“Maar wat eet sulke klein varkies?”
“Hulle eet nog nie, o groot natuurbewaarder. Hulle drink nog melk.”
Sy neem die twee varkies by Salmon en druk hulle teen haar vas. Dan kyk sy op in haar neef se glimlaggende gesig, haar oë sag. “Dankie, Lochner, dat jy gaan kyk het. Ek is jammer oor wat ek gisteraand gesê het. Ek het geweet dis nie waar nie. Ek weet jy gee om.”
Sy arm gaan skielik om haar skouers en sy en die varke kry ’n drukkie. “Moenie my so gou bedank nie. Jy en Liesbet gaan nog lelik vassit oor hierdie varke, en ek wil niks daarvan hoor nie.”
Dis ook sommer met die intrapslag so. “Jy hou daardie goed uit my huis uit, juffrou! Hulle is vuil en hulle is stout en hulle is lelik.”
“Maar, Liesbet, hulle is so klein! Kyk net hoe dierbaar is hulle! En hulle is sonder ’n ma. Hul ma is dood.”
“Almiskie! Hulle bly varke!”
“Maar jy sal hulle darem nie van honger onder jou oë laat doodgaan nie, sal jy? Jý wat ook ’n moeder is, Liesbet?”
Natuurlik kry sy haar sin, én ’n bottel met tiet en al. En melk. Liesbet en Lochner kyk toe hoe sy sommer plat op die grond gaan sit en die eerste klein varkie bottel gee, terwyl sy vra: “Sal die melk met sy magie akkordeer? Dis dalk te sterk . . .”
“Ek twyfel of daar enigiets is wat nie met ’n vark se maag sal akkordeer nie,” antwoord hy en sê saggies sodat net Liesbet hom kan hoor: “Sy het ons hopeloos in die sak, Liesbet.”
Maar Liesbet lyk nie ontevrede nie. “Die plaas het sommer lewe gekry vandat sy hier is, meneer. Jy moet haar nie weer laat weggaan nie.”
Met sy oë op die toneeltjie voor hom, antwoord hy gedemp: “Die toekoms sal ons maar moet leer, Liesbet. Dis nie in ons hande nie.” Dan hardop: “Jy weet ook niks van babas af nie, dit kan ek sien. Jy moet hom op die rug vryf nadat hy klaar gedrink het sodat die winde kan uitkom!”
Liesbet se hartlike lag keer dat sy onmiddellik tot die daad oorgaan, en sy jil terug: “Nee, dit los ek vir Liesbet.”
“Aikôna,” is al antwoord wat sy kry.
Die Tweeling, soos hulle sommer dadelik gedoop is, gedy soos sponse in water onder al die liefde en sorg wat op hulle uitgestort word. Snags slaap hulle in ’n omgekeerde kartondoos in ’n klein pakkamertjie, lekker warm toegemaak in ’n ou deken wat Liesbet wie weet waar uitgekrap het. Bedags begin hulle al op die werf rondwei en Liesbet het, in haar eie woorde, maar koebaai gesê aan haar blomme. Tussen die Tweeling en Lang Leentjie is daar geen hoop op ’n blom nie. Om alles te kroon, kom ’n steenbokkie wat met ’n af been gekry is, ook nog by en Bambi, soos sy liefderyk gedoop word, raak groot vriende met die ander werfdiere.
Lochner lyk ietwat verleë onder sy buurman se blik toe Don op ’n dag daar aankom. “Jou lanklaas gesien, buurman. Jy is skaars die afgelope tyd,” groet Lochner.
Don knik, sy oë verbaas op die werf vol diere. “Ja, ek was taamlik besig.” Hy laat na om te verduidelik waarmee hy besig was. Hy wil liewer nie vertel hy was besig om die Lodge ’n bietjie op te knap vir die koms van die filmspan nie. “Wat op aarde gaan hier aan?” vra hy dan maar liewer. “Dis mos teen jou geloof om ’n wilde dier mak te maak. En kyk wat loop nou al hier rond . . . kameelperde, varke, bokkies . . .”
“Jy oordryf. Dis een kameelperd, een steenbokkie en twee vlakvarke. En natuurlik is dit steeds teen my beginsels, maar gaan sê dit vir ’n koppige vroumens wat anders dink.”
“Dan is sy nog altyd hier?”
“Natuurlik.”
Hy kyk sy vriend ondersoekend aan. “Maar jy het gesê sy kuier net hier. Sy is darem nou al lank hier.”
