“Nee, antie. As ons die liggaam opgelaai het, sal hy my eers hier aflaai sodat ek my motor kan . . .”
“Haai, Duls, ’n dooie mens hier voor ons huis, is dit nie arig nie?” val Doll haar in die rede en voel op haar kop of daar nog haarkrullers is.
“Toe nou, asof ons nog nooit ’n lyk gesien het nie,” sê Dulcie wêreldwys en klap-klap haar suster op die arm.
“My gotta, Duls . . . Dit val my nou by: ek hoor van donkeroggend al die geklap-klap van ’n helikopter. Ek sweer hulle het daai skollie gesoek.”
Sy kyk na Dulcie vir bevestiging, maar dié skud haar kop.
“Jy en jou verbeelding darem,” sê sy en vat-vat aan die handdoek om haar kop, vingers wat styf staan soos een met nat naellak aan.
“Ek het dit ook gehoor, antie Doll,” sê Lucy.
“Jy sien!” sê Doll selfvoldaan en prop nog ’n stukkie roosterbrood in haar mond. “Die bleddie skollies,” mompel sy.
“Hier praat ons van tsotsi’s.” Dulcie sluk haar laaste koffie en sit haar koppie saggies terug in die piering. Sy klad haar lippe met ’n snesie wat sy uit haar japon se sak haal.
“Same thing.” Doll hap haar kaasbroodjie en slurp haar koffie.
Hoenertjie kom geluidloos en amper ongesiens ingeloop.
“Ja toe!” sê Doll en kyk die hondjie stip aan. “Wil jy bacon en eiers hê? Of is jy nou dikgevreet aan biltong?”
Hoenertjie kom orent en loop ’n paar treetjies op haar agterpote.
“Ag, Duls, kyk net!” lag Doll.
“Nee, ek wil nie kyk nie,” snuif die vrou van die huis. “Hy’s ’n show-off en hy dink ons is almal in sy diens. Dit van ’n hond wat uit Toekies kom.”
“Siesa, Duls, jy’s naar. Besides, die hond is ’n meisie. Ons sal haar nou nie ’n bitch noem nie, maar darem.” Doll knipoog vir Lucy. “Ek dink altyd sy’s ’n stukkie van ou Shorty, shame. Haar ounooi en haar maatjie in een jaar dood. Sy’s mos nou ’n weeskind.”
Lucy en haar skoonma kyk skrams na mekaar. Doll se weeskind-storie is al holrug gery en op dié einste storie word die hond elke dag vetter en meer eie met almal.
“Ek weet van iemand wat die kammamaatjie meer mis as dié brak. Dis Sparky,” sê Dulcie. “Nash was Sparky se skaduwee, so dis seker gepas dat hy in my ou swaer se arms dood is, siestog. Maar Sparky kon nooit vat kry aan Hoenertjie nie.”
“Maar sy’s mos Dudley se hond!” sê Doll verontwaardig.
“Ekskuus?” vra Dulcie gebelg. “So ’n lelike hond, van Tóékies?”
“Haai, Duls, die hond kom glads soggens in om vir Dudley good morning te sê! Ek rieken Toekies is darem ’n step up, ek meen compared to Gumaville. Wat sê jy, Lucy?”
Lucy, te bang om kant te kies, maak ’n handgebaar wat enigiets kan beteken.
“Wel, ons Gumaville-honde, China en Nash, was albei beter geteel as dié brak, dis vir seker.” Dulcie kyk meewarig na Hoenertjie. “Dié ou ding kom ook net in om iets te vrete te kry.”
Lucy hou asem op, maar Doll besluit blykbaar om handdoek in te gooi in die bekgeveg. As antwoord trek sy die kaas nader, sny ’n stukkie af en voer dit vir die onpopulêre brak van Toekies wat op hierdie Vrydagmôre soveel kommentaar uitlok. Hoenertjie vat die stukkie offerande met die punt van haar tong en kou langsaam soos ’n fynproewer.
Dulcie rol haar oë. “Dis wat gebeur as krummeltjie brood word.”
Lucy staan op, Jacques behoort nou enige oomblik hier te wees. Sy verneem eers na oom Dudley se welstand, en hoor dat hy nog in die bed sit en TV kyk.
Sy groet die anties en staan voordeur se kant toe.
