Die voordeurklokkie lui.
“Help!” skree ek.
Ek weet presies hoe pateties ek in my pajamas op die kombuistafel lyk, knieë lam van vrees vir ’n dier so groot soos my voet, maar ek gee nie om nie. Niks behalwe daai enorme rot maak regtig saak nie. Dit moet WEG!
“Help!” skree ek toe die klokkie ná ’n lang ruk weer lui.
“Wat gaan aan?” skree ’n vrouestem terug.
“Kom om die huis, na die kombuis toe, asseblief!”
Ek kan nie van die tafel af klim om te gaan oopsluit nie, ek sal maar van hier af die sleutels moet gooi. Gelukkig is hulle nog in my broeksak. Laat sy tog minder van ’n lafaard wees as ek, bid ek. En laat sy kóm.
Dolly en die rot staan nog stokstyf gevries in hulle posisies. Ek hoop die vroumens kan die rot verwyder, of vinnig iemand kry om dit te verwyder. As die ding wegkom en ek weet nie waar dit is nie, maak ek nooit weer ’n oog in hierdie huis toe nie.
“Wat gaan aan?” kom die stem uitasem van my agterste veiligheidshek af.
Ek kan die mooi jong gesiggie van ’n blonde vrou so half en half deur die hek sien. Ek gooi die sleutels vir haar.
“Hier’s ’n moerse rot, my hondjie het hom vasgekeer. Asseblief, help tog om die ding hier uit te kry,” stamel ek angstig.
“Maak toe jou oë!” skree die vroutjie met die instap en lig ’n geweer op.
“Wat de hel gaan jy . . .”
“Maak toe!” skree sy my stil en ’n skoot gaan af.
Dolly gee ’n tjank en verdwyn in die gang af. Die rot lê so dood soos morsdood kan wees en ek is so na aan pee in my broek as wat ek al ooit was.
Die vroutjie kyk nog ’n rukkie na die rot en sit die geweer op die tafel naby my voete neer. “Dekselse pes hier rond. Ek hoop jy’s nie die no-cruelty-to-animals-soort nie? In elk geval is ’n geweerskoot darem genadiger as gif.” Sy staan en kyk na die bloederige hopie op die vloer. “Ek gaan ’n skoppie nodig hê om dit hier uit te kry.”
Ek kan haar nie antwoord nie. My mond hang oop en dit voel asof ek nog steeds besig is om in Alice se hasegat af te val. Alice op acid, ná ’n vyfliter-dooswyn – die soet soort.
“Shame, post-traumatic stress,” sê sy en hou haar hand na my uit. “Kom, jy kan nou maar afklim. Ek dog jy word verkrag of iets, toe hardloop ek gou huis toe om die .22 te kry. Ek bly net hier langs jou, my naam is Lenta.”
Dank die hemele sy loop nie elke dag met ’n wapen rond net vir ingeval nie.
My buurvrou kan skiet. ’n Snaakse tipe verligting sink met dié gedagte by my in.
Sy maak haar handsak oop en haal ’n pillehouer uit.
“Dè,” sê sy en stop drie in my hand.
Ek sluk net, vra nie of dit tik of Prozac is nie.
Dan begin sy rondkyk. “Waar’s daai hondjie van jou? Dan kan ons hom ook een ingee. Moenie worry nie, dis net Rescue Remedy. Heeltemal natuurlik. Ek glo nie in al daai chemicals nie. Dit maak jou oud voor jou tyd. Kom, honne, kom na tannie Lenta toe!” roep sy in die gang af.
“Haar,” hoor ek my stem kraak.
Lenta kyk na my. “Hoe nou?”
“Haar. Dis ’n tefie. Haar naam is Dolly.”
’n Klein glimlaggie verskyn om haar mondhoeke en ek wonder of sy ook dink die naam Dolly is skurf. “Dolly! Dolly!” roep sy. “Het jy ’n stukkie kos waarin ek die pil kan wegsteek?”
“Is dit nie gevaarlik nie?”
“Nee wat, my Roxy is al amper twaalf en sy kry ten minste een maal ’n week ’n Rescue in ’n stuk droëwors. Sy’s oulik. Omtrent joune se grootte. Kan dit nie verdra as sy dink iemand gaan my seermaak nie. Ons moet kyk of hulle sal saam speel.”
