Ik zal veranderingen in de gaten houden in ieder geval en eventueel rapporteren.
GETAL 1000000
KLEUR CADMIUMROOD
GETAL. 1. Het getal om nieuw, op een andere manier, naar dingen te kijken. De zes 0-len moeten er zijn, want dit sluit een dubbele triade in en roept mij op om niets van het onderwerp te laten domineren.
KLEUR. Cadmiumrood. Het leven straalt van de kleur af en prikkelt lichaam en geest tot actie. Rood licht werd vroeger al gebruikt om uitslag op de huid te genezen, pijn te verminderen en het lichaam te verwarmen. Rood stimuleert de bloedsomloop en versterkt geestelijke en lichamelijke kracht.
Ik voel me vol van liefde, vol van genade en vraag me af wat liefde eigenlijk is. Genade vind ik op dit moment voor mezelf eigenlijk toepasselijker. Er is niets aanwijsbaars dat mij vol van liefde doet voelen. Ik voel me verweven met Al dat Is. Er is geen speciale aanleiding geweest die mij dit doet voelen. Ik heb geen aandacht gekregen van een ander en ben niet bemind of geliefd geworden door iemand. Er is niets menselijks gebeurd dat mijn welbehagen gestimuleerd heeft. Het is een totaal onafhankelijk gevoel dat in mij gedaald is. Ik voel een diepe verbinding die het ego overstijgt. Het voelt als een liefde voor de ziel en ik verlang ernaar om trouw te kunnen blijven aan deze ware liefde.
In het leven komen er ervaringen op je pad die gevoelens van welbevinden oproepen en dat kan heel gemakkelijk verward worden met liefde. Ik heb een gevoel van ertoe doen, er mogen zijn, van werkelijke zelfacceptatie ongeacht wat ik doe en wie ik ben. Ik voel me heel bevrijd.
Liefde, wat is dat eigenlijk? Geluk, vrede, gelukzaligheid zijn symptomen die ontstaan als gevoelens van liefde verrijzen. Dit zijn prettige ervaringen. Zolang liefde gekoppeld wordt aan beelden die we ervan hebben, zal je teleurgesteld raken en gedesillusioneerd. Er ontstaat dan pijn en deze pijn wil je liever niet ervaren en je bent geneigd uit de context te stappen. Daarmee ontneem je de liefde de kans om werkelijk te openen.
Het leven heeft mij geleerd dat onvoorwaardelijke liefde zijn bodem in de pijn vindt en als je in staat bent de pijn die zich ontvouwt heus te ervaren, kom je in contact met een diepere essentie in jezelf. Je ervaart dat er in jou een ruimte is waarmee je in alles aanwezig kunt zijn. Op die plek ontvouwt zich de liefde als vanzelf.
De pijn brengt je in diepere gevoelens door er met aandacht naartoe te gaan, het te omarmen en te accepteren. Dan kan er innerlijke heelheid ontstaan en kan je in aanwezigheid en in bewustzijn groeien.
Pijnpunten in jezelf worden met name getriggerd door, of in, relaties. Het is als het ware dat de ander en dan vooral de intieme relatie, je inwaarts leidt om ware liefde, de onvoorwaardelijke liefde, te ervaren. Deze diepere liefde betreft vooral jezelf. De ander kan je geen pijn doen, het leven doet je pijn.
De laatste weken van Lars’ leven op aarde zijn voor mij het toppunt van pijn geweest, die ik tot nu toe ervaren heb. Het fysieke lijden van hem, het toezien hoe het leven het lichaam op een tergende manier verlaat, op een manier die zoveel fysieke pijn teweegbrengt dat het nauwelijks te dragen valt en ook bijna niet te bestrijden is door medicatie – pijnbestrijding. Mijn geestelijke pijn, mijn onmacht in ons voorbije gezamenlijke leven dat niet meer te veranderen viel door meer respect en begrip voor zijn doen en laten te hebben gehad.
Toen kwam de onvoorwaardelijke liefde dichtbij, heel dichtbij en werd vergeven een feit. Een proces van mijzelf vergeven, evenals de ander. Toen voelde ik weer in al mijn vezels dat je in het leven slechts jezelf tegenkomt door de ander, door degene waar ik ooit verliefd op werd. Lars was de ware om mij mezelf te doen leren kennen, te accepteren en te omarmen inclusief al mijn tekortkomingen.
In het leven is er meestal een koppeling van liefde met leuke, prettige, aangename dingen. Dat is nou net de grote valkuil om naar die gevoelens te hunkeren. Deze gevoelens kunnen zomaar wegvallen en waar blijft de liefde dan? Dan is er in de relatie geen liefde meer tot de ander. Ware liefde is die ruimte die alles omarmt en waarin deze gevoelens kunnen ontstaan. Juist die brengen je naar de essentie van het bestaan, naar je diepste zelf.
