Ouma Maria was tog te bly om Liesbet ná jare weer in haar huis te ontvang. Dankie tog, Liesbet was nie vanoggend vroeg hier om getuie te wees van Sharise se vertoning nie. Sy ril en sit een van haar sjabloonpatrone op die naaste bord neer, tel die bussie met kaneel op en begin sprinkel.
Miskien moet sy seker maak dat Myrna haar mond hou, al moet sy haar dreig. Sy gaan hierdie ontmoeting uit haar geheue verban, sy gaan Jacques uit haar geheue verban.
Sprinkel, sprinkel, sprinkel.
Want as dít is hoe sy reageer as hy toevallig sy verskyning op Soete Verleiding se drumpel maak, draai daar begeertes in haar onderbewussyn rond wat sy liefs met geweld moet onderdruk. Sy verlang na hom, dis ’n feit. Sy dink aan hom, dis die waarheid. Maar sy het nie besef haar gevoel vir hom is nog só sterk nie. Sy het die man agt jaar gelede laas gesien en is veronderstel om kwaad te wees vir hom, toe gaan val sy hom om die nek soos ’n tiener!
Sy plak die kaneelbussie neer.
Wat het in haar gevaar? Om dan nog boonop op haar bed te gaan neerval en in trane uit te bars, dis om soos ’n verliefde skooldogter te reageer.
“Melktert!” sê Donald skielik hier reg voor haar.
“O, ekskuus! Ek was besig.”
“Besig om te dagdroom?”
Sharise gaan haar nie verwerdig om hom te antwoord nie. Sy lig die sjabloon versigtig. Genade, maar sy hét met die kaneel gemors! En wanneer het sy al ses die koekborde met kaneelpatroontjiesversier? Sy kan glad nie onthou nie.
“Dis gevaarlik om in ’n kombuis te staan en droom.”
Kan Donald gedagtes lees, of is hy vanoggend net meer vrypostig as gewoonlik? Sy ignoreer hom, maar hy los haar nie. Hy torring aan haar.
“Ek sal jou vertel hoekom hy vanoggend hier was,” sê hy kastig vertroulik. “Vra my.”
Sy voel lus om te gil, maar sy hou haar in en draai na die toonbank waar die melkterte onder teenette staan. Toe sy die net afhaal, bewe haar hande. Sy hoor hoe Liesbet en Walda in die waskamer giggel. Hulle giggel oor haar en die donker man uit haar donker verlede. Sy is doodseker die nuus het al getrek, en dis Donald en Myrna, hulle het gepraat.
Toe vat sy die melktert met mening vas en plak dit op die toonbank tussen haar en Donald neer.
“Donald,” sê sy beslis, “ek het vanoggend al genoeg gehoor.”
Sy sny die melktert asof sy die bord ook wil deursaag, maar haal diep asem voor sy dit op die koekbord met die kaneelpatroontjie neersit. Dit wil sy nie bederf nie.
“Goed, ja. Miskien sal julle tweetjies dit van hier af op julle eie verder kan vat, maar ons is hier vir jou, onthou dit. Jy is nie net ’n werkgewer nie, jy is ’n vriendin ook, ons gee om.”
Sharise vee die nattigheid aan die laventeltakkie waarmee sy die tert wil versier met ’n papierdoekie af en plaas die takkie in die een hoek, langs die tert. Dit lyk mooi. Sy pak die borde op die skinkbord.
“Gaan. Gaan doen jou werk en los my privaatlewe uit.”
Sy gesig val; hy lyk so afgehaal dat sy hom byna om verskoning vra. Maar sy kyk weg en tel die volgende nota op. Botterkoek soos die Maleiers dit maak. Sy glimlag. Dis wat sy vandag nodig het: ’n bontversierde koek om haar dag op te helder.
Donald het klaar die vrolike koek onder die glaskoepel op die toonbank neergesit. Hy moes dit gedoen het terwyl sy gestaan en kaneel strooi het en sy het dit nie eens agtergekom nie. Geen wonder hy eien hom die reg toe om sy eie afleidings te maak – hy het gesien hoe sy staar.
