“Hulle gedra hulle uitstekend,” sê die dame beïndruk. “Soms is seuns op hulle ouderdom buffels … Dis interessant om ’n paar van die mannetjies wat jou so uit die beskawing weghou, te sien.”
“Dan is dit goed dat jy môre kom kuier. Só sal jy die hele twee-honderd leer ken.”
Op hierdie oomblik sien Krynauw die hoof en sy baie aantreklike metgesel. Hy praat met die ander wat nou ook soontoe kyk.
Die Keurboslaners se glimlagte sterf weg.
Toe hulle opstaan, is die hoof ook op pad en hulle ontmoet mekaar by die toonbank waar hy sigarette koop. Die dame loop vooruit.
“Dag, doktor,” sê drie treurige stemme. Hulle gesigte is koud en styf.
“Het doktor die vakansie geniet?” vra Krynauw ná ’n ongemaklike stilte.
“Ja, op ’n manier, dankie. Al was daar nie veel tyd vir stilsit nie. Het julle lekker gerus?”
“Ja dankie, doktor,” antwoord hulle stroef.
“Hoe gaan dit met Elsenach?”
“Baie goed,” sê Krynauw asof hy sy eie dood aankondig. “Ek het ’n paar maal geskryf om te laat weet alles is in die haak. Doktor het die briewe seker nie gekry nie.”
“Ek was die afgelope paar dae by die skool en hulle het jou briewe daar vir my gehou. Dankie daarvoor. Jy het dus nie te veel moeite met Elsenach gehad nie?”
“Nee, glad nie. Hy kuier ook baie by die Venters. Hulle bly naby ons.”
“Rothman en Smit … Wat maak julle in die groot stad?”
“Ons kuier by Krynauw, doktor.”
“Nou ja, tot siens. Tot môre.”
“Tot siens, doktor.”
Die seuns is op die ouderdom wat hulle ’n goeie fliek geniet, al lyk die toekoms ook hoe donker. Maar toe hulle weer by die huis is, gemaklik voor die vuur in die sitkamer, word hulle van voor af moedeloos.
Die drie wat reeds so lank op Keurboslaan is, voel dieselfde: die hoof het alle reg om te trou as hy wil. Dit sal waarskynlik ’n goeie ding wees, want hy werk te hard en pas homself nie op nie.
Maar aan die ander kant sal niks ooit weer dieselfde wees nie. Oudskoliere sal nie meer soos gewoonlik by hulle geliefde skool kan kom kuier nie. Alles gaan verander as die hoof ’n vrou het.
Bobbie en Wentzel is die middag saam met klein Dawie dieretuin toe en daarvandaan na ander maats toe, anders sou sy hulle lekker uitgelag het. Die drie seniors jaag al hoe meer spoke op.
Dan gaan die deur onverwags oop en twee mans verskyn in die vertrek. Dis advokaat Krynauw en ’n gas.
Toe hulle die gas sien, wip die seuns uit hulle stoele.
Dis sowaar doktor Serfontein – nie ’n spook nie!
Hulle knik vir Krynauw se pa en dan sê drie skuldige stemme: “Goeienaand, doktor.”
“Goeienaand.”
“Ek het doktor Serfontein by die klub ontmoet en hom vir ’n drankie oorgenooi. Ons gaan in die sonkamer sit. Julle kan gerus saamkom.”
Die seuns volg sleepvoet.
Hulle maak hulle klein in hulle stoele terwyl die twee mans oor politiek gesels.
Uiteindelik besluit die hoof om met die seuns ook te praat. “Strafwerk klaar?” vra hy reguit vir Krynauw wat hom so suur aankyk.
“Ja, doktor.” Probeer die hoof hom vir die gek hou? Dit sal Krynauw niks verbaas nie.
“Wat het hy nou weer aangevang?” vra meneer Krynauw.
“Ek het al vergeet, behalwe dat hy en nog ’n paar strafwerk het. Waarvoor was dit?” vra doktor Serfontein vir sy woedende onderhoofseun.
