Ⴙემსა მივე, დავაბრუნვე, მეფე მომყვა სახლთა ძირსა.
Ⴘინა მივე, უარ გავხე, სხვა დამერთო ჭირი ჭირსა;
Ⴅთქვი, თუ: «Ⴋოვკვდე, ბედი ჩემი ამის მეტსა რასღა ღირსა!»
«Ⴆაფრანის ფერად შეცვალა ბროლი ცრემლისა ბანამან,
Ⴂული უფრორე დამიჭრა ათიათასმან დანამან.
Ⴑაწოლს მეკარე შემოდგა, მოლარე გაიყვანა მან:
Ⴅთქვი, თუ: «Ⴐა იცის ამბავი, ნეტარ, ან იმან, ან ამან?»
«Ⴋონააო Ⴀსმათისი». – «Ⴐა იცისო», ვარქვი, «ჰკითხე».
Ⴘემოვიდა, სააშიკო წიგნი მომცა, წავიკითხე;
Ⴂამიკვირდა, სხვად ვითამცა ვქმენ გულისა მწველთა სითხე?
Ⴋისგან ეჭვი არა მქონდა, სევდად მაწვა გულსა მით ხე.
«Ⴋე გამიკვირდა: «Ⴑით ვუყვარ, ანუ ვით მკადრებს თხრობასა?
Ⴋიუყოლობა არ ვარგა, დამწამებს უზრახობასა,
Ⴙემგან იმედსა გარდასწყვედს, მერმე დამიწყებს გმობასა».
Ⴃავწერე, რაცა პასუხად ჰმართებდა აშიკობასა.
«Ⴃღენი გამოხდეს და გული უფრორე დამწვეს კვლავ ალთა,
Ⴅეღარ ვუჭვრეტდი ლაშქართა, მინდორს თამაშად მავალთა;
Ⴃარბაზს ვერ მივე; მკურნალთა დამიწყეს მოსლვა მრავალთა,
Ⴋაშინ დავიწყე გარდახდა სოფლისა ლხინთა და ვალთა
«Ⴋათ ვერა მარგეს, მე გულსა ბინდი დამეცა ბნელისა,
Ⴑხვამან ვერავინ შემატყო დება ცეცხლისა ცხელისა;
Ⴑისხლი დამწამეს; მეფემან ბრძანა გახსნევა ხელისა.
Ⴂავიხსენ ფარვად პატიჟთა, არვისგან საეჭველისა.
«Ⴞელ-გახსნილი, სევდიანი, საწოლს ვიყავ თავის წინა;
Ⴙემი მონა შემოვიდა, შევხედე, თუ თქვას: რა მინა.
«Ⴋონააო Ⴀსმათისი»; შემოყვანა ვუთხარ შინა.
Ⴂულსა შინა დავუზრახე: «Ⴐა მპოვაო, ანუ ვინა?!»
«Ⴋონამან წიგნი მომართვა, მე წავიკითხე ნებასა;
Ⴜიგნსა შევატყევ, ლამობდა შეყრისა მოსწრაფებასა;
Ⴎასუხად ვსწერდი: «Ⴏამია, მართალ ხარ გაკვირვებასა;
Ⴋოვალ, თუ მიხმობ, მე ნუ მეჭვ მოსლვისა დაზარებასა».
«Ⴂულსა