“Wel, my neurale assosiasies like hierdie frekwensie baie.”
Ariel sê niks oor die rots wat ’n groot gedeelte van die verste muur uitmaak, of die dik boomstam wat in die middel van die vertrek deur die plafon na die tweede verdieping strek nie. ’n Mens raak dit seker maar gewoond.
“Nice rock and tree too,” probeer Rebecca verder wegstuur van die meubels, elkeen met ’n groter inferiority complex as die ander.
“Nice, hey? Milkwood. Don’t know what brand of rock it is.”
Ariel noem die volledige fabrikaatnaam en -nommer van die TV.
Dit is ’n skouhuis, verduidelik Ariel. Sy lei die voornemende kopers gewoonlik rond. Die meeste van die toebehore en meubels is geborg en word hier uitgestal. Selfs al wil iemand nie in eiendom belê nie, kan hulle wel besluit dat hulle nie sonder daardie ontwerpers-toaster op die rak kan lewe nie. Ariel sê sy ken elke uitgestalde produk se bar code. Rebecca glo haar.
Hulle kyk albei na die gevriesde beeld op die skerm: ’n Zombie ontplof van die binnekant met ’n hoeveelheid bloed en derms wat onmoontlik in enige menslike torso sou pas.
“Wel, iemand het pret gehad.”
“Sorry about that. After this week I needed to, you know, fuck some shit up.”
“You keep fucking shit up. Just show me to my room.”
Ariel loop met Rebecca se tas voor haar uit in die steil stygende gang – “Recycled driftwood,” sê sy – tot op wat waarskynlik die tweede verdieping is, maar dis nie te sê nie. Rebecca maak haar hande oop en toe om gevoel in hulle te pomp. Die plek se geometrie is onverskillig teenoor enige menslike perspektief, die lyne lê nie reg nie, die hoeke maak nie sin nie. Sy kyk om haar rond, loop amper in die steierwerk in die smal gang vas. Oop elektriese drade hang uit die betonmuur om die volgende draai. Haar voete is onseker in die onklaar huis.
Ariel wys na ’n deur aan die einde van die gang, wat weer horisontaal loop. “Pris, gangligte. Gastekamerligte,” sê Ariel in haar Google-Afrikaans. Toe sy Rebecca sien glimlag: “Henk taught me the basics so I can speak to the house.”
Die gastekamer is stylvol leeg, soos die res van die huis. Seker wat gebeur as jy aangewese is op product placement en daar nie genoeg products is om te place nie. Die eierdopkleurige mure ruik nog na verf, die bamboesvloer is vars uit die een of ander sustainable plantasie. Die bedkassie is van die massavervaardigde, handgemaakte, herwinde tipe. Sy dink aan die meme van die houtpallet gemaak uit ’n herwinde koffietafel. Die opgerolde handdoeke op die bed, die vereiste organiese scented sepie op die kussing. Ariel vertel dat die kleivaas op die bedkassie gemaak is deur ’n plaaslike inwoner wat uit Ghana geëmigreer het. Binne-in drie klipsterretjies – “Pauridia longituba,” sê toergids Ariel – uit die tuin bo haar kop. In die hoek staan twee stoele deur die plaaslike ontwerper Jan-Frederick. Net Jan-Frederick. Met ’n C.
“Rebecca, moet ek die ruite verdonker vir die nag?”
Rebecca kyk na Ariel. “Electrochromic glass,” sê sy.
Die mis gee af teen die ruit. Buite is dit meer as donker. Daar is niks. “Los maar,” sê Rebecca.
Die mis is minder as die som van die miljoene druppels. Dit is een enkele ding met onmoontlike buitelyne, ’n soliede lyf wat alles deurlaat en alles verorber. Vir ’n oomblik is sy iewers anderkant die ruit, diep in die voue van die mis, hou iets klams haar dop. “Actually, Pris, maak maar donker.”
“Spooky, nè?” sê Ariel.
“Reg so, Rebecca,” sê die huis.
Daar is iets fout met Pris se stem. Rebecca vra of die bedrading nie lekker is nie. “Klink soos een van my mix tapes op skool.”
“No, this is exactly what Henk wants her to sound like, apparently.”
“Don’t let the zombies bite.”
Pris vra of haar kamer se temperatuur na wense is en hoeveel grade Celsius sy haar stortwater verkies. Sy sê ja, en sy weet nie.
