Wat nou met die wasbak . . .
In die oggend lyk alles beter. Of dit nou beter is of nie.
Toe ek wakker word op die matras in die sitkamer, besluit my rug en knie om vandag die slaapkamer uit te sorteer. Volgens die feng shui-ery speel dit ’n groot rol in my liefdeslewe – of die afwesigheid daarvan. Die slaapkamer en die kombuis. Die slaapkamer, omdat dit is waar die gemiddelde getroude paartjie hulle ding doen. Die kombuis, omdat die huis so gebou is om dít my love corner te maak.
Reg waar die wasbak staan, is glo waar die fokus op die liefde moet wees. Van wat ek lees, verstaan ek water is baie sleg in hierdie area. Dalk is die noodlot besig om speletjies met my te speel. Mark se kop sal soos daai meisietjie in The Exorcist s’n 360 grade in die rondte tol as ek moet sê ek wil ’n sak vol geld daaraan bestee om die wasbak te skuif sodat ons tog net asseblief met ’n blou maan (saam) kan kom.
Dolly gaap ’n kreunende gaap ’n paar sentimeter links van my gesig. Hondeasem ruik nie so erg as wat mense sê nie. Natuurlik tel die waterblommetjiebredie wat sy vir aandete gehad het in haar guns. Wou nie haar mond aan die hondekos sit nie. Dis goed so. As ’n mens (of ’n hond) nie kieskeurig is nie, bevind jy jouself dalk met ’n bord vol van iemand anders se kouseltjies.
“En wanneer ek klaar is, gaan ek dorp toe. Ek moet uitkom. Die ellendige huis is besig om deur my lyf te trek soos ’n siekte.”
As ek nie met die hond praat nie, praat ek met myself. Binnekort praat ek dalk met die mure soos Shirley Valentine. Dis ’n entertaining vrou daai, fiktief ofte nie. As ons almal die eierstokke gehad het om ’n tas te pak en in Europa te gaan vakansie hou, was ons stories dalk ook skreeusnaakse verhoogstukke, maar die deursneevrou ploeter net.
Ek stoot die agterdeur oop, maak seker die veiligheidshek is gesluit. Ek sit die ketel aan en skep twee bakkies oorskiet op, een vir my en een vir Dolly.
“Ploeter,” sê ek die woord hardop.
Dis ’n irriterende woord. My onderwyser in standerd vier, meneer Coetzee, het gesê ek ploeter deur my werk soos ’n varkie deur modder. ’n Regte ou doos, as jy my vra. Altyd iets gehad om te sê. Hy het ’n olierige comb-over gehad.
Ek wonder wat hy sou sê as hy kon weet ek het self in ’n wiskundeonderwyser ontaard. ’n Hoërskool-wiskundeonderwyser, glimlag ek.
Mevrou Greene. Die wiskundejuffrou.
Wat ’n flater was dít nou nie (die wiskunde én die mevrou). ’n Grafiese ontwerper met wie ek eenmaal te doen gehad het, het gesê: “Just because I’m good at it, doesn’t mean I enjoy it.” Dit beskryf my hele loopbaan – en my huwelik.
Toe ek met hoërskool begin, het die wiskunde mooi in plek geval en ek was goed daarin. Van daar het die een ding na die ander gelei en toe ek op ’n dag besef die meeste mense, behalwe onderwysers, kry net drie weke vakansie ’n jaar, was die keuse voor die hand liggend.
“Dink jy as ek iemand op straat vra om met my te kom praat terwyl ek uitpak, sal hulle dink ek’s gevaarlik, Dolly? Ek kan die stilte nie meer verdra nie. Ek hunker na ’n ander stem, ’n antwoord.”
Sy volg my die hele huis deur. Altyd so twee mensetree agter my tot ek in ’n kamer tot stilstand kom, dan vind sy ’n gemaklike plek en kyk wat ek doen. Snaakse hond.
“Ja, dit sal seker te vreemd wees. Ek wens ek kon ’n huishulp kry. Dink nou al ’n lang ruk daaroor. Maar Mark se ma is mos ’n vieslike ou rassis. Sy verbied dit, en ek het eers ná ons troue uitgevind hoe bang Mark vir sy ma is. Dalk nie soseer bang nie, maar daai naelstring is nooit geknip nie. Mark self is sosiaal heeltemal goed aangepas, maar hy staan haar nooit teë wanneer sy begin met haar praatjies nie.”
Ek gaan sitkamer toe en sleep die reusematras met moeite tot in die slaapkamer. Dit plof swaar op die onderstel neer. Teen vanaand gaan ek ’n Voltaren-inspuiting nodig hê.
