– Сез – элемтә бүлеге начальнигымы?
– Әйе, мин – элемтә бүлеге начальнигы Таҗиева. Тыңлыйм сезне.
– Сез нәрсә, әллә армия узган кешеме?
– Әйе, мин элемтә гаскәрләре кече сержанты. Фронтны уздым.
– Иптәш кече сержант! Приказны тыңлагыз. Генерал сөйли. Сезнең районда Гәр Хутор дигән населённый пункт бар. Шул пункттан 375 метр төньяктарак магистраль линия уза. Шул пунктта яшәүче ике орденлы механизатор Габделбарыевның өенә точка куясыз. Срок – 12 сәгать. Кичен үзем тикшерәм. Сораулар бармы?
– Аңлашылды.
– Хушыгыз.
Таҗиева – «Яңа юл» идарәсенә, Ахиярга:
– Саумысыз, иптәш Гарәфиев. Әйе, мин Таҗиева. Нәрсә сез анда, понимаете ли, кеше азындырасыз? Беләсезме, сезнең передовигыгыз нәрсә таләп итә анда?
Һәм ул хәлне сөйләп бирде. Ахияр игътибар белән тыңлады. Тыңлап бетергәч әйтте:
– Ялгышасыз, иптәш Таҗиева, Габделбарыев үзе өчен бер энә дә сорый торган кеше түгел. Монда бер хикмәт бардыр. Әмма без бит хәзер приказ үтәргә тиештер? Килеп җитегез, билгеле. Машина җибәримме?
Районнан килеп төшкән элемтәчеләр бригадасы багана урыннарын күрсәттеләр һәм магистраль линия белән Гәр Хутор арасында алты-җиде җирдә ут яктылар. Җир туңын шулай гына җебетеп була иде. Тракторлар бүрәнә тарттырдылар, берәүләр аны чистартып каезлады, автокран яңа баганаларны казылып яткан чокыр урыннарына җайлады, өч егет тимерчыбык бухталарын сүтеп, кыр буйлап сузды.
Кыр тулы ирләр иде, кызык өчен килүчеләр дә булды. Аучы Җәгъфәр хатынына бер казан ит пешерергә кушылды, кладовщик машина белән алар йортыннан әллә ничә әйләнде.
Көзнең кыска көнен караңгы алганда, Кәшфи өенең түрендә, тегү машинасы куелган зур өстәлдә, кара эбонит телефон аппараты тора, һәм бу аппарат әллә кая тоташкан булуы белән үзенә әллә никадәр серлелек, куркыныч серлелек җыйган иде.
Таҗиева ашыгыч рәвештә район үзәгенә китеп барды. Ахияр исә Кәшфи өендә утырып калды. Телефонисткалар белән әллә ничә тапкыр сөйләшеп тикшерелгән булса да, Таҗиева, кайтып керүгә, Кәшфиләр өенә чылтыратты. Трубкада Ахияр иде. Шаярышып сөйләшеп алдылар:
– Ало, как меня слышите? Приём.
– Слышу вас хорошо. Я – Сокол. Приём.
– Ну, ярый, иптәш Гарәфиев, рәхмәт сезгә. Выручать иттегез.
– Нигә рәхмәт? Кәшфи – безнеке.
– Ярый, хушыгыз. Мин бер-ике сәгать утырам әле.
Таҗиева контрольдә калды. Озак көтте. Телефонистка кызларга да аеруча игътибарлы булырга кушылды, һәм менә кичке унда Казаннан звонок: Мәскәү!
Таҗиева параллель тоташты һәм тагын йөрәк тибешен ишетә башлады. Мәскәүдән гаҗәеп якын, үз тавышы белән бер кыз дәште:
– Говорите…
Таҗиева һаман тын алмаган иде әле. Линиядә тагын кытырдау. Тамак кырган тавыш һәм, ниһаять, – Кәшфи:
– Алю, алю! Асия, синме?
– Әлү, әлү. Мин, мин, Кәшфи.
– Алю, Асия! Радиаторда су калган минем.
– Мин аны шул көнне үк агыздым.
– Шулаймыни? Ярый, хуш! Аның өчен чөнки – трактор