In die badkamer drink sy ’n mood stabiliser en ’n kalmeerpil. Sy skud ’n slaappil uit ’n botteltjie, kyk daarna en gooi dit terug. Haar tandeborsel se battery is pap. Sy vryf die tandepasta met ’n dooie vinger oor haar tande. Die waterlose toilet laat haar hardop lag. Pris lag saam en weer skrik Rebecca tot in haar beendere. Pris vra om verskoning, sê sy kan nie anders nie. Menslike gelag is letterlik aansteeklik.
Rebecca sit, en vee haar af met die harde, herwinde toiletpapier. Toe sy nog long drops in squatter camps gebou het, was dit nie cool om in ’n gat te kak nie. Die estates wat haar pa gebou het, was toegerus met toilette wat jou boude verwarm en jou poephol droogblaas. Maar wanneer sy nou uiteindelik in een van sy skeppings beland en in die en suite van die gastekamer haar ding gedoen het, moet sy buk oor hierdie epitoom van groen-tegnologie om ’n grafie mulch op haar drol doer onder te gooi.
Sy stuur vir Lindi ’n boodskap: “Veilig @ Pa. Saam met #sexy-zombiekiller-nurse en HAL9000 in weird Escher-huis. #Tardis. #Bigger-on-the-inside. Drukkies vir M.”
Die antwoord kom onmiddellik: “#Home-is-where-the-zombies-are. Lala kahle, Vroulief.”
Sy sit die lig af en die alarmsensor se rooi flitsende LED skyn soos ’n vuurtoring in die donker. Sy klim uit die bed, kou ’n stuk kougom terwyl sy twee slaappille sluk, en druk die kougom op die LED. Toe sy die bedlig weer afskakel, sê die huis vir haar goeienag.
“Pris. Lekker slaap.”
“Ek slaap nie, Rebecca. Ek is ’n algoritme.”
“Pris, so jy droom nie eens van elektriese skape nie?”
“Jammer, Rebecca. Ek verstaan nie die opdrag nie.”
Voyager 1 se kamera-oë is afgeskakel op Valentynsdag 1990. Rebecca was twaalf jaar oud. Ben van oorkant die pad het vir haar ’n kaartjie met ’n rooi hart, deurboor met ’n pyl, in die posbus gelos.
Sy sit die lig aan. Pris gee haar aanwysings na die hoofslaapkamer. Sy sluip op haar sokkies in die gang af en maak die deur versigtig oop. Henk lê in die lig van haar seekat-nightlight van toe sy so oud soos Mandla was. Sy het aangeneem die ding is al dekades gelede weggegooi. Voor die bed lê ’n Jack Russell in ’n rottangmandjie. Langs die mandjie staan ’n bonsai-boompie in ’n wit plastiekpot.
Toe sy hom laas gesien het, was Henk se vel nie byna deurskynend, met are wat blou en vlak onder die oppervlak loop nie. Sy wangbene, ore en neus was minder prominent, die hande sonder vlekke en die vingerbene nie sigbaar nie. Sy staan en luister na sy vlak asem. Die hond lig sy kop en laat dit weer sak. Die hond se oë is toegewerk. Sy neem die hand wat onder die duvet uitsteek versigtig in hare en vou die arm terug onder die duvet. Haar hand rus rakelings op die grys mus. Vir ’n oomblik is sy doodseker dat net die gebreide wol die skedel in plek hou.
In 2013, toe net vyf van Voyager 1 se elf sintuie nog aangeskakel was – meetinstrumente vir goed soos magnetiese velde, ultravioletstrale en plasmagolwe – het hy die interstellêre ruimte ingegaan, uiteindelik vry van vader Sol se swaartekrag.
Rebecca pak twee kussings teen haar aan, ’n arm om die boonste kussing, ’n been oor die onderste een. Sy lê en luister na die see, wat presies soos witruis op ’n ou TV klink.
Net ná vyf kom maak Ariel vir Rebecca wakker. Haar pa het sy bed natgemaak. “Shame, those tranquillisers make him sleep through anything. He buzzed me, but you’re here now.”
Henk is weer aan die slaap toe Rebecca in sy kamer kom. Sy maak hom wakker en trek hom op.
“Hallo, Pa.”
“Hallo, Geitjie.” Sy antwoord is outomaties terwyl hy staan en wieg, aan die slaap op sy voete. Hy het haar laas Geitjie genoem toe haar ma nog gelewe het.
Sy vind skoon lakens in die kas en vervang die beddegoed.
Elke Voyager het minder as 70 KB geheue, sy herinneringe gestoor