“Solank jy nie moeilikheid na die verkeerde kant toe maak nie. Gee net die man ’n kans.”
Sharise sug. “Goed, Ouma, ek sal.”
“Dan gaan ek nou ’n boodskap na die groothuis toe stuur en vra dat hy môre se melkterte kom haal en by jou aflewer.”
“Ouma!”
“Hy sal dit doen, hy het gesê hy wil jou sien. Moet nou nie sê ek help julle nie!”
“Miskien moet Ouma liewer los.”
“Nee, Sharise,” sê haar ouma hard en beslis. “Hierdie keer staan ek nie weer terug en kyk hoe jy jou kanse verspeel nie.”
“Watter kanse?” keer Sharise.
“Julle is vir mekaar bedoel, van kleins af al, en ek sal my plig versaak as ek nie my deel doen nie.”
Sharise wil haar waarsku, teen mevrou Du Plessis en haar vooroordele, sy wil haar waarsku teen Jacques se nuwe liefde, teen vernederings en beledigings wat hulle voorland is. Maar as haar ouma so vasberade is, is daar nie keer aan haar nie, en dan duld sy ook nie teenspraak nie. Ouma Maria is ’n sterk vrou, sy sal die gevolge kan dra. Want gevolge gaan daar wees as sy Jacques by die groothuis laat haal om vir haar ’n afleweringswerkie by Soete Verleiding te doen, dis nie altemit nie.
Jacques sit op die koel stoep van Rosedal met sy bene lank voor hom uitgestrek, sommer bo-oor een van die drie goue labradors wat hulle soggens op die stoep tuismaak. Sy ma het die tee en toebroodjies reggehou, nes sy belowe het. Hulle praat oor die perde en die pryse wat sy vir haar opreggeteelde diere behaal. Dis ’n winsgewende stokperdjie.
“Hoe vind jy die merrie?”
“Pragtig. Ek sal haar elke oggend uitvat.”
“Dis gaaf, Johnny sal dit waardeer – vir solank jy hier rond is.”
Hy kyk na haar en sien haar ongelukkigheid raak, die trek op haar gesig toe sy oor die wingerde voor hulle uitkyk. Hy wil nie hê sy moet ongelukkig wees nie, maar dalk is dit die fout wat hy destyds gemaak het: om haar geluk bo hom en Sharise te stel.
“Ma ...”
Hoe moet hy die saak aanroer? Hoe moet hy dit vir haar sê as hy self nog nie klarigheid het nie?
Sy draai na hom. “Ja, Jacques, ek wil weet, ek en jou pa. Wat is jy van plan om te doen? Waar wil julle julle vestig?”
Hy kyk af na die hond wat rustig lê en slaap. Hy ken nie die diere nie en tog het hulle hom aanvaar, asof hulle instinktief weet dat hy deel van die familie is. Die een teef, Sonja is haar naam, het hom uitgekies. Sy volg hom en bly naby hom. Hy verskuif sy bene en krap haar in haar ribbes, sodat sy haar uitrek en ’n tipiese hondegaap los.
“Sy hou van jou,” sê sy ma.
“Dis ’n kompliment.”
“Sy is snaaks genoeg lief vir Suzette ook.”
“Dis goed.”
“Wat is jou plan, Jacques?”
“Wil Ma my eerlike antwoord hê?”
“Asseblief.”
Hy kyk na haar. “Ek weet nie.”
“Dit help veel.”
“Ek weet nie, want ek weet nie of ek Suzette lief genoeg het om die res van my lewe met haar grille opgeskeep te sit nie.”
Sy ma roer onrustig. “Dis ’n mondvol.”
“Ma wou die waarheid hê.”
“Wel, ek is ook bekommerd oor haar eetsteurnis. Ek weet modelle moet maer wees, maar soos sy aangaan ... Dis nie normaal nie.”
“Sy het probeer hulp kry en sy het ’n sielkundige en ’n dieetkundige wat na haar omsien, maar ek is bevrees hulle het nie veel invloed nie. En ek kan nie help nie, ek sien haar ook te min.”
“Ek dag julle woon saam?”
“Ons woon saam as sy die slag in Parys werk, dan kom sy Marne toe of ek gaan Parys toe.”
Louise se oë rek. “Hoe kan dit goed wees?”
“Ons is wêreldburgers, sover.”
“Daar is dus ’n moontlikheid dat julle iewers tot rus sal kom?”
“Ja.”
“Sy hou baie van Rosedal.”
“Ma, hoe lank is sy nou hier?”
“Tien, twaalf dae ... twaalf dae om presies te wees.”
“En hoe lank werk sy al?”
“Hulle het haar kom sien, die eienares van die boetiek en die ontwerper. Verlede week was hulle twee keer hier, maar vandag is haar eerste regte werkdag. Wanneer moet jy haar gaan haal?”
“Vanaand sesuur.”
“Ek is so bekommerd. Sy het aan die begin geëet, maar die afgelope week! Ek weet nie hoe sy op haar voete gaan bly nie.”
“Sy doen dit.”
Louise sug. “Jy wou sê van haar werk.”
“Suzette raak gou moeg vir plekke. Sy sal vir twee weke dink hierdie plaas is hemel, tot sy ’n ander roep kry. Iemand bel haar uit Rusland of Kanada en sy spring op ’n vliegtuig. Sy is nie van hier nie, Ma.”
“Sy is ’n pragtige meisie, sy bekoor mense, sy betower almal wat haar ontmoet. Sy is enigmaties, hoor.”
“Ja, ’n misterieuse wese.”
“Toe kies jy haar?”
“Dit het gebeur. Toe ek weer sien, toe het ek haar.”
“Nou weet jy nie wat om met haar te doen nie?”
“Ons ken mekaar al drie jaar.”
“Julle is ’n paartjie, hoekom nie trou nie?”
“Paartjies trou nie meer nie, selde in Europa.”
“As sy so moeilik is ... Wat hou julle dan saam?”
Jacques voel die stuwing in hom en hy kruis sy bene, verskuif sy gewig weg van sy ma. Seks, wil hy vir haar sê, maar twyfel aan die wenslikheid en bly liewer stil. Toe sê sy dit.
“Is dit seks?”
Hy wil eers stik, maar hy is ’n volwasse man en sy ma is iemand wat byhou by die tye, meer as sy pa. Agt jaar gelede sou sy nie hierdie vraag gevra het nie. Sy sou dit ook nie laas in Parys gevra het nie, want toe het sy pas agtergekom dat Suzette se klere in die dubbelkas in sy kamer hang én dat haar gesigrome en ander persoonlike goed in sy badkamerkas is, sowel as haar gesondheidskosse en vitamienpille in sy kombuiskas.
“Ek is dertig, ek kan nie die res van my lewe sonder seks nie.”
“Ja, wel, soms dink ek dis hoekom ons in die ou dae getrou het. Maar dis waarom baie huwelike nie die toets van die tyd deurstaan het nie.”
“Ma en Pa is nog saam.”
“Ons is, want dis nie net seks wat ons by mekaar hou nie.”
“Dis ook nie net seks wat my en Suzette saam hou nie,” sê Jacques en hy wens homself geluk, want só klink dit darem asof hy omgee.
“Jy sien dus kans om haar te help?”
“Ek help haar, het sy Ma nie vertel nie?”
“Ons het nie oor haar probleme met kos gepraat nie, Jacques.”
“So, wat bly oor?” Hy is nie lus om dieselfde gesprek te herhaal nie. “Gaan Ma met haar praat?”
“Nee, julle gaan ’n datum vasstel en dan gaan ons haar ouers ontmoet.”
Jacques