Sy sal die volgende paar dae hard moet werk om haar ware gevoelens weg te steek, want dis ernstig. Jacques se soene het haar binnegoed laat omkeer! Sy onthou skielik hoe sy mond na peperment geproe het, raak versigtig aan die plekkie in haar nek waar sy vel met die stoppelbaard teen hare geskuur het.
Hoekom het hy nie geskeer voor hy gekom het nie? Of was hy vroegoggend op ’n ander missie en toe draai hy op die ingewing van die oomblik hier in? Kry toe meer as waarop hy gereken het. Sy skaam haar bloedrooi en sy is nou so lighoofdig, sy het beslis versiersuiker nodig.
Die botterkoek is vanoggend helderpienk, grasgroen en songeel, met pers en pienk versiersuikerrosies en oranje blaretakkies. Hier en daar is ’n gehalveerde groen en rooi glanskersie. Sy sny vir haar ook ’n skyfie. Die koek self se bolaag is ligpienk, die onderlaag byna beetrooi. Kleure wat bots en skree en die lewe se vreugde uitroep.
“En daai sny?” vra Myrna toe sy haar skinkbord kom haal.
“Dis vir my, wil jy ook hê?”
“Jy kan dit bekostig, maar ek sal nie nee dankie sê nie.”
“Hoe lyk dit daar buite?”
“Almal is happy.”
“Mooi, dan is ek ook happy.”
Myrna kyk na haar met ’n fronsie tussen haar oë. Sy maak haar mond oop om iets te sê, maar bedink haar.
Sharise skink vir haar ’n koppie tee en knyp ’n takkie ment af om dit mee te geur. Sy neem ’n slukkie. Heerlik. Sy gaan sit om haar koek te eet, toe haar selfoon in haar sak lui.
Sy skrik en haar hart klop vinniger toe sy die selfoon optel om eers te kyk wie dit is. Hoekom verbeel sy haar dis hy wat bel? Hy ken nie haar nommer nie, tensy hy haar advertensie gelees het.
Dis haar ouma en sy skrik, want haar ouma bel selde in die middel van die dag.
“Hallo, Ouma. Iets verkeerd?” vra sy angstig.
“Môre, my kind. Wat laat jou dink daar is iets verkeerd?”
“Ouma bel nooit in die middel van die dag nie.”
“Is dit?”
“Ja, Ouma.”
“Seker maar omdat ek bang is jy is besig. Is jy besig?”
“Ek het nou net vir myself ’n koppie tee geskink. Ons het ’n stil tydjie.”
“Ek is bly.”
“Wat kan ek vir Ouma doen?” Sharise neem nog ’n slukkie van haar tee.
“Nee, niks. Ek het jou kolwyntjies gebak, jy kan vir Donald stuur. Maar eintlik wil ek hê jy moet self kom.”
“Ek was gister daar.”
“Jacques was vanoggend hier, hy het my kom groet.”
“O, wanneer was dit?”
“So teen negeuur se kant.”
Hy het reguit van hier af na haar ouma toe gegaan. Hoekom?
“Dis gaaf van hom.”
“Dis baie ordentlik van hom.”
“Het hy lank gekuier?”
Sharise wil graag weet wat hy met haar ouma gepraat het, maar sy sal nie vra nie. Dis ook nie nodig nie.
“Ek wil jou waarsku,” sê haar ouma. “Hy sal jou kom sien.”
Dis op die punt van haar tong om te sê hy was al hier, en om te vra of sy seker is dit was negeuur en nie vroeër nie. Wat maak dit ook saak of hy eers by haar ouma was of eers by haar?
Toe bars die bom.
“Ek het hom gesê jy is nog baie lief vir hom.”
Sharise laat val amper die selfoon in haar tee. “Ouma! Hoe kon Ouma!”
“Dis die waarheid, en ek wil hê hy moet weet.”
“Hy is verloof, hy gaan trou!”
“Ja, met jou. En hy is nog nie verloof nie, hy moet nog verloof raak.”
“Ouma weet nie hoe dit werk nie.”
“Ek weet goed, en hy het kom