Sy swyg. Lochner is goed opgeruk, maar daar is tog iets wat sy moet ophaal, al ontplof hy nou ook. “Dankie, Lochner. Ek sal alles natuurlik eendag teruggee . . . sodra . . . sodra my lewe weer normaal raak.” Sy gesig verstyf opnuut maar sy gaan voort: “Daarom voel ek dat ek moet teruggaan. Ek sal nie hiér my geheue terugwen nie. Hier is niks wat my aan my verlede kan herinner nie. Ek moet teruggaan na die plek waar ek gebly het en na die soort lewe wat ek geken het . . .”
“Nee!” Dit word só beslis gesê dat sy hom net kan aanstaar. “Dan was alles wat jy vanoggend gesê het net toneelspel.”
“Dat dit vir my heerlik is hier? Dit is die waarheid! Ek het dit bedoel, Lochner! Hoekom op aarde sal ek probeer toneel speel daaroor?”
“Ek wonder self.”
Sy kyk hom kwaad aan. “Ek volg nie nou die strekking van jou gedagtes nie. En jy verstaan mý blykbaar ook heel verkeerd. Dis tog logies dat as ek my verlede wil terugwen, ek dit moet gaan soek waar dit ís . . . en dis in die Kaap, nie hiér nie! Ek wíl nie weggaan nie, ek móét!” Sy voel skielik na aan trane. As hy maar weet hóé graag sy hier wil bly. Maar nugter verstand vertel haar sy moet padgee, nie net ter wille van haarself nie, maar ook ter wille van hom. Sy is ’n meulsteen om sy nek. Sy durf nie langer so inbreuk maak op sy privaatheid nie. Hy het ’n lewe van sy eie. Maar diep in haar hart weet sy ook dat sy grootliks ter wille van haarself hier moet wegkom. Die afgelope maand was soos ’n paradys waarin sy gelewe het. Net sy en Lochner en die natuur in al sy skoonheid om hulle. Maar dis ’n gekke-paradys, iets wat op ’n dag verby sal wees, en hoe gouer hoe beter, al het sy ’n ewige vrees in haar om hier weg te gaan en aan haarself oorgelaat te wees.
“Dis alles dinge wat kan gebeur wanneer jy eers heeltemal herstel het.”
“Maar ek hét heeltemal herstel. Fisiek, bedoel ek. Ek kan liggaamlik nie gesonder word as wat ek nou is nie. Daar is geen rede hoekom ek . . .”
“So? Jy dink jy is nou in staat om jou pad alleen te vind, jou weg alleen oop te veg?” Hy klink uitdagend. “Jy is gereed om op ’n vliegtuig Kaapstad toe te klim?” Hy sien hoe sy haar asem inruk, sien die instinktiewe vrees in haar oë en knik. “Presies, Ansie. Jy is nog nie gereed nie. Ek wil nie weer ’n enkele woord hiervan hoor nie. Gaan slaap nou. Ek het administratiewe werk om te doen.”
Hy verdwyn in die rigting van sy kantoor en sy moet bedremmeld gehoorsaam. Tog kan sy die verskriklike verligting dat hy haar versoek summier geweier het, nie ignoreer nie. Maar sy voel dit haar plig, plig teenoor ’n nugter verstand en gewete, om haarself hard aan te spreek toe sy in die bed klim: Dis malligheid om so lank hier te bly, Ansie. Hoe langer jy hierdie gekkeparadys uitrek, hoe swaarder gaan dit wees om daarvan afskeid te neem. Tog, toe sy aan die slaap raak, is daar ’n glimlag om haar lippe en die man wat ’n ruk later suutjies haar kamer binnekom om homself te vergewis dat sy rustig is, kyk lank daarna in die maanskyn.
Die volgende oggend op pad dorp toe is Ansie verlig om te sien dat Lochner weer sy ou self is. Sy wil hom vra wanneer sy dan gereed sal wees om na haar ou lewe terug te keer, maar besluit daarteen. Sy kan dit nie verduur as hy ontevrede met haar is nie en vir niks op aarde wil sy weer die gemoedelike atmosfeer tussen hulle bederf nie.
Hy ry reguit bank toe, kom ’n rukkie later terug om haar te roep om haar handtekening te kom gee. Sy sien sy het ’n saldo van ’n paar duisend rand.
“Ek het geen idee wat jy nodig het nie. Is dit te min?”
“Goeiste, nee! Dis heeltemal te veel. Ek soek net ’n paar kleinigheidjies. Dankie, Lochner. Ek sal . . .” Sy sien die waarskuwing in sy oë en verander haar sin vinnig: “Ek sal dit oordeelkundig gebruik.”
“Dis te hope. Nou, waar wil jy eerste wees?”
