“Jy kan my lyfwag wees.”
Cheryl moes lag. “Van watter nut is ’n lyfwag wat nie ’n woord Koreaans kan praat nie?”
“Jy’s groter as ek,” was Dae se saaklike antwoord.
Dis waar.
Volgens Dae sal haar mense haar nooit vergewe vir die skande wat sy met haar weglopery oor die families gebring het nie. Intussen het die ou man van haar geskei, weer getrou en is sy haar erfporsie en status kwyt.
“Hoekom het jy in die eerste plek met hom getrou?” wou Cheryl weet. Wat háár betref: liewer ’n arm, pronkerige pistooltjie as ’n skatryk kwynende ou kanon.
“He is boss who lie on top,” het Dae skouerophalend gesê, en Cheryl het gereken mens stry nie met Koreaanse logika nie.
Sy vou die bankstaat in ’n klein blokkie op en druk dit in haar motor se paneelkassie. Sy sal dit later by die huis uithaal en verder dissekteer, sent vir sent.
Sy klim uit haar nuwe silwer Honda Jazz en loop na die ingang van die Upper Mall. In die lingua franca van die noorde word daar na die Upper Mall eenvoudig verwys as The Mall. Daar is hoegenaamd niks wat kan vergelyk met The Mall nie, ten minste nie diékant van die ewenaar nie.
Cheryl kies koers na die delikatesse toe.
Die Vrydagaandjollers hang aan mekaar terwyl hulle die paadjie oopkloof na die naaste fliek, gek-duur boetieks en koffieplekke. Hulle lag, gesels, soen-soen en is oor die algemeen so in mekaar verstrengel dat enige ander wese by wyse van spreke uitgewis word, insluitende sy.
Sy sorg dat sy hulle nie te indringend aanstaar nie, ingeval iemand per ongeluk haar oog vang. Op nege-en-twintig is sy steeds enkellopend, onbetrokke en partykeer voel sy selfs onbemind en oorbodig. Met die uitsondering van die familia, natuurlik.
Maar die familia (haar ma se gunstelingwoord vir hulle bloedlyn) bly ver van haar af en soms het sy geselskap broodnodig. Sy besef terdeë – dankie, Ma – dat ’n vrou van amper dertig ’n beter kans staan om met ’n goudvis te trou as met ’n man.
Dae-Yung Kim se opruiende geselskap maak darem op vir die tekort aan kêrels. Ongelukkig bly Dae in Midrand, te ver vir ’n vinnige koffie. Hierdie naweek slaap ’n man genaamd Philly oor by Dae. Dae noem hom sommer Feely.
“I feely him he feely me,” sal sy lag as Cheryl haar versigtig uitvra.
Philly en Dae-Yung se sogenaamde verhouding gaan nou al jare lank aan, maar daar is nog geen gelui van trouklokkies in die vooruitsig nie. Tussen Philly se verskynings en verdwynings deur gaan Dae-Yung met ander mans uit.
Soos sy sê: “He is not my owner.”
Cheryl dink vlugtig aan die enkele mans, meesal kollegas, met wie sy sporadies uitgaan. Daar is nie een van hulle wat sy as ’n permanente bedmaat wil hê nie. Eintlik is daar nie een wat sy hoegenaamd as ’n bedmaat wil hê nie.
“Jy’s te traag om verantwoordelikheid vir die huwelik te neem,” is Dae-Yung se gereelde beskuldiging (asof sy kan praat) terwyl sy bene gevou by Cheryl se koffietafel sit met haar biltong-sarmie en groen tee.
Kou-kou, bêre jou kos in jou kies, breek ’n windjie en verstik in jou tee. Dis die Koreaanse manier, miskien die Chinese manier, want Dae se ma is van Chinese afkoms. Die vadertjie weet, soms wonder Cheryl hoekom sy so erg is oor die vrou.
Wat mans betref, het Cheryl ongelukkig die gewoonte aangeleer om elke vrygesel wat oor haar pad kom met haar broer Ashwin te vergelyk. En hulle skiet almal te kort: aan nederigheid, prag en praal, brains en brawn.
Sy zigzag vinnig deur die maalstroom van pretmakers en losbolle en gly ongesiens die besige deli binne.
Toe die goddelike geure haar soos ’n golf tref, gaan staan sy stil en trek die lekkerte diep in haar longe in. Oom Dudley, dink sy, waar’s jy! Hierdie plek sal jou mal maak met sy oorvloed en uitspattigheid van die lewe se noodsaaklikhede.
