Sy was ’n goeie vrou, my ma, en ek mis haar nog elke dag net so baie soos die eerste dag toe sy weg is. Meer. Veral wanneer Mark my so deurmekaar maak dat ek nie weet wat ek met my lewe wil doen nie. My ma sou geweet het wat ek moet doen. Sy kon altyd help wanneer niks anders kon nie.
Die voordeur gaan oop en daar staan Lenta, skoon gewas en sonder ’n druppel grimering. Net die jeug kan mens so mooi laat lyk.
“Jammer, ek was op die derde verdieping. Kom in.”
Ek het nie besef die huis het drie verdiepings nie. Oom Dokter maak wragtig sakke vol geld. Ek wonder watse soort dokter dan?
Die stoep steek af by die huis van binne en ek kan myself nie keer nie. “Gebruik jy ’n interior designer?”
“Vir wat sal ek in ’n ander vrou se droomhuis wil bly? Dis alles ek, behalwe natuurlik die klomp foto’s en portrette, dis oom Doktor. Maar dit maak hom gelukkig, so ek los hom om aan te karring.”
Net toe ek dink ek het nog geen foto’s gesien nie, loop ek my om die draai in die gang vas in ’n muur vol Lenta. ’n Hele helse rooi muur met maklik vyftig foto’s van die buurvrou en nét sy. Al die foto’s is swart-en-wit en dit lyk vreeslik deftig op die rooi muur, maar dis tog vreemd om so baie foto’s van net een mens te sien. Sy glimlag op van hulle, lyk ernstig op party en trek selfs gesigte op ander.
“Wow.”
“Dis niks. Daar’s nog baie sulke mure in die huis én tien olieverfportrette, een vir elke jaar van ons huwelik. Die nuutste een hang in die sitkamer. Dis baie common. Ek skaam my dood as nuwe mense hier aankom, maar gelukkig gebeur dit nie baie nie.”
“Hoe so?”
Sy sug. “Die mense op hierdie dorp hou nie veel van my nie. Lodewyk het hier grootgeword, en almal het so half ’n hoop gehad dat hy met een van hulle dogters sou trou. Toe gaan kry hy mos vir hom ’n jong poppie in
Johannesburg en daarvan het niemand gehou nie.”
Ons stap die kombuis binne. Iets ruik baie lekker en vir die eerste keer in ’n lang tyd sien ek uit na eet. ’n Tekort aan geselskap bederf ’n lekker bord kos.
Lenta skink vir ons wyn. “Toe ek net hier aangekom het, is ek baie genooi vir tee en middagetes, maar dit was eintlik net om my van naderby te bekyk. My huishulp vertel my toe die ander vrouens dink nie veel van my nie. Ek is glo ’n tert wat per ongeluk ’n ryk man gevang het met my grootstadse seksuele vernuf.” Sy sug weer. “Maar ag, ek gee nie regtig om nie. Ek was nog nooit onder die wanindruk dat ek beste maatjies gaan word met ’n spul ryk huisvrouens nie. Ek en Anna is groot vriende en dis genoeg. Anna is my huishulp. Sy’s nog al die jare hier.”
Lenta stap na iets wat lyk soos ’n interkom teen die muur. Dit is. Sy druk ’n knoppie.
“Anna, kom ontmoet vir Maggie Greene, die nuwe buurvrou.”
“Ek sal later kom, my storie is aan,” kom die antwoord oor die interkom.
Lenta gaan sit by die toonbank met haar glas wyn. “Sy kyk 7de Laan. Sit, dan gesels ons bietjie. Die kos gaan nog so ’n rukkie wees.”
“Wat maak jy? Dit ruik baie lekker.” Ek haat niks meer as om stiltes te probeer opvul met iemand wat ek nie eintlik ken nie.
“Gebakte roosmaryn-en-appelkoos-hoender met aartappels, ’n spinasietert en pampoenkoekies. Kook is baie terapeuties, soos tuinwerk. Ek sal môre spog met my groentetuin. Dis nou ’n bietjie donker.”
Ek wonder waarvoor het sy al die terapie nodig.
“Is jou man ’n chirurg?” vra ek toe die wyn my die moed gee om nuuskierig te wees.
