“Nee,” antwoord Dirk oorbluf. “En hoekom sou ek hierheen gekom het as jy my nie genooi het nie?”
Anna is woedend. Die dekselse Trompie! Wag tot sy hom in die hande kry! Sy gaan sy nek omdraai.
“Hoor hier, meneer De Jongh,” sê sy kil, “ek het nie vir jou ’n boodskap gestuur nie. Waarvoor sou ek? Ek is net so min op jou verlief soos op … die man in die maan.”
Dirk de Jongh is doodsbleek. Hy staan op en mompel: “Dit moet ’n misverstand wees …” Oomblikke later is by die deur uit en met die stoeptrap af. Die hek klap agter hom toe.
Verslae sit Trompie in die donker langs die prieel. Hy het so hard probeer om dinge reg te maak en daar flop dit toe sowaar. Hy hoor hoe Anna na sy kamer toe loop. Sy soek hom. Hy hoor haar terugkom. “Jissie,” mompel hy, “wie sou nou kon dink dinge gaan só uitwerk?” Hy sal die volgende paar dae wye draai om haar moet loop. Sy gaan hom nie maklik vergewe nie. En hy sal ook moet sorg dat hy Dirk de Jongh nie iewers teëkom nie. Die man sal hom sommer bydam en iets aandoen.
Trompie sug hard. Die ou lewe is darem maar moeilik. Grootmense verstaan nie as kinders iets goeds probeer doen nie. Hy wens daar is nie grootmense op die aarde nie. Dit sal wonderlik wees. Hy wat Trompie is, sal die Grootkaptein wees, en die Griekse kafee sal aan hom behoort.
Hy dink aan die lekkers in meneer Stavrinos se plek. Hy kan nou maar vergeet van die geld wat Anna vir hom sou gegee het. Hy sal nie lekkers kan koop nie en hy sal ook nie sy skuld by Rooie kan afbetaal nie.
Ja-nee, die lewe is maar moeilik.
7
Trompie en Boesman
Ná die prokureur se rampspoedige kuiertjie by Anna sorg Trompie dat hy uit sy suster se pad bly. Sy wou hom al ’n paar keer in sy kamer gaan invlieg, maar sy ma het darem altyd gekeer. Toe Trompie eendag agterkom sy lyk nie meer so kwaad nie, mompel hy vir haar ’n verskoning. Sy glimlag net en sê: “Toemaar, Trompie, dis alles is reg. Ek besef nou jy het dit goed bedoel.”
Daar is nou weer vrede in die Toeriens se huis, maar vir hoe lank?
Een middag sit Trompie op sy bed en maak sy sakke leeg. Hy pak alles op die tafeltjie langs sy bed uit. Dis warm, maar hy mag nie buitentoe gaan nie. Hy was die oggend ook nie skool toe nie. Sy arms, gesig en nek is blink gevryf met salf en nog opgeswel. Trompie, Blikkies, Rooies en Dawie het gistermiddag ’n byenes in die kloof ontdek. Die ongeluk was die bye het hulle ook ontdek. Trompie het gehardloop vir al wat hy werd is, maar dit was nie vinnig genoeg nie.
Vandag is hy in die bed. Hy sit sy knipmes op die tafeltjie neer en dan ’n tol met tou styf daarom gebind, ’n paar klippies, sy kettie, twee sywurms wat in moerbeiblare toegedraai is, ’n dooie klein platanna wat hy gister in sy onderwyseres se tas wou gesit het, maar toe nooit die kans gekry nie, en ’n halfgeëete appel wat nou al bruin is. Dit is al Trompie se besittings.
Hy het nog ander goed ook in sy kamer, maar hierdie is al wat hy besit wat hy saam met hom kan ronddra. Hy kry homself jammer. Hy is arm – vreeslik arm! Sy ouers gee mos nooit vir hom niks nie. Hy word net altyd afgejak. Trompie kyk na sy paar ou besittinkies en skud sy kop weemoedig. Die platanna gooi hy by die venster uit. Hy sal dit nie meer kan gebruik nie. Die ding begin al ruik. Hy het die sywurms vir ’n ou stukkende tol geruil. Hy wil hulle aan Katrien verkoop. Sy boer mos met die goed. Hy sal darem seker ’n ietsie vir elkeen kry.
Trompie sug. Dis swaar om so arm te wees. Hy skuld Rooie ook nog geld en hy sal moet opdok. Die ou word al ongeduldig. Ingedagte sit Trompie ’n klippie in sy kettie. Hy korrel en trek los. Dis ’n kolskoot en die wit aster by die venster se blomblare spat grond toe. Een van die dae sal hy nie meer so na die asters kan lê en skiet nie. Die goed is al erg uitgedun. Hy skiet heeltemal te goed, dis die moeilikheid.
