Sy kyk terug na die potsierlike wesentjie voor haar in die spieël. Sy is seker haar eie ma sal haar nie nou herken nie. Dan begin sy giggel, al harder en dan kraai sy van die lag. Lochner lag verlig saam.
“O, jou derduiwel! Onthou net ék sny jou hare wanneer jy weer ’n haarsny nodig het!”
“O, nee. Jy sal nie naby mý kop kom nie!”
Weer meng hul uitbundige gelag en hy vee die lagtrane van haar wange af, kyk met warm oë op haar neer. “Jy is nog steeds pragtig.”
“Ek . . . is?”
“Jy was nog altyd pragtig.”
Skielik is die atmosfeer gelaai, voel Ansie die elektrisiteit tussen hulle. Sy staar met groot oë na hom op, sien hoe sy gesig nader kom en sonder dat sy weet dat sy dit doen, lig haar mond op na syne.
Dan is daar ’n beweging by die deur en sy verstyf in sy greep. Duidelik gesteurd kyk Lochner om en hy sien wat Ansie sien . . . ’n Pragtige donkerkopmeisie, slank en baie deftig aangetrek. Sy staan hulle en aankyk, en die uitdrukking in haar oë vertel hulle dat sy nie kan glo wat sy voor haar sien nie.
Die twee meisies se oë ontmoet . . . en Ansie weet instinktief dis die begin van die einde van die gekkeparadys van die afgelope weke.
Hoofstuk 5
5
“Charlene!” Wat Lochner se plan ook al was, hy vergeet totaal daarvan toe sy oë op die skoonheid in die deur val, en Ansie sien met ’n sinkende hart hoe hy gretig nader stap, die twee kaal skouers vasvat en breed op die kundig gegrimeerde gesig aflag. “Waar op aarde kom jý so skielik vandaan?”
Maar voordat hy haar kans gee om te antwoord, buk hy af en soen haar vol op die rooi mond.
Daarmee is die dame egter nie tevrede nie. Die rooi lippe lag guitig en ’n paar pragtige hande met lang rooi naels krul om sy nek en hy kry ’n stewige omhelsing terwyl die blou oë bokant sy skouer uitdagend na die verstomde Ansie kyk. “Jou lekker verras, nè?” Hy laat haar gaan en sy staan terug, kyk hom op en af deur, glimlag weer en laat koketterig hoor: “Jy lyk goed, hoor.”
“En jy lyk soos altyd . . . beeldskoon.”
Ansie se maag maak ’n draai. Darem snaaks hoe gou ’n man kan verander onder die bekoring van die listige vleitaal van ’n mooi vroumens. Só verander dat hy selfs sy teësin in grimering totaal oorkom en met genot ’n rooigesmeerde mond soen terwyl hy háár nie eens wou toelaat om ’n ligte lipstiffie te koop nie. Mansmense!
Sy wil net omdraai en padgee toe Don ook in die deur verskyn, en al het die ander twee net oë vir mekaar, sien hý Ansie beslis raak en roep verbaas uit: “Wat op aarde het jou kop oorgekom?” Dan geamuseerd: “Liewe land, dit lyk of die vlakvarke jou beetgehad het!”
Die ander twee se aandag is skielik ook op haar gevestig en Ansie kan stik. Lochner lag hartlik saam met die ander twee terwyl dit hý is wat haar so mismaak het! So ’n bees! Sy ruk haar ken op en kyk Don koel aan: “Wat weet jy ook van die jongste modes af? Lang hare is al geruime tyd uit die mode.” Sy kyk veelbetekenend na die golwende swart hare van die meisie wat onnodig styf teen Lochner staan. Hulle het tog klaar gegroet. Hulle kan mekaar nou maar los.
Don probeer vergoed vir sy taktloosheid. “Jammer, Ansie. Dit het net vir ’n oomblik . . . e . . . vreemd gelyk, maar . . . dit pas jou nogal.”
Charlene se laggie klink op. “Vreemd lyk dit beslis.” Maar die oë wat op haar gerig is, is nie goedig nie. Dit sê: Van waar het die kat jóú ingedra? “Is dit jou niggie, Lochner? Don het my van haar vertel.”
Ansie voel haar nekhare rys, en weer loop haar tong met haar weg voordat sy kan keer: “En ek neem aan dis jou suster, Don? Lochner het nog nooit van haar gepraat nie, maar ek dink jý het een keer na haar verwys.”
