Ⴁრძანა: «Ⴜავალ და მეფესა Ⴔარსადანს შევეწყნარები».
«Ⴔარსადანს წინა დაასკვნა გაგზავნა მოციქულისა,
Ⴘესთვალა: «Ⴘენ გაქვს მეფობა Ⴈნდოეთისა სრულისა;
Ⴀწ მე მწადს, თქვენსა წინაშე მეცა ვცნა ძალი გულისა,
Ⴑახელი დარჩეს ჩემისა ერთგულად ნამსახურისა».
«Ⴔარსადან შექმნა ზეიმი ამა ამბისა მცნობელმან.
Ⴘესთვალა: «Ⴖმერთსა მადლობა შევსწირე ხმელთა მფლობელმან,
Ⴐათგან ეგე ჰქმენ მეფემან, ჩემებრ Ⴈნდოეთს მჯდომელმან.
Ⴀწ მოდი, ასრე პატივ გცე, ვითა ძმამან და მშობელმან».
«Ⴄრთი სამეფო, საკარგყმო, უბოძა ამირბარობა.
Ⴇვით ამირბარსა Ⴈნდოეთს აქვს ამირ-სპასალარობა.
Ⴋეფე რა დაჯდა, არა სჭირს ხელისა მიუმცთარობა;
Ⴑხვად პატრონია, მართ ოდენ არა აქვს კეისარობა.
«Ⴇვით მეფემან მამა-ჩემი დაიჭირა სწორად თავსა.
Ⴇქვა: «Ⴙემებრი ამირბარი, ნაძლევი ვარ, ვისმცა ჰყავსა!»
Ⴊაშქრობდის და ნადირობდის, აძლევდიან მტერნი ზავსა.
Ⴋას არა ვჰგავ ასრე, ვითა მე სხვა კაცი არა მგავსა.
«Ⴛე არ ესვა მეფესა და დედოფალსა მზისა დარსა,
Ⴝმუნვა ჰქონდა, ჟამი იყო, მით აეხვნეს სპანი ზარსა.
Ⴅა, კრულია დღემცა იგი, მე მივეცი ამირბარსა!
Ⴋეფემ ბრძანა: «Ⴘვილად გავზრდი, თვით ჩემივე გვარი არსა»
«Ⴋეფემან და დედოფალმან მიმიყვანეს შვილად მათად,
Ⴑაპატრონოდ მზრდიდეს სრულთა ლაშქართა და ქვეყანათად,
Ⴁრძენთა მიმცეს სასწავლელად ხელმწიფეთა ქცევა-ქმნათად;
Ⴋოვიწიფე, დავემსგავსე მზესა თვალად, ლომსა ნაკვთად.
«Ⴀსმათ, მითხრობდი, რაცა სცნა ჩემგან ამბობა ცილისა.
Ⴞუთისა წლისა შევიქმენ მსგავსი ვარდისა შლილისა;
Ⴝირად არ მიჩნდის ლომისა მოკლვა, მართ ვითა სირისა;
Ⴀრა ჰგაოდის Ⴔარსადანს მისი არა-სმა შვილისა.
«Ⴀსმათ, შენცა ხარ მოწამე ჩემისა ფერ-მიხდილისა,
Ⴋზესა მე ვსჯობდი შვენებით, ვით ბინდსა