Die ma kyk verbaas na die sproetgesig wat so ernstig sit en praat. Dit is asof haar twaalfjarige seun besig is om ’n man te word. Sy besluit om hom nie verder oor die bakleiery uit te vra nie.
Die volgende twee weke gedra die Boksombende hulle besonder stil en gedwee by die skool. Maar dit is die stilte voor die storm! Hulle voel nog vreemd, of soos Trompie eenkeer gesê het: “Ons kyk dinge eers so bietjie deur.”
Feitlik al die leerders ken al vir Trompie. Hulle weet hoe hy vir Riet Swart, wat nog altyd ’n boelie was, ’n loesing gegee het. Al die graadnege-seuns en selfs die graadtiens wil graag met Trompie maats wees.
Die groot kêrels, die graadelfs en die matrikulante, steur hulle natuurlik nie veel aan die laer klasse se doen en late nie. Trompie gee nie om nie. Hy steur hom net so min aan hulle.
Dit is egter deur drie matriekseuns se toedoen dat Trompie vir die eerste keer in ernstige moeilikheid by die nuwe skool beland.
Een oggend sit hy in die klas en droom. Hulle is besig met wiskunde, een van Trompie se swak vakke. Hoewel sy punte in die laerskool altyd beroerd was, meen Trompie nogtans hy is slim met “somme en sulke klas goeters”.
Hy werk nie nou aan sy somme nie, want hy glo hy kan dit baie vinniger as die res van die klas doen. Hy sal later begin en hy gaan nog steeds voor hulle klaar wees!
Trompie kyk rond. Rooie swoeg hier langs hom. Sy tong steek uit soos hy sit en syfers optel. Trompie glimlag. Hy is seker al Rooie se somme gaan verkeerd wees.
Blikkies sit ook al kouende en syfers optel. Langs hom sit klein Dawie. Hy werk dat dit klap. Trompie kyk lank na Dawie. Hy besluit die ou sal een van die dae kortgevat moet word. Dawie word heeltemal te ernstig met sy skoolwerk en hy het boonop begin om hier by die hoërskool tennis te speel.
Trompie trek ’n suur gesig as hy hieraan dink. Tennis! Jig! Dawie sê sy ma sê dis ’n mooi spel wat vir kinders mooi maniere op die sportveld leer. En volgens haar is dit ook nie gevaarlik nie.
“Net meisies speel tennis,” brom Trompie verontwaardig by homself. Hy dink dit is ’n skande dat een van die Boksombende se lede tennis speel. Dawie gaan deesdae glad nie meer so baie saam met hulle drie in die kloof speel nie. Nee, hy trek ’n wit hemp, wit broek, wit kouse en wit seilskoene aan en dan gaan hy tennisbaan toe saam met ’n klomp papbroekseuns en meisies!
As Trompie nie nou in die klas gesit het nie, sou hy ’n boog gespoeg het om te wys hoe dit hom walg. Hy, Blikkies en Rooie sal iets moet doen om Dawie te oortuig tennis is tydmors en dit pas nie by die Boksombende nie.
Trompie word moeg om so te sit en niksdoen, maar hy is ook nie nou lus om met die somme te begin nie. Hy sal ’n bietjie gaan rondstap. Hy vra die onderwyser of hy kamer kan verlaat. Hy kry toestemming en stap uit.
As Trompie geweet het in watter verknorsing hy nou gaan beland, sou hy net daar in die klas gebly en met sy somme aangegaan het.
Die hoërskool is ’n groot gebou. Daar is drie verdiepings. Trompie-hulle se klaskamer is op die boonste verdieping. Bo-op die derde verdieping is daar solderkamers wat as pakplek gebruik word.
As gevolg van roosterprobleme het drie matriekseuns wat rekeningkunde neem elke dag ’n af-periode. Die hoof het vir hulle toestemming gegee om gedurende daardie periode in een van hierdie solderkamers te gaan sit en studeer.
Trompie stap met die gang af na die groot trap wat na die onderste verdiepings lei. Net langs die trap is ’n klein ystertrappie op solder toe. Hy brand al van die eerste dag af om daarbo te gaan ondersoek instel.
Die seun kyk nou weer na die draaiende ystertrap. Nee, hy sal dit maar liewer los. Hy en sy maats sal eendag nog saam gaan kyk wat daar onder die dak aangaan.
