“Warm!” lag Myrna in die verbygaan.
Ja, warm, dink Sharise en sit ’n stapel skoon borde langs die stoof neer. Sy moet onthou om haar ouma te bel. Sy het nagedink oor die ding dat ouma Maria Jacques sommer wou opkommandeer om melkterte aan te ry. Haar ouma hou haar onskuldig, maar sy is baie moedswillig, en dit gaan net moeilikheid veroorsaak. As mevrou Du Plessis dit uitvind, kan sy die lewe baie onaangenaam maak vir hulle, maar veral vir haar ouma. Sharise besluit sy gaan bel en sê sy stuur vir Donald, sy wil ver wegbly van Jacques. Sy wil hom sien, maar sy het vrede gemaak met die feit dat hy op trou staan, en haar ouma beter ook.
Teen drieuur is daar ’n stil tydjie. Die meeste van die middageteklante is klaar weg, en dié wat nog kuier, sit rustig met koffie en likeur. Sharise verdwyn in haar kantoortjie, waar sy tevrede na die somtotaal op die kasregister kyk. Glad nie sleg vir ’n weeksdag nie. Maar dis ’n sonnige dag in die middel van die Kaapse winter, ’n dag wat met ’n verrassing begin het: Jacques du Plessis.
Sy kon hom maar vir ’n koppie koffie genooi het. Hoekom het sy nie? Hy is tog ’n ou vriend, en hulle is mos nou mooi groot, die storm-en-drang-jare is oor en verby. En daar gaan gedra sy haar soos ’n tiener en spring in sy arms. Pleks sy hom met die hand groet en innooi, dan kon hulle soos grootmense gesels het. Sy kon hom gevra het om sy aanstaande te bring sodat sy haar kan ontmoet. Grootmense dink tog nie meer so intens aan hul kindertyd nie, hulle gaan aan, kry selfvertroue, val nie oor mekaar as ou skoolvriende skielik opdaag nie. Haar ouma sou sê hulle gedra hulle waardig.
Nie dat haar ouma daarby hou nie. Gaan vra sy sowaar vir Jacques om melkterte aan te ry! Wat sal hy van haar dink as sy skielik sy hulp nodig het om voorraad vir haar restaurant af te lewer? Sy is in beheer en sy is trots op dit wat sy bereik het. ’n Kaapse kosresensent het Soete Verleiding al uitgesonder as uniek-tradisioneel. Hy het die soetgoed aangeprys, veral haar pampoendol en agurkiekonfyt, haar ouma se koeksisters en rosynebrode, die Kaapse melktert ...
Sy gaan nou bel en sê.
Sharise skakel haar ouma se huisnommer. Dit lui lank, en sy is al bekommerd toe haar ouma optel.
“Goeiemiddag, mevrou Daniels hier.” Sy klink nors.
“Middag, Ouma.”
“Is dit jy, Sharise?”
“Ja, Ouma.”
“Ek het gewonder wie bel hierdie tyd van die dag.”
Sharise kyk op na die horlosie teen die muur bokant haar aansteekbord. Dis kwart voor drie. Nooit daaraan gedink nie, dis haar ouma se tyd vir haar middagslapie!
“O, ek is so jammer, Ouma, ek het nie gekyk hoe laat dit is nie.”
“Nee, toemaar, ek moet nou opstaan, maar ek was in die kamer. Wat kan Ouma vir jou doen?” vra sy meer toegeeflik. “Ek bak jou melkterte môreoggend vroeg, ek het vanoggend genoeg skilferkorse gemaak. Tien terte is reg, nè?”
“Ek bel juis oor die melktert en oor Jacques.”
“Ja, wat nou?”
“Kan ek nie maar vanaand die melkterte kom haal nie?”
“Nee, Sharise, ek het klaar vir hom laat weet. Hoe kry ek hom nou weer in die hande?”
“Hoe het Ouma hom die eerste keer gekry?”
“Ek het Salien se seuntjie, Isakkie, gestuur en ek moes hom omkoop met tameletjie en lallimala en nog geld ook gee. Sy oupa was nie verniet ’n vissmous nie. Daai ene is nog nie in die skool nie en hy is klaar ’n klein entrepreneur. Toe kom hy terug en weet my te vertel die honde wou hom skraap en Mevrou het hom gesien, hy gaan nie weer nie en hy soek nog lallimala. Buitendien, ek kan nie vanaand melktert maak nie, ek bak beskuit vir daai tuisnywerheid buite De Doorns. Ek het hulle belowe, ek kan nie teruggaan op my woord nie. My program is uitgewerk.”
