Met haar ballerina-pantoffels aan dans sy gangaf kombuis toe, nie seker wat in haar gevaar het om ’n tiener sonder stem huis toe te bring nie. Nog erger, sy het haarself so pas opgekikker – vir hóm.
Hy staan met haar geborduurde rooi voorskoot aan wat nommerpas hang, ’n vadoek nonchalant oor sy skouer gegooi, en hy lyk eenvoudig tuis, besig om fyn repies ham en salami te sny.
Hmm, dink sy, sewentien, sexy en ’n klein parmant. Sy moes hom in sy deli met sy vlerkies en halo gelos het. En tog . . . te oordeel na sy ken se sesuur-skadu maak hy dalk net-net een-en-twintig.
“Ek sien jy het alles gekry wat jy nodig het. Wat maak jy?” vra sy en voel onnosel.
“Ek wag vir jou,” sê hy hees.
“Angelo, waar bly jy?”
“Melville.”
“Hoekom?” vra sy haar tweede onnosele vraag.
“Vibrant, pulsating, bohemian, baie karakter . . .” Toe hoes hy. Rou en seer en sy ril. “Great restaurante, winkels, mense . . .” En weer verdwyn sy stem.
“Cheryl! Kan ons oopsluit?” roep ’n bekende stem.
Sy skree amper van skrik en druk inderhaas die interkomknoppie. “Ashwin! Kom binne!”
Dogters wat in hulle moeders ontaard – daar is die bewys.
Ashwin het ’n sleutel vir haar hek én vir haar apartment. Jy weet nooit wat kan gebeur nie en hier lê jy halfdood en niemand kan by jou uitkom nie oor al die slotte en sekuriteitsgoed. Amper soos Ouma wat jou vermaan om ’n skoon panty aan te trek voor jy uitgaan, want jy weet nooit wanneer jy omgery word nie en daar lê jy, wydsbeen en disnis, met mense wat onder jou rok staan en inloer.
“Hallo! Hallo!” roep die mense.
“Haai! Kom binne! Hallo, Lucy. Wow, Sheena, jy lyk stunning,” probeer Cheryl soos ’n tiener klink.
Sheena het ’n rekdenim aan met ’n stywe swart toppie en designer-stewels, hula hoops aan haar ore. Die graadtienleerder lyk eerder na ’n universiteitstudent. Sy giggel soos net ’n sestienjarige kan en gee haar tannie ’n stewige druk. (Ashwin het Sheena ’n paar jaar ná die troue wettig aangeneem en haar van na Jordan-Douglas verander.)
Cheryl bekyk haar skoonsuster onderlangs. Op drie-en-dertig lyk Lucy gelukkiger as ooit, en dieselfde kan van Ashwin gesê word. Daar ís seker voordele aan die getroude lewe, gee sy toe.
Haar skoonsuster lyk regtig . . . wat? Anders. Sy het ’n lang, helderkleurige rok aan wat amper op haar tone hang, nie die gewone toppie en romp waarvoor sy so lief is nie. ’n Bietjie baggy, maar nogtans, aan Lucy se vuurhoutjie-lyfie lyk enigiets sakkerig.
Cheryl en Lucy omhels mekaar liggies (Lucy is nie ’n oordadige mens nie) en sy sien oor haar skouer hoe Angelo sy hande aan haar voorskoot afvee voor hy Ashwin se hand skud.
“Ek hou van jou valletjies,” lag Ashwin terwyl hy die jonger man vlugtig van kop tot tone bekyk.
“Dankie,” fluister Angelo, en Ashwin se kop ruk terug.
“Angelo het laringitis,” tree Cheryl haastig vir hom in die bresse. “Van skree vir sy gunstelingsokkerspan. Hy werk in ’n deli, bak heerlike knoffelbrode, bly in Melville en hy is Italiaans.”
En dis wragtie al wat sy van hom weet. Moet sy bylas dat hy na Radio 5 luister?
Ashwin gee haar ’n skuins kyk, haal die glase uit die kas en die kurktrekker uit die laai om die eerste wynbottel oop te maak.
Toe Cheryl omdraai om met Lucy te gesels, sien sy met afgryse hoe Sheena versteen staan, mond wawyd oop, klein borsies wat lyk of hulle hyg. Swymelend by die aanskoue van Angelo.
“Vir watter span het jy geskree?” hoor sy Ashwin vir Angelo vra en sy kyk vinnig om.
