“Hei, broer!” kom dit weer dringend van buite af.
Hy antwoord nie.
“Jy rook lekker,” gaan die jong stem verder. “Ek wil van ons soort goed rook. Ek is nou al te lank daarsonder … Ek voel … goor.”
Maar hy kry nog steeds geen reaksie nie.
Carolus kan nie meer helder dink nie. Dit voel vir hom of hy al dae lank so hulpeloos hier sit. Hy begin skel en vloek.
“Ek gaan hier afklim en as die honde my verskeur, is jy ’n moordenaar!” skree hy ná ’n string uitroepe.
Maar hy kon net sowel met ’n sfinks gepraat het.
Hy weet nie die hoof voel ook sleg nie. Dis ’n wonder die pen in sy stywe regterhand breek nie.
Carolus kyk hom desperaat aan. Hoekom het hy vandag hierheen gekom? Hy moes hom weer sien, van naby – maar hoekom? Carolus maak sy kitaar los en begin afklim. Hy gaan dit as wapen teen die honde gebruik.
Siegfried is verveeld. Dis net sy pa se geknor en een keer ’n hap wat maak dat hy so lank stil lê. Toe Carolus begin afklim, bestorm die hond die boom en blaf wild. Wotan vang Siegfried se nekhare in sy tande en knor soos ’n tier. Carolus skrik so groot dat hy die kitaar laat val. Hy klouter weer boontoe.
Die hoof hoor hulpelose snikke.
Hy staan op en gaan skakel al die ligte af, behalwe een. Op die balkon gaan sit hy in ’n leunstoel naby Carolus. Richard wat onder kom staan het, sien sy sigaret se kooltjie.“Gedra Siegfried hom sleg?” roep hy op boontoe terwyl hy die hond se ore streel. “Hinder hy Pa?”
“Nee,” sê die hoof. “Ons het ’n ongenooide gas in die boom en hy wou afklim.”
“O! Kan ek nie help nie? Pa wil tog seker werk.”
“Nee, ek sal maar vannag waghou.”
“Die honde sal hom daar hou as Pa wil.”
“Hy moet geselskap hê. Hy is nie gewoond daaraan om alleen te wees nie. Hy is nog maar ’n kind.”
Carolus is stil, byna gesus deur die musiek van die twee stemme.
“Goeienag dan,” sê Richard.
“Goeienag. Kyk, daar iewers lê ’n instrument. Vat dit saam met jou.”
Arme ou, dink Richard toe hy met die kitaar wegstap.
Dis lank stil. Carolus sluimer effens in, maar skrik elke nou en dan wakker. Dis glad nie ’n gemaklike posisie om in te slaap nie. As hy sy oë met moeite oopmaak, sien hy nog steeds die sigaret se kooltjie.
“Hoekom is my soort rookgoed soveel sterker as joune?” vra hy moeg nadat dit ’n lang ruk stil was.
Uiteindelik kry hy ’n antwoord. “Jy sien self wat joune aan jou doen. Dit lyk my jy is nog nie verslaaf nie, anders sou jy nie so goed daar in die boom uitgehou het nie. Wil jy graag verslaaf raak?”
“Wat traak dit jou? Moet almal soos jy lewe? ’n Mens moet gelukkig wees. En die goed wat ons rook, laat jou droom van die lewe soos dit kan wees.”
“En is jy gelukkig?”
“Partykeer, ja – tot ek te veel begin dink …” Carolus besef hy verraai nou sy innerlike twyfel. “Ons sal gelukkig wees wanneer almal vry is, wanneer die mensdom erken almal van ons, die hele wêreld, is broers en susters.”
“Jy het ’n ma en susters. Wat doen jy vir hulle?”
“Hulle is gewone mense wat dit nie kan vat dat ek vry wil wees nie. Ek haat hulle.”
“As jy jou ma verag, waarom vat jy dan haar geld en kos?”
“Dis goed wat aan almal behoort!”