Selde dat haar ouma ongeduldig raak, maar dié keer hoor Sharise sy is goed omgekrap. Dis oor haar middagslapie so wreed versteur is, en hierdie onnodigheid is die laaste strooi. Sharise sien nie kans om in onvrede met haar ouma te leef nie en gee dus maar bes.
“Goed, Ouma, dan sorg ek dat ek hom verwag. Dankie vir die melkterte.”
“Dis my plesier. En kyk tog dat jy môreoggend op jou beste is.”
“Ja, Ouma, ek sal probeer. Totsiens, Ouma.”
Sharise sit die telefoon saggies neer al kners sy op haar tande. Sy is ook vies en sy wil dit nie wys nie. Haar ouma se laaste woorde het haar geheimpie pragtig verklap. Sy is besig om agter die skerms toutjies te trek sodat Sharise en Jacques mekaar weer te sien kry.
11
Ná ete gaan rus Jacques se ma en pa. Hy bly lomerig, dus verkas hy ook kamer toe. Hy gooi hom op die bed neer en maak sy oë toe.
Sy ma kon vanmiddag aan tafel nie end kry oor sy planne vir die toekoms nie. Sy pa het die gesprek in ’n ander rigting probeer stuur. Maar sy het so aangehou oor Suzette en die verlowing en die troue dat Jacques moes bontspring oor hoekom hulle nie gisteraand kans gehad het om te gesels nie. Feit van die saak is: hul hoofonderwerp was seks, wat toe nie uitgewerk het nie.
Die wyn en kos maak hom vaak – hier eet hy hom nog in ’n toestand van hibernasie – en hy sluimer net in toe sy selfoon lui.
Sy kop is so vol van Sharise, hy dink dadelik aan haar, maar Suzette se naam verskyn op die selfoonskermpie. Tipies, net wanneer hy wil slaap, sal sy bel en hom beveel om haar te kom haal. Hy wil sug, maar hy haal diep asem en antwoord.
“Hallo, Suzette.”
“Darling! How are you?”
“Oukei, en jy?”
“Wonderful, everything is just so wonderful today.”
Haar oordrewe entoesiasme irriteer hom. Hulle het nie te wonderlik afskeid geneem nie.
“Is julle klaar gewerk?”
“That’s why I’m calling.”
Sy moed sak in sy skoene. Hy en sy pa het drie bottels van Rosedal se beste oesjare oopgemaak – by elke skottel ’n ander bottel. Soos hy hier lê, het hy meer as te veel alkohol in sy bloedstroom. Hy het uitgewerk dat dit teen sesuur vanaand op ’n aanvaarbare vlak sal wees om te bestuur, nie nou nie.
“Moet ek jou kom haal?” vra hy nietemin.
“Not today, ek gee jou af.”
Hy hou die sug van verligting vir later.
“Bring hulle jou huis toe?”
“We’re not done yet, my darling man. Jean-Luc decided to do some night shoots, but we still have so much at stake this afternoon, it’s not practical to go home. So they’re booking us into a guesthouse nearby.”
Jacques is so verlig dat hy nie hoef te ry nie, hy wil amper hardop lag. Dis nie die eerste keer dat Suzette skielik haar skedule moet verander nie, en gewoonlik is dit tot haar voordeel – veral finansieel. Hierdie keer is dit tot sy voordeel ook, om redes wat hy liefs nie aan haar sal noem nie.
“Betaal hulle jou darem?” vra hy dan.
“More than I hoped for.”
Die klankie in haar stem is uitdagend en dubbelsinnig, maar dis so gou verby dat hy nie met sekerheid kan sê of hy hom dalk verbeel nie, en hy hou hom dom.
“Gaaf. Wanneer moet ek jou kom haal, of bring hulle jou môre?”
“Ek sal jou bel. Rainy days are forecast from tomorrow evening onwards. Please give my apologies to your mother. And tell her I’m fine.”
“Maak so. Hoor ek weer môre deur die loop van die dag van jou?”
“Towards late afternoon. Bye, darling! Must go!”
Sy verbreek die kontak voor hy kan groet. Die span het