Lekkerder as konfyt en brood is hierdie bolletjies poetoe-pap met die lekseltjie vleissous om, maar net so lekker soos die bolletjies pap is die monde vol gesels met ou-Melitie, want dis die enigste kere dat ou-Melitie nie haastig is nie. Een gesels waaroor Alie graag so langs die pappot met ou-Melitie gesels, is Brakfontein. Brakfontein is die plaas net anderkant oom Jan se mielielande en anderkant ou-Melitie-hulle se kraal en anderkant die twee weikampe, en op Brakfontein woon Ouma en haar dogter tant Sannie en Ouma se kleindogter Cillie, wie se ma ook Ouma se dogter was, maar nadat sy dood is, het Ouma vir Cillie gekry om groot te maak. Hulle drie woon op Brakfontein, en elke aand voor sononder vat oom Jan vir Kappie en hy ry oor die bult tussen die mielielande deur na Brakfontein toe om te gaan kyk of alles daar goed gaan. En as oom Jan en tant Lenie Bloemfontein toe gaan, neem hulle Hennie saam, maar dan bly Alie op Brakfontein sodat sy nog kan skoolgaan. Oor Brakfontein gesels Alie graag in die oggend langs die pappot.
“Ou-Melitie,” sê sy tussen twee bolletjies pap deur, “Brakfontein is net so mooi soos ’n prentjie in ’n storieboek. Kyk, die huis se dak is plat en dis so stuk-stuk gemaak, net soos ’n pampoenrank wat al die kante toe rank. En dis groter as ons huis, en in die winter lê daar altyd boerpampoene op die dak.”
Dan sê ou-Melitie: “Darem ons huis hier by Rivierplaas sy’s banja moi, nonwe Alie.”
“En op Brakfontein is ’n groot gronddam met twee wilgerbome met vinkneste en ’n populierbos,” sê Alie.
Emily van ou Hoppies sal sommer sê: “Jy het banja geprat van darrie polierbos, nonwe Alie. Ek wel nie weer hor by darrie bos nie.”
Nie ou-Melitie nie! Nee, sy sê: “Die polierbos, nonwe Alie, hoe lyk sy nou?”
“In die somer is die populierbos so silwer en so groenerig soos die sy van die ou rok van Oumagrootjie wat hier in die wakis in die kamer lê, en dan sê die windjie ‘sjlirr sjlirr’ daardeur. In die herfs is die populierbos geel, nie geel-geel soos die son nie, ou-Melitie, ook nie rooigeel soos die vuur nie, maar sommerso, sommerso …”
“Polierbos se gel,” sê ou-Melitie, en sy rol vir Sanna nog ’n papbolletjie.
“Ja, populierbosgeel,” sê Alie. “As jy dan by die damwal staan en luister, sê die blare “tik-tik” soos hulle afval in die bos. En in die winter lyk die populierbos so dun en so, so …”
“Sos die meswollekie,” sê ou-Melitie, en sy rol sommer vir Alie ook ’n bolletjie pap.
“Ja, net soos ’n miswolkie, so is dit in die winter,” sê Alie. “Ag, ek weet nie wanneer is die populierbos die mooiste nie. Hoe dink jy, ou-Melitie?”
“Nou die garingboom, hoe lyk sy, nonwe Alie?” sê ou-Melitie, want sy weet ook nog nie wanneer is die populierbos die mooiste nie.
“Die garingbome is so groen en so grys en hul nekke is so lank boontoe en dan sit die saad so in ’n bruin tros boaan. Hoekom het ons nie garingbome en turksvye op Rivierplaas soos op Brakfontein nie, ou-Melitie?” vra Alie.
“Rivierplaas sy het nie die garingboom nie en sy het nie die tollafieja nie, nonwe Alie, maar sy het die doringboom waar die mossietjie sy skree,” sê ou-Melitie, en sy rol vir Alie nog ’n bolletjie pap. Alie kan nooit oor Brakfontein praat en onthou om bolletjies pap ook te rol nie.
“Dan pluk ou Hoppies vir Ouma die turksvye met sy lang haakstok en kry ons ook ’n blik vol. Wanneer is dit weer turksvytyd, ou-Melitie?” en Alie gril van die lekkerkry oor die turksvye en die klein vaal dorinkies wat so seer steek.
