besigheidsklaspassasiers lyk, om die nag op die lughawe uit te kolf. My vriend Le Roux praat dikwels van “die hoë premie op eie vermaak”. Teen veertig euro vir die agt uur in die Oryx Lounge is dit beslis ’n stywe premie, veral aangesien dit wat hier vir my voorlê allermins vermaak is.
Maar ek wou nie iewers in die aankomssaal naby die geel beer met ’n laptop op my skoot sit en sukkel met Slagtersnek nie.
Die Oryx Lounge is klinies dog luuks: ’n Ruim vertrek met gelamineerde vloere, hipermoderne staanlampe en rye gemaklike leerstoele. En geen tekort aan kos nie: ’n buffet met dadels, olywe, droëvrugte, broodrolletjies, kase, pastrami en ’n Nespresso-masjien. Daar is ’n familievertrek, ’n speletjieskamer met Playstations en ’n tipe rekenaarlokaal waarbinne die Macs se wit appeltjies glim.
Ek skink die eerste van vele koffies en plak myself neer in ’n leerstoel. Kophou. Ek moet nou hierdie Slagtersnek-artikel, wel, die finale nekslag toedien. Daar is nie ’n manier wat ek die Camino begin stap sonder dat die artikel klaar is nie – dit sal loopbaanbeperkend wees om die minste te sê. Dan kan ek netsowel nie terugkeer werk toe middel-Junie wanneer ek terug is in die Kaap nie. En die gedagte om vir veertig dae lank te stap met só ’n besef, só ’n swaard bo my kop, laat my fisiek naar voel.
’n Lughawe was nog altyd vir my ’n lekker ruimte om in te werk. Ek het talle artikels in die doodsnikke op ’n lughawe, soms in transito tussen vlugte, klaargeskryf. Ek het al gewonder of ek nie ’n satellietkantoor op ’n lughawe moet oopmaak nie. Om een of ander rede is ek net meer gefokus op ’n lughawe. Dit kan ook bloot wees dat my stertvere – by wyse van spreke – tot so ’n mate brand wanneer ’n artikel gevaarlik laat is, dat my grysstof behoorlik aan die werk spring en dan sommer oortyd werk.
The Man Who Wasn’t There is ’n fliek deur die Coen-broers waarin Billy Bob Thornton die hoofrol speel. Soms voel dit vir my ook of ek nie werklik teenwoordig is in die plekke waar ek myself bevind nie. Daar is ’n saak om te maak vir die ou AA-sêding “Wherever you go, there you are”, maar ek ondervind dit dikwels juis nié so nie. Ten minste nie psigies nie.
Om my sit-lê toeriste, mense in transito, tussen lughawens, tussen vorige en volgende ervarings, avonture, liefdes, teleurstellings, saketransaksies … Sommiges slaap, ander probeer slaap maar vroetel kriewelrig rond, die meeste is verdiep in die klein skermpies in hul hande, met oorfone aan. Dit is stil hier binne, geen agtergrondmusiek nie, net nou en dan die ligte geklingel van eetgerei wanneer iemand iets opskep by die buffet. ’n Lang nag lê vir ons almal voor. ’n Lang nag onder helder neonligte wat herinner aan ’n universiteitsbiblioteek.
Die artikel begin stadigaan vorm aanneem. Ek luister na Micah P. Hinson, ’n troubled sanger van Texas wat op drie en dertig die krakerige, husky stem het van iemand wat op tagtig ’n laaste Lexington rook.
Darem diep vreemd, hierdie werkswyse. The man who wasn’t there. Hoeveel keer het ek myself nie al in hierdie penarie bevind nie? En elke keer sweer ek plegtig: Hierdie is die laaste keer. Maar soos ’n verslaafde wat die mooiste bedoelings en beloftes met ’n relapse opdonner, is ek kort voor lank weer hier, in die ongemaksone wat ek so intiem ken.
Die ergste is wanneer