Ⴑხვად უღონოა უშენოდ ჩემგან აღპყრობა ხელისა;
Ⴐასაცა მიზამ, შენ იცი, შენ ხარ წამალი ხელისა,
Ⴇვარ ვისმცა ექმნა გორლითა შეკვრა თავისა მრთელისა!»
Ⴕალმან უთხრა: «Ⴋომეწონა, ყმაო, შენი ნაუბარი.
Ⴞარ უცილოდ კარგი ვინმე, მოყმე, ბრძენთა საქებარი;
Ⴞარ ვინათგან აქანამდის მაგა ჭირთა დამთმობარი,
Ⴐაცა გითხრა, მომისმინე, გიპოვნია საძებარი.
«Ⴈმა მოყმისა ამბავი არსადა არ იპოვების;
Ⴇვით თუ არ გითხრობს, არ ითქმის, არვისგან დაიჯერების;
Ⴋოილოდინე, მოვიდეს, რაზომმცა დაგეყოვნების,
Ⴃადუმდი, ვარდსა ნუ აზრობ, ცრემლითა ნუ ითოვნების.
«Ⴂითხრა, თუ ცოდნა გწადიან ჩვენისა შენ სახელისა:
Ⴒარიელ არის სახელი იმა მოყმისა ხელისა;
Ⴋე Ⴀსმათ მქვიან, რომელსა წვა მაქვს ცეცხლისა ცხელისა,
Ⴑულთქმა სულთქმისა ბევრისა, მაშა თუ არ ერთხელისა.
«Ⴀმის მეტსა ვერას გითხრობ მე სიტყვასა ამისთანსა:
Ⴈსი მინდორს არონინებს ტანსა მჭევრსა, მემაჯანსა,
Ⴅჭამ, გლახ, მარტო ნადირისა მისგან ხორცსა მონატანსა,
Ⴀწვე მოვა, არა ვიცი, თუ დაჰყოვნის დიდსა ხანსა.
«Ⴀმას გვედრებ, მოიცადო თავი სხვაგან არსად არო;
Ⴐა მოვიდეს, შევეხვეწო, ნუთუ ვით რა მოვაგვარო;
Ⴄრთმანერთსა შეგამეცნნე, თავი შენი შევაყვარო,
Ⴇვით გიამბოს საქმე მისი, საყვარელსა გაახარო»
Ⴕალსა ყმამან მოუსმინა, დაჰმორჩილდა, დაჰრთო ნება.
Ⴀმას ზედა მოიხედეს, ხევით ესმა ჩხაპუნება;
Ⴋთვარე წყალსა გამოსრული ნახეს, შუქთა მოფინება,
Ⴓკურიდეს, აღარა ქმნეს მუნ ხანისა დაყოვნება.
Ⴕალმან უთხრა: «Ⴗმაო, მოგცა, ჟამად Ⴖმერთმან, რაცა გინა,
Ⴋაგრა თავი უჩინო ქმენ, დამალული იყავ შინა;
Ⴈმა ყმისა მეუნებლე ხორციელი არავინ ა;
Ⴌუთუ ვით რა მოვაგვარო, შენი ნახვა არ ეწყინა».
Ⴀვთანდილ ქალმან