Felix krimp effens ineen. Toe hy klein was, was die hoof sy geliefde “oom Loelof” wat hom soms vertroetel het soos hy omtrent nooit met sy eie kinders gedoen het nie. Maar deesdae word Felix altyd Krynauw genoem en niemand gaan hom meer pamperlang nie. Hy is mos nou elf jaar oud en ’n Keurboslaner.
“Ja, hy is, doktor,” antwoord Loggenberg. “Ook Pieter Rothman en Joris Serfontein.”
“En Manlius Wienand, Dirk Olivier en Jacobs is in jou kamer, Spaulding?”
“Ja, doktor,” sug Brian.
“Julle het nog nagklere aan. Hoekom is die seuns onder julle sorg dan al aangetrek?”
“Ek het vir almal by my gesê om badkamers toe te gaan toe ek by die kamer uit is,” sê Loggenberg en sug by homself omdat die hoof so oplettend is. Waarom bekommer ’n miljoenêr en beroemde skrywer hom nou oor of klein seuntjies gebad het of nie? “Hulle het toe seker eerder aangetrek en buitentoe gekom.”
Die hoof kan sy twee senior prefekte nie voor die juniors berispe nie. Nog minder kan hy ’n onderwyser hier voor hulle op sy plig wys.
Daarom reageer hy op sy kenmerkende manier. Hy stap eenvoudig weg. Dit skep die indruk dat hulle nie die moeite werd is om te betig nie.
“Gaan bad en trek weer aan,” beveel meneer Spaulding die skuldiges. “Moenie verbaas wees as die hoof julle hok en nie toelaat om huis toe te gaan nie.”
Hy jaag almal uit, sluit die deur en stap vinnig terug na die koshuis.
Die juniors loop sleepvoet soontoe, met Brian en Loggenberg agterna.
2
KUIERMENSE
Die hoof stap na sy huis. Toe hy by die stoep kom, verander die uitdrukking op sy gesig effens, want sy vrou kom met die Italiaanse buitetrap van die boonste verdieping af. Haar hare wat nog diepgoud is, is in ’n kroon van vlegsels bo-op haar kop gebind, soos sy dit gewoonlik bedags kam. Sy dra ’n groen rok wat by haar oë pas. Sy is skraal en buitengewoon lank vir ’n vrou. Wanneer sy soos nou vir haar man glimlag, lyk sy besonder mooi.
“Goeiemôre,” sê hy.
“Goeiemôre, my man,” antwoord sy skertsend. “Was jy die hele nag weg?”
Hulle staan nou by mekaar. Hy neem haar hand en soen die vingers lig. Voor hy die teerheid in haar oë kan sien, is dit weg en sy glimlag weer vir hom.
“Kom hou my geselskap gedurende ontbyt,” sê sy, “anders is ek alleen. Ek weet jy sal net swart koffie drink, maar nogtans.”
“Waar is Fräulein dan?”
“Sy is reeds vroeg na die Loggenbergs toe. Sy gaan die vrou help met reëlings vir haar huishouding, en om vir haar dogters rokke te maak. Ek is maar te bly as iets haar besig hou. Ek kan my ons huis nie sonder haar voorstel nie, maar vandat Lavrans op skool is, huil sy gedurig omdat sy voel sy doen niks meer vir ons nie. Sy sê sy behoort liewer weg te gaan, maar sy help eintlik baie hier. Die bediendes hou van Fräulein en luister na haar, en wanneer die hele gesin tuis is, sal ek nie sonder haar kan klaarkom nie.”
Doktor en mevrou Serfontein gaan sit by die tafel.
“Ek hoop nie jy gaan dié naweek weer skryf nie,” sê sy. “Gun jouself ’n ruskans, Roelof. Met al ons kinders hier sal jy tog nie kan konsentreer nie. Dan word jy net rasend, en dit krap weer alles om.”
’n Rukkie gelede was hulle as gevolg van so ’n “omgekraptheid” byna uitmekaar, maar hulle praat nie daaroor nie.
“Ek sal my in toom probeer hou,” sê hy, maar stoot sy pomelo met ’n gespanne beweging opsy en praat tot ná ete nie weer nie.
“Josef bring Amanda vir die naweek huis toe,” sê sy vrou later versigtig waar hulle op die stoep staan.
Hy frons gevaarlik. “Hierdie verlowing is lastig en onnodig.”
