John was op skool al vir die meisies aantreklik. Toe hy sy snor laat groei, het dit hom ouer laat lyk. Weerbarstig soos ’n vlootoffisier. En meer na die baas van ’n beesplaas. Van Guntsas, die spogplaas in die distrik, met sy groot rooibaksteenhuis agter die wye, koel stoepe. Dit was seker ook deel van die meisies in die buurt se drome. Wie sou nie so ’n kombuis met ’n groen Agastoof en warm water uit ’n gasgeiser wou hê nie? Nie een van hulle was onwillig om met John uit te gaan nie. Hulle het ook nie sommer “nee” gesê nie, al was die meeste daardie tyd bra versigtig.
John het dikwels by hom kom spog: “Greta het ’n lekker paar tiete,” of later: “Gisteraand het Marjan se lus g’n ent gehad nie.”
Dan het Pretorius gewonder wat is lekker aan tiete. Of lus vir wat? Hy het van die meisies in Otjiwarongo geken, selfs by enkeles gaan kuier en hulle uitgeneem, gewoonlik na die dorp se bioskoop toe. Maar anders as John was hy bedaard.
“As jy vrou soek, is dit om vrou te vat,” was sy verweer. Voor die risiko’s verbonde aan ’n rond-en-bont-vryery het hy teruggedeins.
Iewers wag die regte een, het sy ma van Keetmanshoop af, waar sy ná sy pa se dood gaan bly het, aan hom geskryf. En vertel van ’n paartjie op die dorp wat op ’n vreemde manier by mekaar uitgekom het. Jou beurt sal ook kom.
John het hom probeer oorhaal om deel te neem aan die jagtog. “Dié wat wil trou, is g’n kroonwild nie,” het hy raad gegee. “Hulle soek almal man. So sappig soos tsammas, sê ek jou. Laat hulle jou net aanpas, Herklaas. Dit doen mos niemand skade nie, allermins vir hulle. Al erken hulle dit nie sommer nie, hou meisies baie van die uitsoekery.”
Pretorius kon dit nie mooi verstaan nie, maar hy wou nie ’n verduideliking vra nie. Dis moeilik vir ’n man om by ’n jonger een te leer, al terg die geheime ook hoe. Hy het net gelag oor die stories – die al wilder wedervaringe – wat John kom vertel het.
Ná ’n jaar of twee van dié driftige soektog in die omgewing, en in al wyer kringe in die ander distrikte, het John uiteindelik ook Windhoek as sy jagveld betree. Daar was baie meer meisies, en John het verbasend vinnig een raakgeloop van wie hy hou: Lianna, ’n onderwyseres vars uit die kollege. Hy het dikwels by haar gaan kuier. En langer weggebly, want van Otjiwarongo na Windhoek vra ’n halfdag se ry.
Toe, een naweek, nooi John hom saam Windhoek toe. Na die jaarlikse polisiedans by die Safarihotel buitekant die dorp.
“Ek kan nie dans nie; ek’t nog nooit geleer nie,” het hy geprotesteer.
“Dit maak nie saak nie, Herklaas. Jy sal gou leer.”
“Met wie moet ek nogal dans?”
“Lianna het gesê ek moet jou saambring. Sy wil jou aan haar vriendin voorstel: Mea. Jy sal van haar hou; sy’s sports.”
Die belofte dat Mea hom sal leer dans, was tegelykertyd ’n opwindende vooruitsig en ’n dreigement. Wat sal gebeur as hy sukkel om te leer, soos in die wiskundeklas? Kan hy die toets dop?
Omdat hy skaam was om te erken hoe bang hy is, het hy ingewillig om saam te gaan. “Al is dit dan net vir die geselskap.”
Ook daarin lê gevaar, het hy toe besef. Waaroor sal dié Mea met hom wil praat? Beslis nie boerdery nie.
Daar was so baie wat hy wou weet – wat hy gevoel het hy móés weet – maar hy kon John nie uitvra nie. Die vereiste sosiale etiket moet hy maar in die loop van die aand probeer agterkom, het hy besluit.
Volgens John was dit nie ’n deftige pakokkasie nie; Pretorius se sportbaadjie en flennelbroek sou doen. En John het vir hom ’n das geleen, ’n rooie.
Toe Lianna Mea aan hom voorstel – ’n mooi blouoog-blondine nes John haar beskryf het – sê sy: “En ligloop, hoor! My vriendin is ’n prokureur.”