Sy moet toegee: haar oopplankombuis het nog nooit so elegant, verruklik en oorlade gelyk soos nou nie, met twee pare mooi mansboudjies stewig teen haar kombuiskaste aangedruk.
Sy draai terug na Lucy. “Jou oorbelle is absoluut fantasties, my skoonsuster. Wow, dis egte goud, regtig fabulous!” sê sy opreg, wetende dis nie aldag dat Lucy goud aan haar ore of enige ander plek hang nie.
Cheryl stem saam dat nederigheid en beskeidenheid seker nodige elemente in die lewe is, maar dis ook nie nodig om oorboord te gaan en glad geen bling te dra nie. Dis moeilik om te glo Lucy en ma Dulcie bly op dieselfde erf en Lucy nog so ongeskonde.
Toe die vrouens na die sitgedeelte verskuif, vra Sheena: “So wat is Die Young se nuutste sêding?”
“Die laaste wat ek van haar gehoor het, was toe ek vanmiddag by die deli vir Angelo staan en wag het. Ek dink sy het haar selfoon in die toiletbak laat val, want sy het ’n vieslike woord kwytgeraak. Jy wil nie weet wat dit is nie.”
“Aigu! Aigu!” skree Sheena en Ashwin tegelyk en hulle skater van die lag.
Nou moet daar eers aan Angelo verduidelik word.
“In Koreaans sal jy aigu uitroep as jy iets gemors het of verbaas is, maar ook as jy baie treurig is, soos met die afsterwe van ’n geliefde. Dis ingewikkeld, want die toonaard van jou stem maak die verskil.”
“Juventus is die beste span. As ek Italië toe gaan, skree ek net vir hulle. Is al jou tekeninge van Suid-Afrikaanse kunstenaars, Cheryl? Beautiful . . . báie mooi,” sê Angelo.
Cheryl besef hy is nie gemoeid met die fyner details van ’n gesprek nie, dalk meer ’n geval van in snelskrif praat. As jy nie kan byhou nie, is jy verlore.
“Sheena, hou jy van Allison Iraheta se ‘Friday I’ll be over you’?” vra hy.
Sheena val amper van haar stoel af om by die grootmensgeselskap ingesluit te word.
“O ja!” sug sy stralend en fladder haar wimpers.
“Hoe lank werk jy al in die deli?” probeer Cheryl ongeërg die gesprek in ’n ander rigting stuur. “Of doen jy dit net deeltyds?” En die res van jou tyd werk jy vir ’n makelaarsfirma teen ’n sessyfersalaris per maand?
“My pa is ’n bakker van beroep, it’s a family tradition, hy het die deli lank gelede in die mall oopgemaak. My broers Alfredo en Antonio werk ook in die besigheid, maar ek is meesal in die kombuis by die bakkery. Ons het onlangs ’n tweede deli aangeskaf.”
Hy skep eers asem en kom weer op dreef. “Volgende week is my verjaarsdag . . .” Sy stem verdwyn.
Cheryl lig haar wenkbroue. Dus een-en-twintig?
“Ek word vyf-en-twintig.”
Hy kyk haar vas in die gesig en glimlag van oor tot oor. Kompleet of hy gedagtes kan lees.
HY’S VYF-EN-TWINTIG! skree sy binnetoe.
“O . . . vyf-en-twintig?” herhaal sy terloops.
“Nog wyn?” vra Ashwin en staan op om die tweede bottel oop te maak.
Cheryl skep vir haar ’n stukkie eend en van die olyfham in. “Watse nuus is daar van Ma en oom Dudley?”
Ashwin gee sy skalkse laggie.
“Jy onthou ná ou Shorty se dood het Ma gesê sy sal nooit weer daaraan dink om iemand in die klein woonstel te sit nie? Wel, sy het van plan verander en iemand daar ingesit.”
“Iemand met die naam van Sajan Savage,” sê Lucy.
Cheryl verstik amper in haar wyn. “Jy grap seker! Watse werk doen hy om hom in so ’n plekkie in Ma se jaart te begewe? Hoekom het Ma my nog niks daarvan gesê nie?”
Sy en haar ma het hulle verskillende agendas, maar hulle práát. Vir Ashwin se onthalwe sit sy haar ek-is-seergemaak-frons op haar voorkop.
“Hy’s glo ’n akteur,” grinnik Ashwin. “Volgens