“Ag komaan! Die arme kind het haar ouers se jammerlike klein erfporsie gebruik om mee Engeland toe te gaan en ballet te studeer. Dankie tog Josef was oorsee met die rugbyspan en het haar in ’n dansklub ontmoet toe haar geld op was. Dis reg dat hy haar gehelp het om huis toe te kom.”
“Dit was nie nodig om by die lughawe te sê hulle is verloof nie. As Suid-Afrikaner het sy tog ’n reg om hier te wees.”
“Jy weet goed dit was nodig! Toe die beamptes op haar paspoort sien sy is maar net sewentien wou hulle haar onder sorg plaas. Net Josef se versekering dat hy haar na ons toe bring, het dit verhoed. Onthou net, jy is die een wat hom geleer het om ander te help. Maar ná dit alles het sy haar skaars aan hom gesteur, want nes ons almal is sy verlief op jou.”
“Onsin,” sê hy kil. “Dis bloot heldeverering – iets wat een of ander tyd met enige onderwyser gebeur. Gelukkig kry so iets gou end. Ons het haar skool toe gestuur om verder te studeer, en sy vaar goed in haar kursus. Sy bly by my ouers saam met ander jongmense. Ek dink sy behoort baie dankbaar te wees.”
“Jy raak al weer omgekrap. Ek gaan nie toelaat dat jy jou van my afsny nie.”
Hy neem albei haar hande en kyk half skaam na hulle. “Wees asseblief geduldig,” sê hy sag. “Die afgelope tyd was so rustig met net ons twee, en Fräulein wat weet wanneer om pad te gee. Ek is lugtig vir die hele bevolking se inval.”
Die hoof wys selde indien ooit enige teken van swakheid, daarom steek sy vrou weg dat sy geroer is. Hy is mos versigtig vir sentimentaliteit.
“Dis jou kinders en hulle vriende wat kom,” sê sy. “Jy moet dit maar net verdra.”
“Ek sal my bes doen. Daar is egter ook ander probleme in die omgewing.”
Sy vra hom nie daaroor uit nie.
Hy gaan na die studeerkamer en sy keer terug na haar huishoudelike pligte.
Die hoof is besig om klaswerk na te gaan toe meneer Spaulding by die oop stoepdeur opdaag.
“Kom binne,” word hy genooi. “Sit solank.”
Ná ’n rukkie sug meneer Spaulding lank en diep. “Wat makeer? Hoekom klink jy so moedeloos?”
“Want doktor laat my soos ’n miskruier voel. Ek is ontbied omdat doktor my kop wil was, maar die affêre met die magasyn was nie my skuld nie,” kla die onderwyser.
“Ek weet. Ek verkwalik jou nie daarvoor nie.”
“Dankie tog … Maar ek voel buitendien bedruk. Ek weet nie hoekom nie.”
Uiteindelik sit die hoof sy pen neer. “Dis omdat jou dae as vrygesel binnekort verby is. Maar jy en Barbara ken mekaar goed. Julle het lank genoeg gewag.”
“Sy was nog altyd huiwerig omdat sy so graag as doktor se sekretaresse wil aanbly. Noudat jy gesê het sy mag maar, kan ons trou.”
“Wel, sy het goeie helpers op kantoor, dus sal sy nie haar huishouding verwaarloos nie … Ek het jou laat roep om te sê Joubert is hier, Lourens Joubert.”
“Tog nie Hartseer nie!” vra meneer Spaulding, wat dié naam vir Lourens gegee het toe hy as erg verwaande skoolseun na Keurboslaan toe gekom het.
“Ja, hy beweer die Dresden-operahuis skat hom nie na waarde nie.”
“Genugtig! Hoe gaan ek die bestuur weer in die oë kyk? Doktor het geen idee hoe moeilik dit was om hom daar in te kry nie. Ek gaan juis ’n week voor die skool sluit weer daar dirigeer.”
“Toemaar, hy sê hy het verlof gekry omdat sy pa siek is, en ook weens die plötzliche Heiserkeit wat soms vir sangers van soveel nut is.”
“Is sy pa werklik siek?”
“Nee. Jy moet probeer om hom saam te neem wanneer jy gaan. Die wêreld mag daardie stem nie verloor nie. Hy sê hy het dit verloor, maar dis alles net sielkundig.”