“En ek sal half skuldig voel teenoor die huishulp. Sy sal natuurlik geen idee hê dat ek eintlik geselskap verwag nie. Om nie te praat van wat sal gebeur as die Greenes ’n slag kom kuier nie. Ek kan geen mens daaraan blootstel nie. Ek kan skaars mysélf daaraan blootstel sonder ’n doktersbesoek.”
Ek pak my klere uit, skuif die bedkassies reg en maak volgens die feng shui-riglyne seker die bed staan ver genoeg van die deur af, ook nie oorkant die deur of onder ’n venster nie. Check, check, check. Spieëls moet glo nie na die bed wys nie, anders verteenwoordig hulle ’n derde party wat op jou huwelik inloer. Soos ’n affair. In al ons vorige huise was daar ’n spieël in die slaapkamer en sover ek kan onthou, het dit nog altyd min of meer op die bed gekyk . . . Behoed sy siel as Mark tyd maak vir ’n verhouding met iemand anders terwyl hy skaars een met my kan hê.
Ek sal die lang slaapkamerspieël iewers anders moet hang.
Daar’s nogal baie dinge met spieëls, dalk moet ek hulle eers in die garage hou. Tot ek genoeg van feng shui weet om seker te wees wat ek met hulle moet doen. Ek kyk in elk geval deesdae eerder nie in myself vas nie. Ek het ’n paar kilogram verloor en die fyn lyntjies om my oë lyk al minder fyn. Om nie te praat van my wenkbroue wat binnekort soos ’n kuif gaan lyk nie.
Arme Mark, dis ook dalk hoekom hy nie baie huis toe kom nie. Ek moet myself regkry voor die naweek. Iewers op hierdie dorp is daar darem seker iemand met ’n pot warm wax en ’n sadistiese streep. Ek glo nie daar is ’n enkele skoonheidsterapeut wat nie heimlik daarvan hou om te sien hoe trane in mense se oë opwel nie.
Ek trek die feng shui-boek nader. Okay, fokus nou. Clear away all clutter. Check. Ek sal net niks van die stront by die slaapkamer indra nie.
Van so vinnig deur die boek blaai, kan ek sien clutter is nie juis die in-ding wat feng shui betref nie. Ek sal moet besluit wat ek met al die goed gaan doen wat ek hierheen saamkarwei het. Ek wonder of die spens tel as ’n area wat clutter-free moet bly? As ek die goed baie styf in bokse druk, pas dit dalk als in die spens. Dan kan die res van die huis darem reg wees.
Place objects in pairs of two. Ek pak twee groot houtkersblakers uit en sit dit op ’n kassie in die hoek van die kamer. Houtgoed fuel ook glo “the fire of love”. Ook twee kleipotjies op ’n groter kas. Check.
Pictures on the walls should not depict sad or lonely images. Hmmm, soveel vir my fliekposter van Elizabeth. Arme donnerse vrou, geklee in ’n veguitrusting, alleen op ’n perd. As dit nou nie ’n direkte verwysing na my liefdeslewe is nie, sal daar nooit een wees nie. Sy sal moet gaan. Sitkamer toe, of dalk ook sommer spens toe.
Ek hang eerder ’n kleihart met twee duifies wat vir mekaar koer teen die muur op.
Beautify the room to reflect the beauty you want from the relationship. Check. Ek dink die kamer lyk mooi, maar net vir die wis en die onwis gaan haal ek twee baie mooi porseleinhouertjies en pak hulle ook uit. En ’n matjie aan die voetenent van die bed.
Ek wou altyd ’n mooi liefde hê, ’n mooi storie waarop ek trots kan wees. Iets wat ek kan oorvertel. Nou sit ek met ’n ding wat ek skaars aan myself kan erken.
“Mooi, nè?” sê ek vir Dolly, maar dié het jou waarlik verdwyn.
Ek wonder nog of sy ’n plek soek waar sy vir my ’n stink verrassing kan los, toe ek ’n geweldige slag in die huis hoor. Ook nie net een slag nie. Ná die aanvanklike Groot Een volg daar ’n rits kleineres. Dit klink of die Filistyne my uiteindelik gevind het.
Ek draf deur die huis. In die kombuis sien ek wat die kabaal veroorsaak.
Dolly het ’n klomp potte van die kombuistafel af gespring. Hulle lê soos gevalle vegters oor die vloer gestrooi terwyl sy ’n rot in die hoek vaskeer.
Van skok is ek bo-op die kombuistafel voor sy of die knaagdier kan beweeg. Dis ’n meneer van ’n rot, amper so groot soos Dolly self.
“Kom hier, daai ding sal jou opvreet!” gil ek, maar die tefie staan