Ⴙალად მიჩნს ყოვლი სოფელი, მისთვისვე შემიწონია.
Ⴅერ გიცნობ, ვინ ხარ, ვის გითხრნე სიტყვანი მისანდონია?»
Ⴗმამან თქვა, თუ: «Ⴀრ ეგების აწ ამისი ასრე თქმევა,
Ⴑხვასა რასმე მოვიგონებ, სჯობს საქმისა გამორჩევა».
Ⴂაუშვა და ცალკე დაჯდა, ტირს, დაუწყო ცრემლთა ფრქვევა,
Ⴕალსა უთხრა: «Ⴂაგარისხე, აწ, არ ვიცი, ვით დავრჩე, ვა!»
Ⴕალი დაუჯდა კუშტ-გვარად, ქუშობს, ჯერთ არ დამტკბარია;
Ⴀვთანდილ ქვე ზის ტირილად, აღარას მოუბარია;
Ⴅარდისა ბაღსა მოგუბდა ცრემლისა საგუბარია.
Ⴉვლა იქით ქალი ატირდა, მისთვის გულ-ნალმობარია
Ⴗმა მტირალი შეებრალა, ამად ცხელნი ცრემლნი ღვარნა,
Ⴋაგრა უჯდა უცხოს უცხო, არ ბაგენი აუბარნა;
Ⴗმამან ცნა, თუ: «Ⴂონებანი ჩქარნი ჩემთვის დააწყნარნა».
Ⴚრემლ-დენილი შეეხვეწა, ადგა, მუხლნი მიუყარნა.
Ⴓთხრა: «Ⴅიცი, აღარ ვარგხარ შენ აწ ჩემად დასადობლად,
Ⴂაგარისხე, დაგრჩომივარ ღარიბად და ამად ობლად;
Ⴀწ ეგრეცა თავი ჩემი დამიც შენთვის დასანდობლად,
Ⴀმად რომე შეცოდება შვიდ-გზის თქმულა შესანდობლად.
«Ⴇავი ჩემი სამსახურად თუცა ავად მოგაწონე,
Ⴋიჯნურისა შებრალება ხამს, ესეცა გაიგონე;
Ⴑხვაგნით ყოვლგნით უღონო ვარ, არვინ არის ჩემი ღონე;
Ⴑულთა მოგცემ გულისათვის, სხვა მეტიმცა რა გაქონე!»
Ⴐა ქალსა მიჰხვდა ყმისაგან მიჯნურობისა სმინება,
Ⴂულ-ამოხვინჩვით დაიწყო ას-კეცად ცრემლთა დინება,
Ⴉვლა გაამაღლა ზახილით ტირილი, არ გაცინება.
Ⴀვთანდილს Ⴖმერთმან წადილი მისცა, გულისა ლხინება.
Ⴈტყვის, თუ: «Ⴀმა სიტყვითა მას ფერი შეეცვალების,
Ⴅისთვისმე ცხელი უცილოდ მას ცრემლი ემალმალების».
Ⴉვლა უთხრა: «Ⴃაო, მიჯნური მტერთაცა შეებრალების;
Ⴄსეცა იცი, სიკვდილსა თვით ეძებს, არ ეკრძალების.
«Ⴅარ მიჯნური, ხელი ვინმე, გაუწყვედლად სულთა დგმისად;
Ⴙემმან მზემან გამომგზავნა