Hy lê en wonder of hy nog een sal klits toe hy Jafta, hul tuinman, by die venster sien verbystap. Jafta loop en gesels met iemand en daar draf ’n hond agter die twee mans aan. Die hond is maer en sy tong hang uit in die warm son. Trompie spring op en hardloop venster toe, maar Jafta-hulle en die vaal hondjie is al om die huis se hoek.
Die seun gaan lê weer op die bed. Hy wonder wie Jafta se vriend kan wees. En die hond? Wie s’n is dit?
Hy besluit om sy ma te vra.
“Ma!” roep hy so hard as wat hy kan. Hy wag ’n bietjie en luister. Hy hoor nie voetstappe nie.
“Ma!” skree hy weer. Hy luister en hoor haar voetstappe met die lang gang af na sy kamer toe aankom.
“Wat’s dit, Trompie?” vra sy toe sy die deur oopmaak. Trompie lyk tog te koddig met sy geswelde, blinkgesmeerde gesig. “Het jy nog seer?”
“Nee, Ma, ek makeer niks – ’n by kan mos nie seermaak nie. Maar Ma, wie’s saam met Jafta in die tuin?”
“Dis sy broer, Safanja, wat ’n paar dae kom kuier.”
“En wie se hond is dit?”
“Seker Safanja s’n.”
Trompie dink ’n oomblik en toe vra hy skielik: “Hoekom het ek nie ’n hond nie, Ma? Ek het niks op aarde nie.”
Sy ma kom sit op die bed by hom en sê sag: “Moenie so praat nie, Trompie. Jy het vir my en jou pa en jou suster …”
“Ja, maar ek het nie ’n hond nie!”
“Miskien nie, maar kyk na al die ander dinge wat jy het …”
“Soos wat? Daar lê al my besittings.” Trompie wys na die goed op die tafeltjie.
Sy ma kyk na die sywurms, die mes, die kettie, die halwe appel en die paar klippies en dan glimlag sy teer.
“Jy weet, Trompie, ek en jou pa sal vir jou enigiets gee wat jy vra, solank dit ’n redelike versoek is.”
“Onthou dit, Ma! Moet dit nooit vergeet nie!”
Toe hy weer alleen is, lê Trompie en dink. Sy ma sê hulle sal vir hom enigiets gee wat hy wil hê. Wel, hy wil ’n hond hê, dis wat! Hy gaan kyk of sy ma regtig bedoel het wat sy gesê het. Hy wil ’n hond hê, een soos wat netnou hier by sy venster verbygedraf het: so ’n vale wat ’n ietsie van alles is en ’n goeie maat, ’n hond wat oral saam met hom sal baljaar en vir wie hy toertjies sal kan leer. Só ’n soort hond wil hy hê …
Trompie trek sy oë nouer en omdat sy gesig so geswel is, is hulle nou amper heeltemal toe. Hoekom vat hy nie sommer die hond wat nou seker in die tuin voor ou Jafta se buitekamer in die sonnetjie lê nie? Hy is dalk net mooi die regte een. Trompie besluit hy sal môre bietjie uitvind wat gaan vir wat. Die hond is mos nou hier, so hy kan sommer hier bly wanneer Jafta se broer weer weggaan. Ja-nee, net môre gaan hy ondersoek instel.
Die volgende oggend lyk Trompie se gesig baie beter. Hy kyk in die spieël en probeer vir sy pa wys daar is nog plekke wat lelik geswel is, maar dit help niks nie: hy moet skool toe. Daar is niks meer met hom verkeerd nie. Vies stap Trompie skool toe en in die klas let hy nog minder as gewoonlik op. Hy dink net aan die hond in hul tuin. Voor hy skool toe is, het hy die brak by die kombuisdeur gesien. Hy het met wakker bruin ogies na Trompie gekyk en sy lang stert gewaai.
Mevrou Toerien het gesê Trompie moet vanmiddag reguit huis toe kom. Sy is bang sy gesig kan weer opswel as hy in die son speel. Ga, dink hy, maar hulle wou hom nie by die huis laat bly nie. Moet die bye ’n mens eers doodsteek voor jy uit die skool mag bly? Maar vanmiddag is hy gretig om huis toe te gaan. Hy wil met daardie hond speel en hom bietjie deurkyk. Hy sal sorg dat hy in die ou eikeboom se skaduwee bly. Dan het sy ma niks om oor te kla nie.
Trompie eet vinnig en dan hardloop hy met die tuinpaadjie af na Jafta se kamer in die hoek aan die onderpunt