Mea se kort rokkie is goudgeel in die glans van die sononder en haar arms lyk of hulle gloei. Ronde, bruingebrande arms en skouers; haar sport beoefen sy klaarblyklik in die buitelug. En naby aan dertig lyk sy baie meer wêreldwys as Lianna.
Mea nooi hulle vriendelik by haar woonstel in. In die skemer sitkamertjie is ’n rusbank en twee leunstoele. Die groot, ouderwetse buffet spieël haar rug momenteel, haar kort hare só lig dat dit byna wit lyk.
Talle trofees en silwerbekers van verskillende groottes op die boekrak bevestig dat sy haar al onderskei het in tennis, gimnastiek en swem. Met ’n swaai van sy hand na die versameling vra John onnodig: “Alles joune?”
Mea knik net haar kop glimlaggend.
Sy vra of hulle bier wil hê, en sonder om te wag gaan haal sy ’n sespak uit die yskas. Sy skeur die plastiek maklik oop. “Ons drink sommer uit die botteltjies.”
“Ek beny Mea haar lekker woonstel,” sê Lianna.
Pretorius vergelyk sy eie buitekamer daarmee. By hom staan net ’n bed, ’n tafeltjie met ’n riempiestoel en ’n hangkas. Kaal mure en die uitsig deur die venster op ’n skurwe kliprant. G’n boeke nie.
Hy sak onverwags diep weg in die sagte, bontoorgetrekte leunstoel. Wat hom dwing om op te kyk na die twee meisies op die bank oorkant hom, na Mea. En so sien hy hoe sy haar rok opskuif en dit ongeërg tussen haar bobene indruk. Verrassend skaamteloos. Nog nooit het hy een van die meisies in Otjiwarongo dít sien doen nie.
Hy dink hoe die spiere wat nou so sag lyk, so ontspanne, saamtrek as sy spring en skêrskop, of deur die lug tuimel. Hoe sal dit wees om so ’n atletiese vrou te vry? Onwillekeurig gly sy blik na die ronding van haar borste. Dié twee appeltjies is klein, maar stewig genoeg om astrante knoppies uit die katoen te stoot.
Wat het John gesê? Dat Pretorius se blinde dadel glo heel kapabel is!
Hulle drink die lager uit die bruin Tafelbierbotteltjies, en die twee vriendinne gesels oor koeitjies en kalfies.
Lianna het Pretorius as John se vriend voorgestel; nou vertel sy Mea dat hy John help om sy plaas te bestuur. “Herklaas moet jou maar vertel wat hy als doen. Hy’s glo ’n man van die veld. ’n Gróót ou, nè? Ek het jou mos gesê hy is meer as net ’n hand vol.”
Mea glimlag, lag dan.
Pretorius voel nie hy is so buitengewoon nie; party mans is nog groter as hy, langer of breër. Maar Lianna sien hom blykbaar anders. Wat het sy alles van hom gesê? En wat verwag Mea vanaand van hom?
“In die veld is dit net sand en klippe, en jy kry dorings in jou boude as jy gaan sit,” lag Mea. “Ek hou van Windhoek.”
Pretorius luister skaars na John se stories, so onseker is hy oor hoe hy moet optree. Hy neem nog ’n sluk van die koue bier. Waaroor kan hy met Mea praat? Van die regswêreld weet hy niks. En sport? Hy stel eintlik net in rugby belang.
“Lyk my jy’s ’n kampioen,” sê hy terwyl hy na die trofees beduie.
“Ek hét al ’n paar keer gewen, soos jy kan sien.”
“Hou jy van wen, of hou jy daarvan om te kompeteer?”
“Ek toets maar myself.”
Pretorius kyk af na die bierbottel in sy hand. Hulle gaan dans; dit kan maklik ’n yslike verleentheid word. Sal sy verlief neem met sy lomp passies, sy voete wat knoop en hom laat struikel? Sal sy hom verskoon as hy op haar tone trap?
En wat van sy sweet? Altyd as hy hom inspan, sodra hy warm kry, pêrel die sweet uit sy bors en skouers. Dan kleef sy hemp aan hom. En sy sal dit kan ruik, die skerp geur daarvan. Hoe kan hy haar in sy arms hou as hy soos ’n moeë perd nat van die salpeter is?
Gelukkig hou John aan met praat; hulle ander kry selde ’n woord in. Hy hoef net af en toe iets te beaam wat John sê, of ’n brokkie inligting verstrek wat John vra.
Hy kyk na die skildery langs die boekrak: snaakse stomp bote op ’n rooi see. Dan na die rugkante van die boeke. Meestal regsboeke, maar daar is ook ’n kopie van The Naked Yoga tussen