Tegnies haar stiefpa, is Dudley Brown ’n connoisseur van goeie kos, geheime breier van slaapsokkies en jintelman uit ’n modeboek. Droog en oënskynlik oninteressant, maar met ’n wonderlike sin vir humor. Hy is die een wat haar waardering geleer het vir die fyner dinge in die lewe, soos kwaliteitkos en warm slaapsokkies.
Sy lewensfilosofie is dat ’n goeie maaltyd tot vrolikheid lei en warm slaapsokkies tot prettigheid – alles noodsaaklikhede vir ’n gelukkige (verkieslik getroude) lewe. Die feit dat hy en moeder Dulcie steeds geluksalig is ná nege jaar saam is seker ’n bewys daarvan.
Cheryl haal haar lysie uit haar handsak. Sy het onlangs gelees die benaming cold meat kom van die woord cadaver, maar dis nie nou die tyd om daaraan te dink nie (dis skoonsus Lucy se afdeling).
Sy begin by die kaastoonbank, verkyk haar aan al die verskillende soorte. Vergeet van Coco Chanel, Pierre Balmain of Louis Vuitton. Name soos ricotta, pepato fresh, haloumi en feta is soos balsem vir haar siel en vul haar verstand en mond met liplekker sensasies.
Ashwin sal ook hierdie verskeidenheid kase waardeer. Hy kan soms so ’n ot van homself maak as hy voor ’n goeie kaas inskuif.
Haar selfoon lui. Ashwin. Is dit nou telepatie of wat? wonder sy, heimlik tevrede met haarself.
“Ashwin! Hoe gaan dit?”
“Haai, Cheryl, is jy by die huis? Ons wil graag kom kuier . . . as jy nie te besig is nie?”
Sy stel haar voor hoe haar broer lyk terwyl hy oor die foon praat: Lucy se handjie in syne en hy wat afkyk na sy skoene. Sy voel ’n knop in haar keel. Sy mis hom verskriklik.
“Jou tydsberekening is perfek. Ek staan hier in ’n delikatesse propvol lekker goed. Wat wil julle ouens hê om te eet? Salami, Duitse wors, hoender, ham . . .”
“Enige kase?”
“Baie! Sal ek ’n paar gerookte eendborsies en ’n olyfham bygooi?”
“Sheena sê as jy ’n stringetjie worsies en haloumi by die slaai voeg, sal sy twee rooies saambring vir die dors.”
“Ashwin!” hoor Cheryl ’n verontwaardigde Sheena laggend op die agtergrond protesteer. Haar broer kan soms sy stiefdogter se siel so uittrek, maar nodeloos om te sê geniet Sheena die aandag terdeë.
Hulle groet en Cheryl gryp ’n mandjie en begin laai.
Sy druk saggies aan ’n stuk gerookte ham en toe sy opkyk, is dit vas in ’n gedaante in wit gewaad. Engelagtig mooi. Droom sy?
Hy word omhul deur wit lig en kom al hoe nader, wapperende vlerke en ’n wankelrige halo. Sy skreef haar oë om beter te sien, die lig van die deur se kant is skerp. Deur die heilige mistigheid sien sy hoe sy smeulende oë haar aanstaar, bruin soos truffels, en aangevul deur wippende krulle die kleur en tekstuur van sjokolade, afgerond met ’n strooisuikersoet glimlag.
Is hy te koop? wonder sy.
Onder die gedempte lig by die toonbank kom die pragtige droombeeld geleidelik in fokus. Hy dra onder elke arm ’n meter lange baguette en dié vertoon soos vlerkies teen die agtergrond van helder lig. Sy halo is niks meer as ’n bakkershoed nie, hoog en rond en uitgepof aan die bopunt.
Met sy Romeinse neus en skamerige glimlag lyk hy nes ’n jong Rafael met swart krulle.
“Can I . . . help?” fluister hy.
Hy klink so hees dat sy instinktief terugfluister: “What?”
“I said . . .” hy leun oor die toonbank, sy perfekte neus amper teenaan hare, “how can I help you?”
Cheryl trek haar asem vinnig in. Is dít sy MO: om met ’n diep, hees stem so sexy te praat dat sy woorde omtrent onhoorbaar is? In ’n aksent wat mens net in ’n