Doll loop haastig vooruit, Hoenertjie op haar hakke, kamma om die voorhek oop en toe te sluit, al het Lucy haar eie sleutel. Sy weet die antie wil vir Jacques oor die lyk uitvra, slaapoë, afgetrapte pantoffels en al. Met die oopswaai van die hek sien hulle hoe hy met die lykhuis se bakkie vinnig om die draai kom. Met ’n wuif in Doll se rigting loop Lucy vinnig vorentoe en gaan staan gereed op die randsteen. Doll sê nog iets agter haar aan, maar sonder dat sy hoor.
Die voertuig stop in ’n stofwolk voor die huis.
“Môre, Jakkie!” groet Doll hard terwyl sy by die oop hek bly staan. “Maar jy’s in ’n hurry vandag!”
“Môre, antie!” lag Jacques deur die oop venster.
“Nou vir wie kom jy so vroeg haal?” praat Doll nog harder.
Lucy onderdruk ’n glimlag. Wat sal antie Dulcie sê as sy moet hoor hoe hard haar suster by die hek gesels? Haar skoonma is tog so gesteld daarop dat haar huismense hulle met dekorum moet gedra. Dit beteken hulle moet suutjies praat buite én te alle tye ordentlik lyk. Ná nege jaar is dit steeds: “Wat sal die bure sê?”
“Al wat ek weet, is dat hy ’n jong man is, antie!” roep Jacques terug.
Lucy klim in en wys vir hom om te ry. Sy waai weer vir antie Doll, maar dié is nog nie klaar gepraat nie. Sy vra nog haar wie-wat-waar-vrae tot Jacques die petrolpedaal intrap en die bakkie te hard wroem-wroem vir haar stem om hoorbaar te wees. Toe eers tree sy terug en roep vir Hoenertjie om in te kom.
Lucy kyk op haar horlosie. Dis 07:35.
“Ek het op ’n groot ongeluk afgekom,” vertel Jacques. Hy kyk in die truspieëltjie. “Jou antie staan nog.”
Lucy loer oor haar skouer. “Tot antie Dulcie haar buite betrap in daai ou kamerjas. Het jy by die ongeluk gestop?”
“Net vlugtig. Dit lyk na ’n kop-aan-kop-botsing, maar daar was reeds genoeg hulp. As iemand dood is, moet die ander ouens maar uitkom. First things first, ek het geweet jy staan en wag.”
Sy bedank hom en trek solank haar latekshandskoene aan.
Die dood en naweke loop hand aan hand, dink sy. En Saterdag lê nog voor. Sondag en Maandag is sy darem af. Maandag is ’n vakansiedag, dus is Ashwin en Sheena ook tuis. Iets om na uit te sien.
“Die polisie het glo voor vyf al gebel oor die skietery,” sê Jacques. “Maar toe moes hulle nog wag vir ballisties en om verklarings af te neem, dis hoekom ons eers seweuur uitgeroep is.”
Sy knik net.
“Jy sal moet beduie,” sê hy na ’n rukkie, “jy ken mos die area.”
“So honderd meter, draai regs.”
“Ek sweer, volgende keer vat ons jou antie Doll saam na die crime scene toe. Dan hoef ek nie so baie vrae te beantwoord nie.”
“Goeie plan,” giggel Lucy. “Ek dink as jy my terugbring, moet ons die sak oopmaak. Dan kan antie Doll – en my skoonma ook, hoor – goed kyk hoe . . .”
Sy kap haar sin net daar af. Daar is niks snaaks aan ’n skietwond nie. Dis ’n lewe brutaal kortgeknip.
Jacques sug. “Toemaar, ek weet wat jy bedoel. Mense besef nie . . .”
Sy woorde bly ook in die lug hang, asof hulle ou getroudes is met geen nodigheid vir verduidelikings nie. Hulle ken van gruwels.
Sy wys na die afdraaipad voor.
Daar is net die een dubbelpad wat Off Roxy en Roxy verbind: Bakerstraat. Roxy is lank reeds ’n gevestigde gebied met sy malls, parke, bome, grasperke, koffiekroeë en sypaadjiekafees, ’n stille oorvloed van rykdom en rasse-integrasie.
In hulle ywer om met Roxy mee te ding, bou die inwoners op die kleiner erwe in Off Roxy hoër. Daar word ook meer tierlantyntjies en foefies aangebring, veral verandas en balkonne. Hulle hou opregte honde aan – afghaan, borzoi, bulhond – om die drie motors per huisgesin, vier TV-stelle, verskeie rekenaars,