U peshonamdan o‘pib qo‘ydi.
– Eh, Bret, seni qanchalik sevishimni bilsang edi.
– Jonginam, – dedi u. Keyin so‘radi: – Hoziroq chiqib uni jo‘natib yuboraymi?
– Yo‘q. U xushfe’l yigit ekan.
– Men chiqib jo‘natib yuboraman.
– Yo‘q, kerakmas.
– Ha, ha, jo‘natib yuboraman.
– To‘satdan bunday qilish yaramaydi.
– Mumkin emas, seningcha, shundaymi? Shu yerda o‘tiratur. Meni o‘lgudek yaxshi ko‘radi, gapimga ishonaver.
U xonadan chiqib ketdi. Karavotga muk tushib yotib oldim. Ularning gapi eshitilib turardi-yu, lekin quloq solmadim. Bret kirib karavotga o‘tirdi.
– Jonginam, nochorginam! – u boshimni siladi.
– Unga nima deding? – Men orqamni o‘girib yotardim. Ko‘rgani hushim yo‘q edi.
– Shampan olib kelishga yubordim. U shampan xarid qilishni yaxshi ko‘radi. – Birozdan keyin so‘radi: – Endi tuzukmisan, jonim? Bosh og‘rig‘ing qoldimi?
– Qoldi.
– Bemalol yotaver. U shaharning narigi chekkasiga ketgan.
– Birga yashashimiz mumkinmasmi, Bret? Shunchaki, birga yashashimiz mumkin emasmi?
– Mumkin emas. Ha deganda xiyonat qilgan bo‘lardim. Sen bunga chidash berolmasding-da.
– Hozir chidab yuribman-ku.
– Bu boshqa masala. Bunga o‘zim aybdorman, Jeyk. Shunaqa bo‘lib tug‘ilgan ekanman.
– Ikkovlashib vaqtincha shahar tashqarisiga chiqib ketmaymizmi?
– Bu yaxshilikka olib kelmaydi. Istasang, ketaveramiz. Ammo shahar tashqarisida xotirjam yasholmayman. Hatto sevgilim bilan ham.
– Bilaman.
– Bu – dahshat. Menimcha, seni qanchalik sevishimni o‘zingga aytmasam ham bo‘ladi.
– Seni sevishim o‘zingga ham ma’lum.
– Ke, qo‘y. Hammasi bekorchi gaplar. Ertaga jo‘nab ketyapman, buning ustiga Maykl ham qaytib kelyapti.
– Nega jo‘nab ketyapsan?
– Sengayam-mengayam shunisi ma’qul. Qachon jo‘naysan?
– Iloji boricha tezroq.
– Qayerga?
– San-Sebastyanga.
– Birga ketsak bo‘lmaydimi?
– Yo‘q. Hozirgina hammasini muhokama qilib bo‘lganimizdan keyin bu ish borib turgan vahshiylik bo‘lardi.
– Biz hali biror bitimga kelganimiz yo‘q.
– O‘zing mendan ko‘ra yaxshi bilasan-ku! Qaysarlik qilma, jonginam.
– Ha, albatta, – dedim men. – Bu masalada haq ekaningni bilaman. Shunchaki, hozir o‘zimni lohas sezyapman, lohas paytimda ahmoqona gaplarni aytaveraman.
Egilib karavot yonidagi tufligimni topib kiydim. Keyin o‘rnimdan turdim.
– Menga bunaqa qilib qaramagin, jonginam.
– Qanaqa qarashimni xohlagan bo‘larding?
– Jizzaki bo‘lma. Ertaga jo‘nab ketyapman.
– Ertaga-ya?
– Ha. Nahotki senga aytmagan bo‘lsam? Ertaga.
– Bo‘lmasa bir ichishaylik. Graf hozir qaytib keladi.
– Ha, qaytadigan vaqti bo‘lib qoldi. Bilasanmi, shampan sotib olishning piri hisoblanadi. Bu uning uchun eng muhim yumush.
Biz oshxonaga o‘tdik. Bir shisha konyak olib o‘zim bilan Bretga quydim. Eshikning qo‘ng‘irog‘i jiringladi. Borib ochdim – graf qaytib kelibdi. Orqasida bir savat shampan ko‘tarib haydovchi turibdi.
