“Dis my bed,” sê Richard toe hy Jurie daarna sien kyk. “As julle iets wil weet, vra vir my. Nadat die ligte af is, mag julle met niemand anders praat nie.”
“Ja … e …” stotter Jurie.
Richard help hom reg.
“Jy spreek prefekte op hulle vanne aan.”
Alberts is nie op sy mond geval nie.
“Baie gerieflik,” sê hy uit die hoogte. “Dit lyk net bietjie koud met al die wit verf en die ligte kleure. ’n Mens sien buitendien te maklik as dit vuil is.”
“Dis juis hoekom dit so is,” sê Richard. “As daar iets vuil is, is dit goed om dit dadelik te sien en skoon te maak.”
Alberts se oë word kliphard, maar Richard lyk hoflik en byna onmenslik aantreklik met sy blonde kop bokant die rugbyspan se serp.
“Julle name is bokant julle beddens opgeplak,” sê hy.
’n Bruinkopseun wat sy jas reeds uitgetrek het en baie netjies in sy kleurbaadjie lyk, kom by die kamer in.
“A, hier’s jy, Jan,” sê Richard. “Sorg dat hierdie nuwe kêrels regkom.”
“Maar waar is die ou wat ek kastig moet help?”
“Nie opgedaag nie. Hy kom glo eers môre.”
“Is hy watwonders dat hy nie soos al die ander moet maak nie?”
“Dis juis sy probleem – en joune.”
Vir die nuwe seuns sê Richard: “Dis my neef, Jan Serfontein. Julle koppe sal nog draai van al die Serfonteins. Hier kom nog een. Oppas, Berrie!”
Die hoofseun gryp sy dertienjarige broer aan die arms, tel hom op en hou hom met sy voete ’n entjie bokant die vloer.
“Maarg hoekom het jy nie huis toe gekom nie? Waarg is Pa?” vra die hoof se derde seun met die gebry wat hy van sy babadae af nooit ontgroei het nie.
Berrie het nog nie soos sy twee broers lengte gekry nie. Sy lyf en gesig is ewe rond. Maar die sproetgesig het sy ma se oë wat soos twee grasgroen juwele skitter.
“Pa het met die kar van Breyten af gekom. Hy moes eers by een van die plase aangaan. Hou solank die fort hier, Jan,” sê Richard en loop saam met Berrie uit.
Jan, nog ’n seun van dokter Edward, sug. “Jy’s die baas!” roep hy agter die hoofseun aan.
Dan draai hy na die nuwelinge en sê: “Luister nou mooi, julle. Daardie wit hokke is julle klerekaste, en die wit porseleinbakke met die silwer krane is waarin julle julle handjies moet was voor julle gaan eet, of julle kry nie kos nie. Wat makeer jou, boet?”
Jan kyk na Loggenberg wat binnensmonds met homself praat terwyl hy Alberts beloer.
“Moenie met my sukkel nie. Ek sukkel nog nie met jou nie,” brom Loggenberg stuurs.
“Eienaardige tipe om hier raak te loop,” sê Alberts snedig. “Wonder waar hy vandaan kom.”
Voordat hy weet wat hom getref het, is Alberts plat op die vloer aan die ander kant van die kamer. Loggenberg wil nou net verniel. Alberts ken die lewe en dis nie die eerste keer dat hy met so iemand kennis maak nie. Hy verwag nou die groot seun se swaar skoen teen sy slaap.
Logan sak op sy bed neer asof dit hy is wat wag om vernietig te word.
Jurie staan hulpeloos en toekyk.
“Liewe land,” sê Jan min gepla. “Wat pla jou? Jou senuwees?”
Loggenberg is gewoond dat almal, selfs die polisie, hom as gevaarlik beskou. Jan se verveelde houding bring hom van stryk af. Hy vlieg op met ’n sprong soos ’n groot bobbejaan.
“Hallo, Tarzan!” sê Jan asof hy die situasie nou begin geniet.
Hy aap die bobbejaanbeweging na en lag hardop. Daarna uiter hy ’n oorverdowende Tarzan-kreet.