“Vir ’n intelligente seun praat jy in twee sinne meer snert as wat ’n mens in die loop van ’n maand by dom mense hoor.” Die hoof se stem bly rustig. “Iemand moet vir geld werk om te kan kos koop. Neem nou maar byvoorbeeld die geld wat julle wie ook al vir dagga en ander dwelms betaal. Iemand het daardie geld verdien voor julle daarvoor gebedel het. Dis nou eenmaal hoe dit gaan. Maar wag, dit was nou genoeg van sigarette. Ek gaan my pyp haal.”
Die hoof is gou terug en stop sy pyp.
“Deksels!” hoor hy, maar antwoord nie.
Carolus sug asof hy gebreek is.
“Laat my asseblief afklim, doktor!”
“Nee, ons wag die nag saam uit.”
“Hoekom? Ek belowe ek sal nooit weer hiernatoe kom nie.”
Net die nagbesies en die honde se asemhaling is hoorbaar. Daar kom skielik ’n vreemde spanning in die stilte. Dit klink asof Carolus bang is, en sonder dat hy dit besef, praat hy met doktor Serfontein soos hy van sy kinderdae af nog nooit met iemand gepraat het nie.
“Ek kan nie wegbly nie … Maar ek wil weggaan … Ek wil vry wees!”
Hy is nie die enigste een hier wat hom van kettings wil bevry en dit nie kan doen nie. Die hoof is self so iemand.
“Jy wil vry wees om die wêreld na jou sin te verander,” kom dit kalm en tydsaam van die balkon af, “maar jou spiere is te pap en te slap. Die wêreld bestaan nie uit blommekranse en krale nie. Dis ’n oerwoud.”
“Ja, maar dis die ding. Ons wil alles anders maak!”
“Met jou liggaamlike en geestelike vermoëns kan jy nie eens ’n sjokoladepoeding maak nie. Jy het iets baie belangriks vergeet: die tyd vlieg, en dan is jou jeug daarmee heen. ’n Jong leeu het sy eie besondere skoonheid, met sy gladde vel en helder oë. Maar hoe lyk ’n afgeleefde ou leeu, brandsiek en halfblind? ’n Leegloper van vyftien kan homself nog oortuig hy lei ’n romantiese lewe. Maar wat van ’n ou hippie sonder tande? Hy kan nie kunstande bekostig nie, want hy het nooit gewerk nie, en buitendien is sy klere en alles aan hom so vuil dat geen tandarts hom in sy spreekkamer sal toelaat nie. Is dit nog steeds romanties?”
“Hou op; dis alles leuens! Ons is gewaarsku julle mense sal sulke goed sê om ons te beïnvloed!”
Maar die hoof het reeds meer as genoeg gesê en hy swyg. Later hou die seun se aanhoudende gemor ook op.
Toe dagbreek se rooi blos agter die berge begin verskyn, staan die hoof op en klop sy pyp uit. Carolus lê in ’n bondel opgetrek teen die boomstam. Hy is wakker, maar gedaan.
In die flou lig sien hy Danster met ’n skinkbord by die trap opkom. Hy dra die skinkbord binnetoe en sit dit op die tafel neer. Wanneer hy uitkom, kyk hy na die hoof se gesig wat skaars sigbaar is in die skemerte.
“Ai,” sê hy verwytend. “Dink doktor dis die moeite werd?”
“Ek hoop so. Neem die honde weg. Hulle moet rus en eet.”
“Doktor moet liewer self met hulle praat, anders raak hulle deurmekaar.”
“Dis goed. Gaan jy solank soontoe.”
Dit duur ’n rukkie voor Danster by die trap af is en om die huis na die boom geloop het.
“Wotan! Siegfried!” roep die hoof. Die honde staan op en kyk omhoog. “Fein! Bravo! Geh’ nun mit Danster. Wiedersehen!”
Sagte hondgeluide word gehoor. Dan loop die groot diere agter Danster aan.
“Wat moet ek nou doen?” vra Carolus soos ’n bang kind.
“Jy kan maak soos jy wil, maar jy kom nie weer hiernatoe nie, en jy val nie weer jou familie of jou broer lastig nie. Jou kitaar sal ek by die polisiekantoor ingee. Ek sal sorg dat hulle dit vir jou gee as jy daarna gaan vra.”
“Ek gaan nie na die pote toe nie!”
“Dan