Net toe hy omdraai om by die trap af te stap, hoor Trompie iemand sê: “Hei, jy!”
Trompie kyk verbaas op. Daar staan ’n groot seun op die boonste trap.
“Kom hier,” sê hy. Trompie loop stadig by die ystertrap op.
Hy is langs die seun. Trompie ken hom nie, maar hy weet hy is in matriek en sy naam is Gert. Hy is glo ’n dekselse goeie rugbyspeler. Dís hoekom Trompie al van hom gehoor het.
“Is jy ’n bang ou?” vra Gert.
“Nee.” Trompie skud sy kop. Hy is beslis nie bang nie. Inteendeel … Hy wil nog vertel van die dapper dinge wat hy al in die verlede gedoen het, maar die frisgeboude matriekseun sê net kortaf: “Nou kom dan saam met my.”
Trompie volg hom. Hulle is nou onder die plafon. Dit is stikdonker. Gert moet gebukkend loop. Hy loop suutjies op sy tone. Trompie loop nou ook gebukkend, al is dit nie nodig nie.
Gert maak ’n deur oop en hulle stap by ’n klein kamertjie in wat helder verlig is. Trompie knik-knip sy oë om aan die lig gewoond te raak. Dan kyk hy rond.
Daar is twee ander matriekseuns in die kamer. Hulle sit by ’n tafel vol skoolboeke. Gert gaan sit langs hulle. Hy sê: “Hierdie outjie is net wat ons soek. Hy sal doen wat ons sê. Hy sê hy’s nie bang nie.”
Die drie seuns kyk na die sproetgesig met die ongekamde boskasie voor hulle.
“Wat’s jou naam?” vra die een seun.
“Trompie.”
“Is jy die ou wat sommer op die eerste dag al so woes baklei het?”
“Dis ek daai,” sê Trompie trots. Hy is aangenaam verras. Hy het nie besef die groot seuns weet ook van die geveg nie.
“Lyk my jy’t die perfekte ou gekry, Gert!” lag die een seun.
“Ja, dit was ’n gelukskoot.”
“Reg, luister nou mooi wat ons wil hê jy moet doen,” sê Gert streng.
Trompie spits sy ore. Daar is ’n voëlnes op ’n lysie tussen die tweede en derde verdieping. Die drie matriekseuns wat elke dag in hierdie solderkamer sit en studeer, weet daar is klein voëltjies in die nes. Nou het hulle besluit hulle wil die nes graag hier op die vensterbank by hulle hê sodat hulle kan sien hoe die kleintjies groei en sterker word.
Trompie verstaan. Maar wat moet hy doen?
Gert wys vir Trompie ’n stuk tou wat op die vloer lê. Dan sê hy: “Ons is te groot en swaar om deur hierdie klein venstertjie te kruip. Maar jy kan dit doen.”
Trompie voel effens ongemaklik. Hy kyk benoud na die ronde venstertjie.
“Ons bind die tou aan jou vas en druk jou deur die venstertjie,” verduidelik Gert verder. “Dan laat ons jou stadig afsak. Wanneer jy by die voëlnes is, pluk jy aan die tou en ons hou jou net mooi daar vas. Dan haal jy die nes vir ons af. Wanneer jy reg is, ruk jy net weer aan die tou en ons trek jou op. Dis so maklik soos dit.”
Trompie sluk. Hy loer deur die venstertjie. Hy kan nie regaf langs die muur sien nie, maar ’n entjie van die skool af gewaar hy die blomtuin en verder weg die speelgrond. Alles lyk klein en ver onder hom. As hy moet val, is hy so dood soos ’n klip!
“Bang?” vra Gert en daar is minagting in sy stem.
Trompie ontken dit natuurlik heftig. Nee, hy is miskien net ’n bietjie versigtig.
“Jy sal niks oorkom nie,” paai Gert. “Dit sal net ’n paar minute vat, dan is jy weer terug. Niemand sal jou sien nie. Niemand sal daarvan weet nie.”
“Oukei dan,” sê Trompie, nog steeds effens huiwerig, “maar julle moet gou maak, want ek het net gevra of ek kamer mag verlaat.”
Die drie seuns wens hom geluk dat hy so dapper is. Hulle bind die tou vinnig om sy middel vas. Hulle voel aan die knoop