“Sos die blek sy es vol varkvet om by jou handjie te smeer vor die dorring, dan sy es die tyd van die tollafieja,” sê ou-Melitie. “Nou jy moet jou poetoe-pap eet, nonwe Alie. Jou bentjie sy sal nie dek word nie.”
“By Ouma se voordeur op Brakfontein is ’n vieruurboompie wat pers blommetjies en wit blommetjies en spikkelblommetjies almal aan een boompie dra,” sê Alie. “En wat is daar nog?”
“Kleinnoi Cillie sy es ok dar en sy het die twee dek vleggesel,” sê ou-Melitie.
“Cillie se vlegsels lyk soos die groen mielies se baard net voordat hulle ryp word,” sê Alie. “Die populierbos en Cillie se vlegsels is die mooiste goed op Brakfontein.”
“Die doringboom en nonwe Alie se bentjie wat sy word dek van die son en die poetoe-pap sy es die moiste op Rivierplaas,” sê ou-Melitie.
“En langs Brakfontein se pad wat na die Jansens toe loop, is die draadkampie met die grondgraf in,” sê Alie. “Dis nie toegemessel of met ’n steen op nie, dis net sommer ’n grondgraf met ’n draadkampie om. Dis die wonderlikste ding op Brakfontein. Hoekom is dit die wonderlikste ding op Brakfontein, ou-Melitie?”
“Want die Ingelsman sy es by darrie graf, nonwe Alie, die Ingelsman wat sy es gaskiet by die Boeroorlog. Hoekom jy lat stan nie darrie graf van die Ingelsman nie, nonwe Alie?”
“In die vrykamer van Ouma se huis op Brakfontein is ’n bruin kol op die plankvloer en dis die bloed van daardie Engelsman wat daar dood is. Tant Sannie sê tog so,” sê Alie en sy skuif sommer nader aan klein-Melitie, wat doodstil haar bolletjies pap sit en eet.
“Nonwe Alie,” sê ou-Melitie, en sy hou sommer op om bolletjies pap te rol vir Sanna en vir klein-Melitie en vir Alie en vir haarself. “Nonwe Alie, sos jy bly weer anner week by die ouma, jy moet moi hoor vor die ouma. Die ouma, sy’s banja oud, sy word siek van die stout kend. En jy moenie darrie storie van die Ingelsman by ouma Sannie vra nie. Sos jy luister darrie storie by ouma Sannie, jou kop sy word vol van die banja deng en jou hart sy word vol van die banja bang. Nou jy droom van die lelik deng, nou jy skree, nou die ouma sy moet opstaan by die koud.” Trienge-rienge, trienge-rienge gaan ou-Melitie se koperringe om haar arm soos sy met die lepel op die pappot se rand kap.
“Maar, ou-Melitie, ek kan nie help nie,” sê Alie. “As ek op Brakfontein is, wil ek die storie van die Engelsman hoor. Ek kan nie help nie.”
“Jôna whê,” sê ou-Melitie en sy rol weer ’n bolletjie pap. “Darrie storie sy’s nie goed nie, nonwe Alie.”
“Maar ek sal nie weer in die nag by Ouma skree nie,” sê Alie.
“Des moi,” sê ou-Melitie. “Mar jy sal vor my denk sos jy bly by die ouma?”
En net daar op die plek lyk Brakfontein se kuier nie meer vir Alie so mooi nie. Ou-Melitie sal dan nie daar wees nie. Die hele kuier voel nou soos ’n storieboek wat jy lekker lees en dan is die een bladsy weg. Oom Jan en tant Lenie en Hennie is ook nie daar nie, maar Ouma en tant Sannie en Cillie is mos op Brakfontein so goed soos die ander mense op Rivierplaas, maar niemand is so goed soos ou-Melitie nie.
“Ou-Melitie,” sê Alie en sy skuif vas teen ou-Melitie se bene. “Sal jy elke oggend voor die stroois staan en vir my waai as ek saam met Cillie op die donkiekarretjie verbykom skool toe? En sal jy elke middag by die hek staan as ons van die skool af kom? En sal jy party dae vir my gom bring, hè, ou-Melitie?”
“Jôna whê!” sê ou-Melitie. “Ek sal stan vor by die stroois en ek sal wag by die hek, nonwe Alie. En by die aand ek sal vor jou denk. Mar sos jy skree oor die storie van die Ingelsman, ou-Melitie sy sal nie vor jou denk nie. Pakisa,