Een citaat uit de bijbel schiet me te binnen, namelijk de brief van Paulus aan de Korintiërs – 1 Korinthe 13. Daar staat onder meer: Liefde is geduldig en vriendelijk, liefde schept niet op en vindt zichzelf niet vreselijk belangrijk, liefde raakt niet verbitterd, liefde vergeeft. De liefde schiet nooit tekort en verdwijnt nooit.
Liefde is een staat van zijn, een bewustzijnsstaat zoals jij jezelf, anderen, de wereld waarneemt. Ga dat maar gewoon verkennen als het zich aandient. Ga er maar in en ontdek dat er plekken in je hart zijn die jouw spel van overleven en van nepliefde en je sociaal wenselijk gedrag, je aanpassen, of het aan jezelf twijfelen als je ergens geen zin in hebt, allemaal doorhebben.
Ware liefde is zelfacceptatie. Jij mag zijn die je bent. Dat betekent zoveel als op je gemak zijn met je ongemak. En daarmee vervalt het oordeel naar anderen en heeft onvoorwaardelijke liefde een kans zich te manifesteren.
GETAL 8154
KLEUR GEEL
GETAL. 8154 = 18 = 9. Ik maak van deze 9 in de geest een zespuntige ster. Symbool van de verbondenheid van hemel en aarde en de mens.
KLEUR. Geel is de kleur van wijsheid en zetelt op het kruinchakra. De tweede straal van goddelijke liefde en aarde gericht op zondag. Aartsengel Jophiel is de meester op deze straal en die kan aangeroepen worden om je wijsheid te versterken. Deze wijsheid schuilt niet in boeken maar in het leven. Het is de wijsheid van de levenskunst.
Wat een ruimte voel ik. Nog meer ruimte dan de oase van Ain Houdra, de wadi en alle wadi’s samen, alle hoogvlakten, bergen dalen van hier tot St. Catherine, Nuweiba voorbij tot Taba en langs en over Dahab, helemaal tot El Thoor.
Ik hoef niks, ik mag. Mee met de wind die mij draagt, mee met de elementen in mij en buiten mij tot in het hart van het grote kristal van moeder aarde en van de grote centrale zon, die leven geven. Tot in der eeuwen der eeuwen verbonden. Mee met de beweging in-uit, boven-beneden. Te weten en te zien dat het nooit enkel dag is en nooit enkel nacht. Mee met de geest van Gods wetmatigheid en kosmische waarheden.
De nacht valt in deze maand rond zes uur. Tijd voor een zaklamp als ik in mijn arisha (5) nog iets wil zoeken. Mijn solarlamp wijst mij de weg naar de slaapspullen die, wijs genoeg, in een apart indigoblauw zakje zitten. Vanaf half vijf verdwijnt de zon hier achter een van de bergen. Dan wordt het al kouder en krijgen de bergen rondom in deze hoefijzervormige kom een bewonderenswaardig zilveren randje.
Luchtbed naar buiten. Ik hoef het niet dagelijks op te blazen. Ik leg het overdag in mijn arisha. Als ik lakenzak, slaapzak, plus dubbele deken, plus fleecedekentje over mijn luchtbed, dat overigens ook op een deken ligt op het zand, geïnstalleerd heb, dan ja dan… Dan trek ik mijn nachtkleding aan. Lange mouwen, lange pijpen, wollen sokken, violet, gebreid door de moeder van Desie, die toen vierentachtig was en nu dood. Rood fleecevest, aangekocht in Lauterberg tijdens mijn vervlogen tijd bij Centrum Sonnenschein, vilten baret op, terrakleurig en klaar. Tijd voor mijn verlichte e-book. Zittend lezen, gewikkeld in een deken met opgetrokken knieën, totdat mijn handen en neus té koud worden. Onder mijn hoofd een rode kussensloop dat eerst wit was, met daarin mijn rode fleecevest gestopt als kussentje.
Als alles goed zit en ik mijn lange benen de ruimte kan geven, dan leg ik mijn linkerhand op mijn plexus solaris en mijn rechter op mijn hart en kijk naar de hemel. De maan verlicht het lichte landschap. Zij staat driekwart aan de hemel en is bijna nog vol. De poolster hangt vrolijk brutaal als eerste te knipperen aan het firmament. Ik adem diep in en uit in mijn warme bedje en als ik dat heelal bekijk word ik klein, zo klein, en voel ik mij heel nederig.
Dit universum, deze eenheid met de planeet aarde en alle sterrenstelsels en planeten. Dit alles wordt in stand gehouden door de energie die ís. Wat een kracht. Wat een beweger, die