Elders. Erns Grundling

se reis en die chaos van Slagtersnek en alles wat ek nog in die week voor my reis moes afhandel.

      “Would you mind if we walk up the mountain together?” kom vra Bill my so half versigtig.

      Ek stem dadelik in. Hoewel ek beplan om meestal alleen te stap en ek nie kans sien vir enige ander stapper se verwagtings of druk nie, lyk Bill na ’n goeie reisgenoot vir die eerste skof. En ek sal myself hopelik ook nie op die eerste dag te hard druk as ek saam met iemand stap nie.

      * * *

      Niemand kla oor my snorkery nie, so hopelik het ek niemand laas nag wakker gehou nie.

      Ons eet gou ’n eenvoudige ontbyt: croissant, beskuitjies, kaas en konfyt. Josele herinner ons om ’n boom agter in die tuin te besoek. Daar hang ’n groot sak vol klein plastiekballetjies. Binne elke balletjie is ’n papiertjie waarop stappers neergeskryf het wat hulle graag tydens die Camino wil bereik.

      Ná ontbyt gaan sit ek vir ’n paar minute in stilte langs die boom, haal dan ’n pen uit en skryf op een van die papiertjies: “To learn to love myself, be present, know my worth, walk the earth.”

      * * *

      In November 2014 het ek een Vrydagmiddag kop onderstebo in Weg se Skukuza-raadsaal gesit tydens my halfjaarlikse werksprestasiegesprek met my redakteur, Pierre, en assistent-redakteur, Esma.

      Ek het my benarde situasie weens ’n persoonlike krisis op ’n lomp en onsamehangende manier geskets. Dalk was dit ook maar ’n desperate poging om my onvermoë om sperdatums te haal te probeer regverdig.

      In daardie stadium was ek so volledig in my moer in dat ek ook nie meer veel omgegee het nie. Ek het myself eintlik voorberei op iets soos amptelike stappe, of dat iemand van HR hul hoë hakke gaan kom stamp hier op die vierde vloer en een of ander proses in werking gaan stel.

      Ek was nog altyd sleg met sperdatums. My behoud was dat wanneer iets uiteindelik ingehandig word, dit aan die verwagtings voldoen en dit dikwels oortref het. So het ’n vorige redakteur my die bynaam “Late but Great” gegee. Nie iets waarop ek noodwendig trots is nie, maar ten minste het dit gehelp dat ek nie my werk verloor nie.

      Maar in plaas van tugstappe uitspel of ’n tirade lewer (nie dat hy enigsins bekend is vir laasgenoemde nie), het Pierre doodrustig gesê: “Erns, ek weet nou is nie die tyd vir platitudes nie, maar this too shall pass.”

      This too shall pass. Dit is ’n bekende sêding, en ja, soms ’n platitude, maar Pierre se woorde het tog iewers diep binne my geresoneer.

      Op pad terug na my lessenaar ná die vergadering het ’n aanhaling van Dana Snyman teen die muur my oog getref: “Deur te reis ontdek ons nie net hierdie mooi, ontsagwekkende aarde nie; ons ontdek ook ons eie en ander mense se menslikheid. Daarom sal ek altyd ’n reisiger bly.”

      Ek het onthou hoe ek as jong kind, ek was seker sewe of agt jaar oud, ’n boek met die naam Light From Many Lamps in my pa se studeerkamer gevind het.

      Dit is een van daardie boeke met inspirerende staaltjies van regoor die wêreld. Die enigste een wat ek baie goed onthou, was van ’n heerser iewers in die Verre Ooste wat groot bekommernisse gehad het. Hy stel toe ’n uitdaging vir sy wyse raadgewers: Kom vorendag met ’n universele frase wat van toepassing sal wees op alle tye en situasies, goed én sleg. Daarby moet die frase kort genoeg wees om op ’n ring gegraveer te word.

      Die raadgewers het lank gaan kopkrap en uiteindelik na die koning teruggekeer met die volgende woorde: “This, too, shall pass away.”

      By die rekenaar het ek “This too shall pass” gegoogle. Verskeie foto’s van mense wat dié woorde as tatoeëermerk laat aanwend het, het opgekom. En verder ondertoe die volgende:

      This too shall pass.

      Until then,

      Fetch wood,

      Carry water,

      Walk the Earth.

      Fetch wood. Carry water. Walk the Earth. Ek het dadelik gehou van die eenvoud. En wat “Walk the Earth” betref het één woord by my aangemeld: “Camino”.

      EERSTE TREE

      “People usually consider walking on water or in thin air a miracle. But I think the real miracle is not to walk either on water or in thin air, but to walk on earth.”

      – Thich Nhat Hanh