Satyn Omnibus 2. Helena Hugo

net bly Ma het besluit om haar ’n kans te gee.”

      “Dis omdat ek jou nie wil verloor nie,” sê sy sag. “Kan ek eerlik wees?”

      Hy knik. Dis die eerste keer in agt jaar dat dit lyk of sy haar wil berou.

      “Ek wil jou nie verloor nie, en ek is bereid om te veg.”

      “Teen Sharise?”

      “Nie noodwendig nie.”

      “Sy is nie ’n bakleier nie.”

      “Wel, ek ken haar nie meer nie. Ek het alles gedoen om haar te vermy, hoewel ek haar dikwels op ’n afstand gesien het. Soms by ou Maria gehoor hoe dit met haar gaan, maar dit was mos nie eintlik my besigheid nie.”

      Sy stoot die beskuit in sy rigting. “Jy seker jy wil nie beskuit en koffie hê nie?”

      Hy kyk op sy horlosie, spyt dat hulle nie die gesprek kan voortsit nie. “Liewer nie. Ek sal laat wees as ek nou koffie drink, en ouma Maria wag.”

      “Dis sy wat die beskuit bak. Ek kry dit nog gereeld by haar.”

      “En nuus van Sharise?”

      “Ja, dis niks minder as goeie maniere om te verneem nie. Destyds toe sy getroud is, het ek ’n geskenk gestuur.”

      Sy bly ’n rukkie stil. “Die man het haar mishandel.”

      Jacques voel of hy wil skreeu. Niemand het hom ooit dít gesê nie. Die bietjie wat hy van haar verneem het, was altyd so min, veral die laaste paar jaar toe hy niks van haar wou weet nie. Dat sy getrou het, was genoeg om hom te laat onttrek. Hy was jaloers, en dit was makliker om Suzette lief te kry, as hy sy gevoel jeens haar liefde kan noem. Hy het gedink Sharise was gelukkig getroud.

      “Min mense het geweet. Ou Maria het eendag iets laat val. Die patroon was toe al gevestig. Ek het haar jammer gekry, maar hoe kon ek inmeng? Toe was ons al so lankal verwyderd. Ek dag ek sê jou, dat jy weet sy het swaargekry. Ek gaan nie sê sy is gestraf nie. Dis moeilik vir my om alles wat verkeerd geloop het om te keer. Ek glo nie dis my skuld nie.”

      Jacques kan sy oë nie glo nie. Sy ma is besig om te verkrummel. Daar is trane in haar oë en sy haal ’n snesie uit. Is sy jammer, of suggereer sy dat Sharise daardie bees van ’n man ... dat sy die mishandeling verdien het? Hy het nie woorde nie.

      “Wel, nou het jy vir Suzette; die lewe moet aangaan. Julle sal trou, en dis beter om die ou brûe te verbrand. Gaan maak vrede met Sharise van Harte en dan praat ons datums. Suzette is ’n uitstekende keuse. Sy sal jou huis soos ’n koningin regeer, maar sy het jou nodig, Jacques. Ek glo jy is die enigste een wat haar kan help om te genees en weer normaal te eet. Sy is onseker, dis al. Sodra daar sekerheid oor julle toekoms is en sy weet sy hoef nie meer te werk nie, gaan sy soos handomkeer verander – ek waarborg jou dit.”

      As Jacques netnou nie woorde gehad het nie, het hy nou nog minder. Suzette het sy ma om haar pinkie gedraai, sy ken haar nie. Sy weet beslis nie wat Suzette nodig het nie, want hy is die afgelope twee jaar tot haar beskikking en al wat sy ooit by hom gesoek het, was seks. Haar eetsteurnis is wel aangespreek, en hy was saam met haar by haar sielkundige. Net om te hoor dat hy geduldig moet wees en haar moet aanvaar soos sy is, nie aktief moet ingryp nie, ondersteunend moet optree – en daarvan is hy nou al siek en sat.

      “Tussen hakies, het jy haar toe gisteraand in die hande gekry?”

      “Hulle was nie meer daar nie, en haar sel was af,” sê hy eerlik.

      “Snaaks.”

      “Sy sal seker later vanoggend bel. Ma, ek moet gaan.”

      Hy soen haar vlugtig en maak dat hy wegkom. Toe hy die BMW uittrek, ry hy stadig deur die digte misreën. Amper het hy die indruk gekry sy ma het omgekeer ten gunste van Sharise, maar Suzette is steeds haar keuse vir hom.

      Sy weet nie wat ’n verhouding met Suzette behels nie! Sy het nie ’n idee nie, en hy is nie van plan om haar in te lig nie. Soos sy nou voel, sal sy dink hy maak stories op. Sy sal Suzette se kant kies en haar verdedig en Sharise sal weer die skurk in die verhaal wees. Selfs al het sy ma Sharise blykbaar jammer gekry toe sy geweet het sy kry swaar, was dit ook jammerte met leedvermaak. Dit maak hom seer. Hoe kan sy ma so wees? En wat sal dit kos om haar tot insig te bring? Sal dit ooit regkom?

      Die lighartigheid waarmee hy vanoggend opgestaan het, is aan die afneem, en die weer lewer geen positiewe bydrae nie. Dit reën harder, en toe hy by ouma Maria stilhou, sous dit só dat hy in die kar moet bly sit.

      Verdeksels, hy is op die ou end so haastig die huis uit dat hy nooit aan ’n sambreel gedink het nie. Hy wil darem nie na nat hond ruik as hy by Sharise aankom nie. Hy is besig om sy woltrui uit te trek en die afstand agterdeur toe te bereken. Maar die liewe ouma Maria het hom gesien en sy stuur iemand met ’n yslike sambreel.

      Jacques laat sak die BMW se ruit. “Hallo!”

      “Shane, Lucy se broer, ek werk hier op Rosedal,” sê die ou.

      “Jammer, ek het nie besef dit gaan so stort nie!”

      “Moenie worrie nie. Maak die bak oop, ek sal die bokse bring,” sê Shane.

      “Dankie, man, ek waardeer dit.”

      Jacques bly sit soos ’n mamma-se-seuntjie. Hy het ook al in die reën gewerk, dikwels, hy is nie bang vir water nie, maar vandag het hy ’n lamswoltrui aan en hy is op pad na die vrou van sy drome. Hy wil op sy beste wees, nou sous dit!

      En hierdie ding dat hy nie vir sy ma die waarheid kan vertel nie, is besig om aan hom te vreet. Sy maak haar afleidings maklik, en dalk is dit nie regverdig dat sy nie al die kante van die saak ken nie. Sy weet nie hoe Suzette kan wees nie, sy weet niks!

      Die bak wip op en Shane pak twee plat bokse in. Hy haal ’n sambreel uit die bak, klop aan die venster en gee dit aan.

      “Dit was in die boot,” sê hy.

      “Ek’t nie geweet nie, dankie! Dis my pa se kar.”

      “Ek sien!”

      Dit reën so hard dat hulle moet skree om mekaar te hoor.

      “Gaan in! Jy versuip!” lag Jacques.

      Hy skakel die kar aan en trek weg. Hy het die ruitveërs op volspoed; die water val asof daar emmers in die hemel omgekeer word.