“Korrek, Rebecca.”
“Elke oggend ’n grappie saam met my koffie,” sê Henk.
“Daai een was altyd ’n hit. Een van Ma se favourites.”
Henk kyk na Rebecca, maar sê niks.
Sy oorreed haar pa om voor die toer eers by die kombuistafel te gaan sit. Die potplant en die Jack Russell roteer om Henk se voete soos twee opwenspeelgoed.
“En dié twee?” Rebecca vind ’n pak Froot Loops in die inloopkas en gaan sit by hom. Terwyl hy haar van sy metgeselle vertel, eet sy hande vol van die ontbytpap uit die boks.
“Die plantbak noem hulle ’n BuddhAI. Die plant is ’n Stertblaarvy. Ficus religiosa. Soos die een waaronder Boeddha loop sit het om enlightened te raak. Nes die een wat ons mos in Aliceburg gehad het.”
“Okay.”
“Jy het elke dag in daardie boom geklouter.”
“As Pa so sê.” Sy buk af en bekyk die plant van nader. ’n Sensor flikker op die wit pot.
“Don’t forget to love yourself. At least, that is what Kierkegaard said,” kom ’n stem uit die pot.
“Liewe Jesus.”
Henk se lag maak hom uitasem. Hy klou aan haar skouer tot hy weer sy balans terugkry.
Die huis vra na sy welstand.
Hy vertel dat ’n vennoot vir hom die BuddhAI by ’n skou in Yokohama gekoop het. “Mense dink mos altyd as jy siek is, is die beste medisyne nóg ’n hulpelose ding.”
“Praat van siekte. Pa …”
Die beleggers wat die konsephuis besoek, sou die BuddhAI as deel van die geïntegreerde slim-omgewing sien. Hy vertel van die luidspreker wat in ’n Amerikaanse aksent die inwoner opbeur, ’n ingeboude kamera, die as-sensor wat die bewegings beheer, sensors wat bepaal wanneer die plant dors is en waar die naaste waterbron is, sensors wat die plant na sonlig lei. Flikkerende LED’s, rooi en groen seine van die plant se genot wanneer UV-strale gevind word.
“Jy sal beter weet van die megafters, jy is die ingenieur.”
“Ek is nie ’n ingenieur nie, Pa.”
“Jy weet wat ek bedoel.”
“Ek weet presies, ja.”
“Becca.” Hy is ’n oomblik lank stil. “Seker ’n oulike dingetjie, net jammer oor al die kakpraat.”
“Jy het dieselfde gesê oor jou girlfriends.”
Hy maak of hy nie hoor nie en stel voor dat hulle die toer buite begin.
“En jou blinde bloedjie?” Sy vryf die hond se kop. Hy woel onder haar tot sy verstaan om hom tussen die skouers te krap.
“Sy naam is Frank.”
“Lloyd Wright of Gehry?”
“Twee vlieë.”
Selfs die hond is deel van die geïntegreerde slim-omgewing, met die PetTracker-skyf tussen sy blaaie om hom op te spoor, sou hy wegloop.
“Obviously pla die ding hom.”
“Hy’t vier jaar gelede eendag by die huis in Johannesburg opgedaag. Nog klein gewees, nie ses maande oud nie. Die veearts het gesê hy het seker ’n siekte gehad. Vir haar gelyk of die oë al kleintyd verwyder is.”
Sy druk nog ’n hand vol Froot Loops in haar mond. Sy hoor iets taais in Henk se bors prut.
“Water me, please,” sê BuddhAI op aandrang van sy grondsensors.
Rebecca se fokus is vir ’n oomblik by die plant. As jy jou kan indink hoe dit moet wees om ’n blinde hond te wees, kan jy jou indink hoe dit moet voel om ’n bonsaiboom in ’n pratende plantbak te wees? BuddhAI registreer die kombuiskraan as die naaste waterbron en rol in die opwasbak se rigting.
Henk trek hom aan sy kruk op en gee vir Frank en die plant water. Rebecca eet Froot Loops terwyl sy wag dat hy haar vra om te help.
Sy sien dat BuddhAI nie sy kliënt verder as die stoep kan volg nie. Die sensors lees die stoepoppervlak as die einde van die wêreld. Die plantbak vind die plek op die stoep met die meeste UV-bestraling en parkeer die dwergvyeboom.