Sy’s soos ’n warrelwind, besef ek toe die pille begin werk en ek haar behoorlik kan bekyk. My brein was op ander dinge gefokus toe sy ’n rot met ’n .22 in my kombuis skiet.
Sy is regtig mooi. Een van daai baie maer, baie kort tipes. Jonk ook, ek skat haar in haar laat twintigs, ’n goeie tien, vyftien jaar jonger as ek, en ná ’n kas bier weeg sy dalk vyftig kilogram. Nog soveel tyd . . .
Iewers het sy ’n skoppie uitgekrap en sy is besig om die rot bymekaar te vee.
“Waar bly jy?” vra ek toe ek uiteindelik op ’n kombuisstoel neersak.
“Hier langsaan, daai kant van jou,” beduie sy en sit die ketel aan. “Jammer ek kom nou eers hier uit. Ek was bietjie siekerig die laaste twee weke, so ek het my maar stil gehou. Gister deur die venster gesien hoe jy na jou huis staar met ’n stuk papier in die hand. Gaan julle aanbou?”
Ek het gewéét iemand kyk na my.
“Nee, dit was ’n bagua map.”
Ek voel nie lus om te verduidelik nie, maar gelukkig lyk dit onnodig.
“O wee. Kid yourself not, vriendin, daai nonsens werk nie. Ek het al alles probeer. Jy kan ’n kristal in jou man se hol opdruk en dit sal nog steeds nie jou huwelik beter maak nie.”
Liewe land.
“Wat laat jou dink daar’s probleme in my huwelik?” Voor-op-die-wa-aantygings, sommer so met die intrapslag.
“Watse normale Afrikaanse vrou peuter met allerhande vreemde Oosterse nonsens as daar nie iets skort met haar liefdeslewe nie? Anders is dit sekerlik geld. Maar as jy hiér bly, is jy beslis nie arm nie. Of is ek verkeerd?”
Sy is nie verkeerd nie. Sy’s so reg dit irriteer my.
“Dis nie geld nie. Ook nie juis my huwelik nie,” antwoord ek uiteindelik.
“Nie juis nie?”
“My man werk baie weg van die huis af, dis al. Ek mis hom.”
Ek sal nooit my boeke duister kan hou nie. Dalk is dit een ding wat ek en Juliet in gemeen het.
“O hel, ek was nie eers seker of jy getroud is nie. Was die ou al enigsins hier?”
Ek word duidelik met ’n valkoog dopgehou deur die kantgordyne.
“Net die eerste dag vir ’n kort rukkie, maar hy het nog nie hier geslaap nie. Hy kom die naweek huis toe. Daar’s probleme by een van sy kantore en . . .”
Sy hou haar hand op. “Jy hoef nie aan my te verduidelik nie, regtig. Ek’s net so dikwels alleen en ek gaan beslis nie elke keer ’n storie spin om die goeie doktor soos ’n saint te laat lyk nie. Ek weet nie wat hy doen of waar hy dit doen nie, solank hy dit met ’n kondoom doen, is dit nie my saak nie. Dis maar die prys wat mens betaal as jy trou vir geld, daai een oog wat blind word.”
“Nee!” sê ek. Ek weet nie waar om eerste te begin vure doodslaan nie. “Mark is nie besig met ’n ander vrou nie, regtig. En ek het nie met hom getrou vir sy geld nie. Ek is baie lief vir hom, en hy vir my. Dis glad nie soos jy dink dit is nie.”
Sy kyk na my asof ek effens dom is, maar die kyk word darem gou met ’n glimlag vervang.
“Dis wonderlik, ek’s bly vir jou. Die De Waals het in elk geval meer as genoeg streke vir een straat om mee te cope,” sê sy toe sy vir my ’n koppie tee aangee.
Dis baie soet. Sy het nie eers gevra of ek suiker en melk wil hê nie, maar ek is bly. Die trauma van haar geselskap is amper groter as die afvuur van die .22.
“Wie is die De Waals?” vra ek deurmekaar.
“Óns, man. Ek en oom Doktor langsaan.”
“Hoekom noem jy hom oom Doktor?”
“Want hy ís ’n oom. Stokoud, maar ons is al vir donkiejare