Bos. Jaco Wolmarans

die Letabarivier, ’n luislang deur die donker bos. ’n Streep oggendmis op die water verklap waar dit loop. Die Oryx draai regs, daal tot bo boomhoogte.

      Dan trek die vlieënier die neus op bokant ’n groot, ovaalvormige opening in die bos: CommCen, die kommunikasiesentrum en basis van die gesamentlike taakmag teen renosterstropery. Dit son wil-wil kop uitsteek.

      Weerskante van ons, in die skemerlig, kan ek verskeie opslaanhuise met sinkdakke uitmaak. Langs dit is enkele groter geboue wat ek aanneem ’n opskamer, kombuis en gemeenskaplike geriewe is. Aan die verste kant van die ovaal is ’n groterige vliegtuigloods. Buite dit staan ’n wit-en-rooi Bell 206 JetRanger, met silwer materiaal teen die ruite om die instrumente teen son en hitte te beskerm.

      Die Oryx sak stadig en kom met ’n stamp te lande op ’n sementblad in die middel van die oop area. Dit ontketen ’n storm van stof en grassade wat in stadige aksie verby ons vensters dans. Dan begin die turbines afwen. Oorkant my maak Helena haar harnas los, staan op en strek. My lyf is styf ná die lang vlug.

      Die vlugingenieur stap om, trek die skuifdeur oop en skree bo die whoep-whoep van die rotor: “Moet nog nie uitklim nie, die bakkies is op pad!” Koel lug spoel na binne. Twee wit Hilux-bakkies kom vanaf die loods aangery, en hou stil digby die oop deur.

      Gibson en Stephens klim uit, leun in by die Oryx om met die hand te groet. Stephens is in kakie, ’n boshemp en praktiese broek, maar Langa is in ’n hemp met ’n hoë kraag, geplooide grys broek en ’n noupassende leerbaadjie wat sy plomp vorm mooi kamoefleer. Die man hou van sy klere. Ons sal maar moet sien hoe dit met hom in die bos gaan, want dit lyk my ons gaan kamp, en dat dit maar redelik primitief gaan wees.

      “Welkom by CommCen,” sê Stephens. “En verskoon die secrecy. Hoe kleiner ons hierdie sirkel hou, hoe beter.”

      Hy maak die Hilux se kappie oop en beduie vir my en Helena om in te klim. Die vlugingenieur pak die toerusting agter ons in. Die kappie se ruite is taamlik donker getint.

      Voordat hy die kappie toemaak, verduidelik Stephens dat hoewel CommCen puik geriewe het, ons om sekuriteitsredes nege kilometer suid hiervandaan in ons eie tydelike basis gaan bly.

      “Daar’s showers, maar dis outdoor en moet gestook word. Ons het ’n veldkombuis, en ’n ops-tent wat double-up as eetvertrek. Ons slaap in ’n paar tente. Die ander spanlede is laas nag ingery. Maar eers, selfone asseblief.”

      Ons oorhandig die fone. Stephens haal stelselmatig elkeen se simkaart en battery uit, sit dit in plastieksakkies wat met ons name gemerk word. Met die simkaart verwyder en die foon afgeskakel, kan jy net ’n persoon se laaste ligging deur driehoeksmeting bepaal, nie sy bewegings nie.

      Neurose is ’n goeie ding.

      “Almal reg? Dit gaan maar bumpy wees agterin, maar byt vas. Ons sal stadig ry.” Stephens klim by die bestuurskant van een bakkie in, Langa by die ander. Dan vat ons die pad, ’n stowwerige rit op ’n enkelspoorpad deur die bos.

      ’n Halfuur later klim ons styf uit, en spoeg stof.

      Die TB is knus, ’n ontboste stuk grond kleiner as ’n halwe rugbyveld wat met ’n stootskraper gelykgemaak is, op ’n draai in die loop van die Olifantsrivier. Dis winter en die water is laag.

      Nes by CommCen is die slaapgeriewe, kombuis en gemeenskaplike geriewe om die oop stuk grond teen die rand van die bos. Alles ou militêre tente in ’n U-vorm. Die oop area in die middel is groot genoeg vir ’n helikopter.

      Teen die rivier, binne-in die oewerbos, is ’n enkele stort en toiletgebou, mooi privaat en met ’n pragtige uitsig. Bo dit, ’n houtstellasie met ’n groen watertenk op staalpote, en ’n tydelike selfoontoring gedryf deur ’n sonpaneel. ’n Batterystelsel is aan die kant van die staalkonstruksie vasgebout. ’n Ingewikkelde stel pype en vakuumbrekers lei daarvandaan na ’n outydse houtgeiser op die oewer, weg van die bosse.

      ’n Houtdek, gemaak van ou palette, is op die rand van die rivier opgerig, met ’n mobiele braai langsaan. Heel skaflik vir ’n vakansiekamp.

      Regs van die houtdek is ’n ry groen seiltente, een vir elk van ons behalwe Langa, die kok en sy helper. Hulle ry blykbaar saans ná ete terug na CommCen, waar hulle hul eie verblyf het – iets wat my nie te gelukkig maak nie. As jy werklik sekuriteit wil handhaaf, gaan niemand in en uit nie. Maar ek aanvaar dat ons daagliks kosvoorraad moet inry.

      Twee stewige swart mans in groen uniforms kom uit die tent na ons aangestap, hul boshoedens half terloops op hul agterkoppe geplak. Een lag breed, die ander lyk meer terughoudend, selfs wantrouig. Hy het ’n slapbandboek in die hand, ’n vinger tussen die blaaie om plek te hou.

      Smiley stel homself eerste voor: hy is Fausto Xembe, sê hy. En sy vriend is Daniel Matteus. Verskoon maar sy vriend, asseblief: “Desculpe meu amigo, ele é anti-social!”

      “Ei! Ei! Não mente, bastardo!” Daniel frons, klap Fausto met die boek oor die duidelike belediging.

      “Deixe seu livro e preste atenção!” Los die leeswerk en gee aandag, daar’s werk om te doen, kap Fausto terug. Albei Mosambiekers, op die oog af gesoute operateurs.

      Ons pak uit, sit ons klere in die tente. Oor koffie en beskuit begin Stephens die grondreëls neerlê: Ons noem mekaar op die voornaam, g’n range, g’n selfone, moenie alleen van die kamp wegdwaal nie.

      “Ons het ’n shitload voorbereiding om te doen, en ons het basies ’n week daarvoor. Ons target is donkermaan, rondom die ses-en-twintigste. Ons het ’n baie klein window vir die ops, maybe twee of drie dae om daardie datum.”

      “Wel, dan gaan ons maar aan die werk moet spring. Daniel, Fausto, você está em forma?” Is julle manne fiks?

      “Claro!”

      “Ons sal môreoggend sien.”

      * * *

      “Yes, colonel?”

      “They’ve gone offline and are in position. Call the fixer. Tell him to get the team on standby. They should hold back and stay out of sight, of course.”

      “Will do, sir.”

      Kliek.