Die frons tussen Lochner se wenkbroue waarsku haar dat sy miskien haar hand nou oorspeel het, maar sy is te vererg om om te gee. Sy voel regtig soos ’n ding wat die kat ingedra het. Teenoor die gesofistikeerde, beeldskone wese moet sý maar baie swak vertoon met haar kortbroek en beswete hempie en nou nog met haar motgevrete hare daarby.
Vir die res van die broer en suster se besoek het sy nie veel te sê nie. Luister maar net en voel van voor af ’n indringer. Charlene Cawood is ’n selfversekerde mens wat nie net haar kant in die modewêreld bring nie, maar ook saam met die mans oor jag en die natuur kan praat. Ansie voel of sy al kleiner krimp van minderwaardigheid en sê vir haarself: Ek wonder wat dié wêreldwyse modepop sal doen as ek soos ’n vaal veldmuis by die voordeur uitskarrel. Sy giggel skielik en vind drie paar verbaasde oë op haar. Weer is daar ’n frons tussen die gasheer se oë.
“Vind jy iets snaaks, Ansie?”
“O . . . nee. Jammer. My gedagtes het gedwaal.” Tot haar ergernis voel sy hoe ’n blos oor haar nek sprei en sy weet dit verdiep toe die ander dame in die geselskap se hooghartige blik haar vertel: Jy lýk nie net eienaardig nie; jy ís ook ’n bietjie eienaardig.
Sonder verdere seremonie sê Charlene aan Lochner: “Ek sou nie nou al gekom het nie, maar my kontrak het verstryk en ek het ’n rukkie af voordat ek weer moet begin. En toe Don my vertel van die filmspan wat hierheen kom, het ek gedink ek kan miskien vir hom kom help.”
“Natuurlik kan jy,” laat haar broer dankbaar hoor. “Dis net wat ek nog gekort het . . . ’n elegante en bekwame gasvrou.”
Lochner se frons begin oortyd werk. “Dan kóm hulle?”
Don en Ansie se oë ontmoet vlugtig en dan antwoord hy so nonchalant moontlik: “Ja. Ek verwag die klomp môre.” ’n Kort, gespanne stilte heers en Don vra reguit: “Jy het nog nie van houding verander nie?”
“Beslis nie. Onthou net wat ek gesê het.”
Die geselskap wil daarna nie meer vlot nie, en die Cawoods vertrek ná ’n rukkie. Toe Ansie ook wil padgee, word sy egter teruggeroep.
“Net ’n oomblik.” Sy kyk teen ’n geweldige frons vas. “Jou maniere vroeër vanaand het veel te wense oorgelaat,” word sy trompop aangeval. “Jy was openlik katterig teenoor Charlene.” Sy het geen verweer nie, kan net staan en terugkyk. “Wat het jou makeer?”
Sy staan met ’n mond vol tande, weet regtig nie wat om te antwoord nie, want sy voel self ontevrede met haarself. Sy weet min van haarself af, maar sy weet dat sy nie swak maniere het nie en dat dit nie in haar aard is om katterig te wees nie. Sy is besig om hier op Friedesheim te verander, en nie altyd ten goede nie. Sy moet hier wegkom. Skuldig bely sy dan eerlik: “Ek is jammer, Lochner. Ek weet nie wat in my gevaar het nie. Ek is jammer as ek onbeleef was. Sy was immers ’n gas in jou huis.”
Die oë onder die frons is nou meer peinsend as veroordelend. “Maar wat het daartoe aanleiding gegee? Jy en Charlene het mekaar tog vandag vir die eerste keer ontmoet.”
Sy kyk vererg weg. Kan hy nie haar verskoning aanvaar en dit daar laat nie? Maar soos Lochner is, wil hy nou lykskouing hou. Aanval is die beste verweer, besluit sy. “Jou Charlene het ook nie oorgeloop van vriendelikheid teenoor my nie.” Sy gaan nie al die blaam alleen dra nie. Dit was ’n instinktiewe, wederkerige antagonisme.
“Ek sien. Jy moet altyd die skuld op ander pak. Dis vir jou onmoontlik om te sê: Ek is jammer. Ek is skuldig, vergewe my.”
“Maar ek hét om verskoning gevra! Ek hét gesê ek is jammer!” Haar oë blits nou. “As jy verwag ek moet Charlene om verskoning gaan vra, sal jy lank wag. Ek sal dit nie doen nie.”
“Nee.