Frank draf agter die twee Sapiens by die huis uit tot op die gruis, ondersoek sy urinemerkers tussen die vetplante en gee versterkings waar hulle begin verflou. By die vullisdrom in die oprit talm hy en snuffel dringend. Rebecca snuif diep, maar sy ruik niks behalwe die see nie. Ruik hy ’n ander gedierte? Haar pa sê hier is ’n bakoorjakkals wat snags kom sukkel by die drom.
Sy gooi die styrofoambekertjie wat langs die drom lê terug in die drom. Sy sien Pris se kameras in die tuin en wonder of Henk se monoloog oor die plaaslik ontginde verbryselde skulpe op die oprit – die ligte kleur wat minder hitte absorbeer – êrens gestoor word. Hy sê die groentetuin word besproei uit die watertenks langs die huis. Hy sê die woning is om die landskap gebou. Die reusemelkhout is nie uitgekap nie, maar het eerder deel van die huisplan geword, die stam wat deur die middel van die leefvertrek strek met die sambreeltakke as skadudekking vir die patio op die tweede verdieping.
“Jou ma se planne het voorsiening gemaak vir juis sulke improvisasies met die landskap.”
“Ma se planne?”
“Dis jou ma se huis. Die laaste een waaraan sy gewerk het.”
Hy praat haar dood, herhaal duidelik die bewoording van die huistoerformule wanneer hy vertel hoe die rots nie uitgegrawe is nie, “maar eerder in gesprek tree met die lyne in die leefarea”.
Sy is seker die videomateriaal wys haar frustrasie: “En wat sê die klip vir die lyne?”
Groot dele van die huis is letterlik in die landskap ingegrawe. Hy vertel van die betonfondamente, die dik lae grond wat die huis natuurlik insuleer. Sy japon swaai om hom heen soos hy verduidelik dat die huis eintlik ’n paar huise is, verskillende strukture op verskillende vlakke, met mekaar verbind deur dakoorhange, stoepgange, terrasse en tonnels. Hy wys na waar die dakvensters uit die grond loer.
Hy sit ’n hand op haar skouer wanneer hulle na die kant van die huis loop. Teen die helling druk sy haar arm onder sy oksel in en lig hom byna van die grond af. Sy dra sy gewig sonder moeite. Sy druk haar neus in sy nek. Hy ruik nie meer dieselfde nie.
Sy gewaar iets in die struike. Frank staan met ’n geligte voorpoot. Hy sou die haas geruik het voor hy dit in die bosse gehoor het. Die haas vlug, maar die hond bly staan, laat sak dan sy poot.
Henk wys haar die gemeubileerde en bedakte patio wat in die duin doodloop. Hy wys haar die rye sonpanele wat hulself na die son toe draai soos sonneblomme. Hy praat oor tenklose waterverhitters en geometriese hittepompe.
Frank maak ’n grensmerk teen ’n aardroos.
Hy neem haar na die daktuin. Sy kyk na waar die donker, golwende dakplate begin, spesifiek ontwerp om ’n organiese effek te hê, ’n hibried van skulp en skub en harde huid.
“Die grootste deel van die huis is hier onder ons, onder die tuin.” Henk stamp met sy voet op die grond. Hy noem die groente en kruie op die naam, begin om die konsepte van permakultuur en ekologiese volhoubaarheid te verduidelik.
“Pa weet dis actually my werk, hierdie goed, nè? Ek ken die buzzwords. Hoe om tuin te maak met jou eie stront. Hoe om volhoubaar te kak. Daar’s twee groepe mense wat groen lewe – dié wat dit kan bekostig, en dié wat niks anders kan bekostig nie.”
Sy laat hom begaan terwyl hy vertel van die geoutomatiseerde besproeiingstelsel. Die kameras in die tuin sal sekerlik wys hoe die beweging in haar neusvleuels verraai dat sy en Frank albei op die olfaktoriese eerder as die ouditiewe toevoer fokus. Sy asem die oorweldigende kruiegeur in. Sy sien hoe Frank sy aandag fokus op die meer subtiele afskeidings van die sprinkaan