“Goeie hemel!” sê Ruyssenaer wat in die deur staan. “Wat makeer jou, Jan?”
“Laat ek jou voorstel aan Bimbo, die halfmens. Doen dit weer, boet! Spring gou weer soos nou net.”
Loggenberg bekruip Jan en mompel verwoed: “Ek gaan jou kop van jou skouers afskeur.”
“Dit sal die dag wees,” sê Ruyssenaer geamuseerd. “Net ek en meneer Burger doen sulke dinge hier.”
“M- … maar ek …” Loggenberg is verward. Hoekom besef hierdie ouens nie hy is gevaarlik nie?
“Ekskuus?” vra Ruyssenaer koggelend met sy hand bak agter sy oor.
“Ek gaan julle almal doodmaak!”
“Ja, maar later, nè? Dis nou koffietyd,” sê Ruyssenaer. “Jy, Alberts, staan op daar. Kyk hoe lyk jou hemp.”
“Dis bloed!” sê Alberts.
“Jy bedoel vullis. Vullis is enigiets wat iewers is waar dit nie behoort te wees nie. Trek gou ’n skoon hemp aan en steek daardie een in koue water, anders kom die vlek nie uit nie. En jy, meneer wat’s-jou-naam … Poggenpoel …”
“Loggenberg!” skree die seun desperaat.
“Nes jy verkies. Persoonlik sien ek min verskil. Jy verskyn vanaand voor die prefekteraad. Sulke bakleiery word nie toegelaat nie.”
“Wie gaan my voor hierdie raad van jou sleep?”
“Die hele eerste rugbyspan en as dit moet, die reserwes ook. So kom liewer op jou eie pote. Jan sal vir jou sê waar en wanneer.”
“Ek is nie bang vir julle spul prefekte nie!”
“Heeltemal reg. Ons is onskadelike besies. Jy het net één vyand vir wie jy bang moet wees. Jouself. Eendag vermoor jy iemand dalk, en dan sluit hulle jou lewenslank op. Komaan, eetsaal toe!”
In die pragtige groot vertrek word die vier nuwe seuns almal by dieselfde tafel geplaas.
Aan die hoof van elke tafel sit ’n prefek. By Jurie se tafel is dit Richard. Jurie is honger en hy sien sowel Alberts met sy geswelde ken as Loggenberg lê weg aan die koffie, beskuit en koek. Net Logan se hande bewe só dat hy kort-kort ’n stukkie brood of koek op sy bord laat val en dit dan maar daar laat bly lê.
Richard eet min. Dis rugbyseisoen en die eerste span se manne moenie te veel stysel eet nie.
Wanneer almal klaar geëet het, lui Richard ’n klokkie en sê die dankgebed. Dan stap almal ordelik uit.
Buite die eetsaal se deur is daar ’n groot kennisgewingbord. ’n Skare seuns vergader hier om te sien wie het die verskillende rugbyspanne gehaal en wie nie.
“Ha!” roep Brian Spaulding, ’n seun met vreemde, donker oë en hare wat byna wit is. “Wie’s hierdie Loggenberg wat al vanaand voor die raad moet verskyn?”
Hy praat uitstekend Afrikaans, maar iets aan hom laat ’n mens vermoed hy is miskien anderstalig.
“O, dis Bimbo, die nuwe Tarzan,” sê Jan in die verbygaan.
Almal lag, maar Jurie kry die groot seun jammer.
Loggenberg se rooi ogies staar soos ’n gekweste dier s’n voor hom uit, maar hy reageer hierdie keer nie.
Logan staan vas teen Jurie se arm asof hy wegkruipplek soek. Dit laat Jurie sterk voel.
“Loggenberg! Kom!” roep Jan uit.
Loggenberg se kop draai asof hy ’n wegkomkans tussen die massa seuns deur soek. Dan sien hy Jan glimlag bemoedigend vir hom, eerder as spottend.
Hierdie vier seuns wat soveel gebreke het, is op grond van hulle buitengewone intelligensie uitgesoek deur die bestuurder van die hoof se Johannesburgse jeugkliniek, doktor Smit. Iemand wat intelligent