“ ’n Wat? O nee!” lag sy. “Hy is ’n doktor in tale en letterkunde. Dis hoekom hy so baie weg is van die huis af. Alewig besig om een of ander groep mense toe te spreek of te werk aan ’n handleiding of iets. Hy werk nou al vandat ek hom ontmoet het aan sy eie boek, maar ek glo nie dit sal ooit klaarkom nie. Hy ken te veel mense wat dink hulle is slim en hy is bang vir die kritiek wat op ’n boek sal volg. As mens jou lewe lank vir ander leer hoe om ’n ding te doen, verwag hulle soveel meer van jou.”
Die agterdeur gaan oop en ’n ouerige vrou stap die kombuis binne. Sy is geset en dra ’n kamerjas, pantoffels en kopdoek. Dit lyk of sy die wêreld se sorge ken.
“Ek hoop sy’t gebieg oor hoe sy vir jou dophou met daai verkyker van haar. Asof sy nie genoeg ander dinge het om haar hande besig te hou nie,” glimlag die vrou vriendelik vir my.
Ek knik. “Sy het, ja. Ons het toe sommer my kombuisgordyne opgehang.”
“Jy moet maar liewer al die vertrekke doen. Hier sal jy sien dis soos Fort Knox. As daai blackout-gordyne toegetrek is, kan niemand niks van die onheilighede in hierdie huis sien aangaan nie.”
“Ag toe nou, Anna. Die kos is reg, wil jy nou eet?” vra Lenta.
Anna ignoreer die vraag. “Sy maak my mal! Alewig aan’t werk of lees of leer. As sy net êrens wil inskryf het sy al sewe grade gehad, maar nee! Sit hier by die huis soos ’n uil op ’n kluit en dryf my die mure uit. Laasmaand was dit verf, weet jy hoe sukkel mens om daai goed uit ’n mat uit te kry? Voor dit was dit bouplanne teken, die hele huis vol opgefrommelde stukke papier. Sy was selfs al met chemicals doenig daar in die boonste vertrek,
hemel alleen sal weet watse bom sy besig was om te bou, dit het my dae gevat om daai stank uit die huis uit te kry.” Anna stop vir asem.
Dan: “Sy hou mos vir haar te goed om met die ander meisiekinders op die dorp te meng. Plaas sy net daai blinde oog waaroor sy ewig aan’t praat is daar ook inspan. Ek’s sommer bly om jou hier te hê, mevrou Greene. Sy moet van jou hou om jou te genooi het.”
“Hel, Anna, het jy al weer in die wyn ingevaar?” vra Lenta ongeduldig.
“Jirre, as ek maar het. Skink sommer vir my ’n groot glas, ek het dit nodig na al daai bloedlappe wat ek vanmiddag moes spoel.”
Dis natuurlik mý vadoeke waarvan sy praat, besef ek toe ek ’n vinnige kyk tussen hulle vang.
“Moet ék vir jou skep of gaan jy?” vra Lenta kwaai.
“Ek sal skep, skink jy die wyn. Ek gaan in my woonstel eet vanaand. Ek’s nie lus om hier binne opgesaal te wees nie. Nou nie jý nie, mevrou Greene, ek praat van dié een,” wys Anna vinger na Lenta.
Ek wonder hoekom die atmosfeer so skielik dik geword het tussen die twee. Mens kan sien hulle ken mekaar al lank.
Toe Anna met haar skinkbord uitstap, begin ek en Lenta opskep.
“Dit lyk baie lekker, dankie,” sê ek.
“Ag, dis ’n plesier. Jammer oor Anna so beneuk was. Sy’s eintlik die wonderlikste mens. Ek was van plan om self daai vadoeke uit te spoel, maar sy’t hulle gekry voor ek daarby kon uitkom. Ek was besig om vir myself steke in te sit in die bokamer.”
“Steke?”
“Ja, steke. Net drie.”
“Hoe weet jy hoe om steke in te sit? En hoe diep is daai sny?”
“Ek het opgelees oor die steke, en die sny is nogal dieperig. Ek het jou mos gesê dit was een van daai Minora-blade-skeermesse. Daai goed is gevaarlik.”
“Hoekom nie net dokter toe gaan nie?”
“Ag, ek het jare terug opgelees oor die steke en ek het daai tyd ál die toerusting daarvoor gekry. Hoekom dokter toe gaan as jy dit self kan doen?”
Wel, wie is ék om te sê dis verkeerd om jou eie steke in te sit? As sy die maag daarvoor het, is dit seker maar reg.