“Sy kan kuier so lank sy wil.” Lochner wil van die onderwerp afstap en sê: “Sien jy daar? Daardie een se naam is Lang Leentjie. En Lang Leentjie is so rond en vet nie van kameeldoringblare nie, maar van koekies.”
“Koekies?”
“Koek, my vriend. Daardie kameelperd vreet koek. En sien jy daardie twee varke wat soos twee skoothondjies agter haar aandraf? Daardie twee vlakvarke eet sjokolade. En daardie bokkie, gedoop Bambi, drink elke middag saam met ons tee.”
“Ek sou dit nie geglo het as ek dit nie met my eie oë gesien het nie. Koek en sjokolade en tee! En jy laat dit toe? Jý?”
Lochner grinnik. “Ek glo dit self nie!”
’n Rukkie later kyk Don Ansie streng aan. “Ansie, ek verstaan jy gee hierdie wilde diere koek en sjokolade en tee. Dit druis teen elke beginsel van die natuurliefhebber in. Jy gee nie aan wilde diere iets buite sy natuurlike dieet nie. Trouens, hierdie diere behoort al lankal in die veld teruggeplaas te gewees het. Dit lyk my Lochner kan jou nie beheer nie.”
Sy kyk hom eers verbaas dan vererg aan. “Lang Leentjie kry soggens twee kléin koekies en middae twee kléin koekies. Die Tweeling kry saans voor hulle gaan slaap net één sjokoladeblokkie en Bambi kry net middae één ou pierinkie tee. En, Don, elke haan is baas op sy eie mishoop. Gaan kraai koning op joune en los ons mishoop uit.” Sy stap opstandig weg, die twee varkies huppelend agterna.
Lochner se lag klink hartlik op terwyl hy spottend sê: “Sien? Verstaan jy nou?”
“Genugtig, ek sou nie kon dink daar is soveel vuur in haar nie. Om die waarheid te sê, ek het haar kwalik herken. Sy het sommer ’n mooi meisie geraak met haar bruingebrande bene en noudat sy ’n bietjie meer kurwes bygekry het . . .”
Lochner se hartlikheid verdwyn soos mis voor die son. “Stadig, Don. Sy is nie in die mark nie.”
Don kyk hom verbaas aan. “Hoekom nie?”
“Omdat ek so sê. Kom, wil jy iets drink?”
Don frons. Die atmosfeer tussen hom en hierdie buurman van hom is nie meer wat dit was nie. Hy verstaan nie wat gebeur het nie. “Lochner, ek het niks verkeerd bedoel met . . .”
“Ek weet. Maar dis miskien goed as ons mekaar op daardie punt van die begin af duidelik verstaan.”
“Ja. Ja, natuurlik. Nee, dankie. Ek sal nie nou iets drink nie. Ek moet ry. Iets van die dorp af nodig?”
“Nee, dankie.”
Toe Lochner by haar op die stoep aansluit nadat Don vertrek het, wil sy weet: “Wat het hy hier kom soek as hy nie eens iets wou drink nie?”
“Hy het net aangekom om te hoor of ons iets van die dorp af nodig het.”
“O, dis jammer ek het nie geweet nie. Hy is darem seker nie so vies vir my dat hy my nie ’n geleentheid dorp toe sou gee nie.”
Lochner frons. “Wat wil jy daar gaan maak?”
“My hare laat sny. Die goed groei vreeslik vinnig en die lang hare is lastig en warm.”
“Ek kan jou ook maar inneem daarvoor,” bied hy aan, maar sy skud haar kop.
“Ag, nee, dit kan wag tot ons weer moet ingaan. Of . . . jý kan dit sommer korter sny.”
“Ek?”
“Ja. Dis eenvoudig. Wag, ek gaan haal gou Liesbet se kombuisskêr. Dis lekker skerp.”
“Ansie . . .” Maar sy is reeds weg en Lochner se oë word peinsend. Mooi meisie geraak . . . Ja. Daardie hare moet maar sommer redelik kort afgesny word.
Natuurlik loop dit op ’n fiasko uit. Of dit maar net uit onkunde oor die haarsnykuns is en of dit doelbewus so gebeur, weet selfs Lochner later nie meer nie. Tot Liesbet moet uiteindelik kom hand bysit.
“Ek wil my hare net korter hê! Julle is besig om alles af te sny!” protesteer Ansie waar sy op ’n kombuisstoel sit, ’n koerant om haar gedrapeer sodat die hare maklik grond toe kan gly.
“Maar, juffrou, hierdie kant is langer as die ander