– Buni qayerga qo‘yay, janob? – so‘radi graf.
– Oshxonaga, – javob berdi Bret.
– O‘sha yerga qo‘ying, Anri, – qo‘li bilan ko‘rsatdi graf. – Endi pastga tushib muzni olib keling. Savatni joyiga qo‘yguncha graf oshxonaning eshigi yonida turib Bretning ortidan qarab qoldi. – Sizga vino yoqsa kerak, – dedi u. – Hozir bizda, Amerikada yaxshi vino onda-sonda ichilishini bilaman, o‘zimni bu sohaning bilimdoni hisoblamayman. Ammo buni vino tayyorlash bilan shug‘ullanayotgan og‘aynimdan oldim.
– Hamma joyda og‘aynilaringiz bor-a, – dedi Bret.
– Og‘aynimning uzumzori bor. Ming akr4.
– Familiyasi nima? – so‘radi Bret. – Beva Kliko emasmi?
– Yo‘q, – javob berdi graf. – Mumm. U baron.
– Juda soz, – dedi Bret. – Hammamiz unvonli ekanmiz. Nega sizning unvoningiz yo‘q, Jeyk?
– Sizni ishontirib aytaman-ki, janob, – dedi graf yengimdan ushlab, – unvonning hech qanday nafi yo‘q. Ko‘pincha unvon katta pulga keladi.
– Unchalik bo‘lmasa kerak. Unvonning ancha qulayligi bor.
– Menga biror marta ham foyda bermagan.
– Siz undan foydalanishni bilmaysiz. Unvonim hamma vaqt menga katta qarz olishimga imkon beradi.
– Marhamat, o‘tiring, graf, – dedim men. – Hassangizni menga bering.
Graf gaz chirog‘i bilan yoritilgan stolning narigi tomonidagi Bretga qarab qo‘ydi. U sigaret chekib, kulini gilamga tushirardi.
– Menga qarang, Jeyk, – dedi buni sezib qolganimni ko‘rib, – bunaqada gilamingizning rasvosini chiqarib yuboraman. Bundoq, kuldon olib kelsangiz-chi!
Bir nechta kuldonni olib kelib stol ustiga qo‘ydim. Haydovchi tuz sepilgan muzli chelakni olib kirdi.
– Ikkita shishani muzlatib bering, Anri! – dedi graf.
– Boshqa hech narsa buyurmaydilarmi?
– Yo‘q, pastda mashinada kutib turing. U Bret bilan menga yuzlandi. – Bulon o‘rmoniga tushlik qilgani boramiz-a?
– O‘zingizga havola, – dedi Bret. – Shaxsan mening ovqatlangim kelmayapti.
– Men bo‘lsam, xushta’m ovqatdan hech qachon voz kechmagan bo‘lardim, – dedi graf.
– Vinoni keltiraymi, janob? – so‘radi haydovchi.
– Ha, Anri, olib keling, – dedi graf. U cho‘chqa terisidan ishlangan qalin portsigarini cho‘ntagidan olib menga uzatdi. – Haqiqiy amerika sigarasidan. Chekib ko‘rmaysizmi?
– Rahmat, sigaretimni chekib tamomlay, – dedim men. – U sigaraning uchini soatining zanjiriga osib qo‘yilgan tilla keskich bilan qirqib tashladi.
– Sigaraning tortimli bo‘lishini yaxshi ko‘raman, – dedi graf. – Agar qirqib tashlamasang, sigaraning yarmiga kelganda tortmay qo‘yadi.
U sigarasini tutatib chekdi-da, Bretga yuzlandi:
– Ledi Eshli, taloq xatingizni olganingizdan keyin sizda unvon bo‘lmaydi.
– Ha, bo‘lmaydi. Afsuski bo‘lmaydi.
– Aslida, – dedi graf, – sizga unvonning hojati yo‘q. Shundog‘am asil zotligingiz ko‘rinib turibdi.
– Minnatdorman. Siz juda muruvvatlisiz-da.
– Hazillashayotganim yo‘q. – Graf og‘zidan pag‘apag‘a tutun chiqardi. – Sizdagi oliynasablikni boshqa hech kimda ko‘rmagandim. Sizda hamma fazilatlar