“By ’n apteek, asseblief.”
“Ek hoop nie jy gaan grimering koop nie.”
Sy kyk hom verbaas aan. “Ek het dit nie spesifiek in gedagte gehad nie. Darem ’n lipstiffie. Hou jy nie van grimering nie?”
“Nee,” kom die pront antwoord en dan ewe pront die bevel: “Los die lipstiffie. Dit pas nie in die bos nie. Toe, maak gou, ek het ook besigheid om te doen.”
Sy wip uit, koop dan maar net die ander benodigdhede en kyk in die verbygaan verlangend na die ry uitgestalde lipstiffies. Sy lyk darem so bleek vir haarself. Maar Lochner sê ’n rooi mond pas nie in die bos nie, en wat Lochner sê, is wet. Dus . . .
“Het jy nou klaar alles gedoen?”
“Nee, ek wil by ’n klerewinkel in.”
Hy glimlag skuins na haar af. “Om kleiner bra’s te koop?”
Sy wil haar eers vererg, lag dan guitig. “Nee, agie. Om vir my kortbroeke te koop. Daardie rokke van jou pas ook nie in die bos nie.”
“Wie sê dis my rokke?”
Sy kyk hom uitdagend aan. “Ek weet net dis jy wat daardie rokke gekoop het. Dis nie my smaak nie.”
“O? Jy weet skielik baie. Het jy nog iets meer omtrent jouself uitgevind?”
Ja, dat ek gans te verknog aan Friedesheim en sy baas raak. Maar sy sê hardop: “O, so ’n ietsie hier en ’n ietsie daar. Niks van belang nie.”
Sy oë is skielik skerp. “Jy moenie met my speletjies speel nie.”
Sy rek haar oë geskok. “Maar natuurlik nie, my liewe neef. Hoekom sal ek? Jy sal dit mos ook nie met mý doen nie, nie waar nie?” Sy wip weer uit en verdwyn by die klerewinkel in. So ja. Dit behoort hom ’n rukkie besig te hou solank sy haar inkopies doen, want van een ding is sy oortuig: Lochner het haar nie alles oor haarself vertel wat hy weet nie. Hy hou dinge van haar terug en sy kan byna sweer hy het al kluitjies ook oor haar gebak. Hoekom, slaan haar totaal dronk. Maar hy moet darem besef sy is nie so ’n uilskuiken as waarvoor hy haar skynbaar aansien nie.
Ansie het heeltemal gelyk. Dis met effense ongemak dat hy haar agterna kyk en dan diepdenkend op haar sit en wag. Hierdie Anna van der Merwe is nie onnosel nie. Hy sal haar fyn moet dophou.
Hoogs tevrede met haar inkopies, skuif sy ná ’n ruk weer langs hom in waar hy geduldig op haar sit en wag het.
“Alles gekry wat jy wou hê?”
“Ja, dankie. Dié winkeltjie het nogal pragtige goed.”
By die huis gaan sy dadelik verklee in ’n gemakliker en koeler kortbroek en moulose hempie. Sy hou asem op toe sy voor Lochner verskyn en hy haar krities beskou. Sy het al uitgevind dat hierdie neef van haar verrassend konserwatief is, amper outyds in sekere opsigte. Tot haar verligting knik hy net en laat hoor: “Ja, dis seker meer prakties as ’n rok.”
Dis ’n paar dae later dat Ansie haar eerste vangs belewe, iets wat sy hoop om nooit weer te sien nie. Sy weet dat dit vir baie mense, veral die toeriste in die wildreservate, die hoogtepunt van hul besoek is as hulle op ’n vangs afkom, en baie sien dit, tot hul spyt, nooit nie. Vir haar is dit egter ’n aaklige ervaring.
Salmon het eerste die luiperd gewaar. Met sy gekolde lyf is hy so goed gekamoefleer in die boswêreld dat slegs ’n kennersoog hom sal kan raaksien.
“Hy staan en kyk na iets anderkant die rantjie.” Lochner stuur die Land Rover versigtig met die veldpaadjie tot op die koppie. Voor hulle lê ’n graskol met net hier en daar ’n bos en nou kan hulle duidelik sien wat die luiperd in die oog het.
“Daar is twee vlakvarke!” roep Ansie ontsteld uit, want sy het ’n besondere gevoel vir dié onooglike spesie ontwikkel. “Maar luiperds vang bokke. Hy sal seker nie ’n vlakvark vang nie?”
“Hy vang enigiets as hy honger genoeg is. Dis ’n jong luiperd. Hy is seker nog nie so gekonfyt in die jagkuns nie. Kyk, daar kom hy nou oor die rantjie. Hy het beslis planne met hulle.”
“Maar jaag hom weg! Hy gaan hulle vang!”
Lochner