“Ek het ook vergeet,” sê Krynauw kortaf.
Advokaat Krynauw kyk sy seun verbaas aan.
Die ander twee seuns is ook stil. Rothman is nooit geselserig nie, maar Smit het die afgelope kwartier glad nie gepraat nie, en vir hom is dit iets buitengewoons, selfs met die hoof in die vertrek.
“Ek eis vanaand ’n gelukwensing van julle,” sê die hoof uit die bloute. “Dis ’n belangrike geleentheid in ons almal se lewe.”
Rothman en Smit bly stom.
“Hoe so, doktor?” sukkel Krynauw.
“My nuutste manuskrip is vanoggend na die uitgewers toe. Ek sal nou vir ’n rukkie miskien minder kort van draad wees, en dit is tog goeie nuus vir almal, nie waar nie?”
“Geluk, doktor,” sê Krynauw flou.
Die hoofseun en Smit mompel ook iets.
Die advokaat skink vir hom en die hoof drankies en wys Krynauw moet dit vir hulle bedien. Hy maak so en Rothman kry die koeldranke wat vir hulle geskink is.
Smit het niks om te doen nie en verloor nou sy selfbeheersing. “Ek hoop nie ons het doktor vanmiddag gepla nie,” sê hy.
“Inteendeel.”
“Ek bedoel, as ’n mens ’n ou … ek bedoel ’n man … saam met ’n vrou sien, is dit dalk beter om nie met hulle te gaan praat nie, want dalk pla jy …”
“Daar kan tog niks betekenisvol by ’n restaurant se toonbank gebeur nie,” sê die hoof sonder enige aanduiding van ’n glimlag in sy oë. “In elk geval niks waarmee jy sou kon pla nie.”
“Nee, ek … het dit nie so bedoel nie …”
“Wees gerus. Die dame sien uit daarna om met julle kennis te maak. Sy kom ’n paar dae by ons skool deurbring.”
Advokaat Krynauw verstaan niks van wat hy pas gehoor het nie, maar voor hy kan uitvra, bars Bobbie by die vertrek in met Wentzel agterna.
Die hoof vergeet sy ligte gekskeerdery terwyl hy na die seun kyk. Dit was moeilik om hom sover te kry om by die skool weg te gaan, maar hier was hy so gelukkig soos nog nooit tevore nie. Hy het uiteindelik geleer om sonder doktor Serfontein klaar te kom, danksy Bobbie wat van die begin af al haar tyd aan hom gewy het.
Wentzel dra ’n grys pak wat op skool die Sondagdrag is. Sy rooibruin hare is netjies gekam en sy oë lyk wakker en opgewek.
“Doktor!” sê hy met die stem wat hom saam met sy lengte baie ouer as dertien laat lyk.
Die hoof glimlag beïndruk en staan op om Bobbie te groet.
“Lyk Wentzel nie wonderlik nie?” vra sy tevrede. “En weet doktor wat? Hy kan al skryf! Ek het hom geleer. Dit was nie moeilik nie, want hy kan goed lees. Hy gebruik nog net hoofletters, maar hy kan alles skryf wat hy wil sê. Ons het dit gedoen sodat hy vir my kan skryf en sê hoe dit met hom gaan wanneer ons weer op skool is.”
“Dis wonderlik!” sê die hoof met innige warmte.
“Waar is Dawie?” vra die advokaat.
“Hy’t weggehardloop toe hy die vreemde kar buite sien staan.”
“Is hy die een wat na ons toe kom?” vra die hoof.
“Dawid, ja.”
Die hoof het reeds te lank gebly. Hy gaan uit na die voorportaal om sy jas aan te trek. Krynauw weet dit is sy plig om ’n gas daarmee te help, maar hy kan homself vanaand nie sover kry nie. Hy groet doktor Serfontein styf.
Nie een van die seuns stap saam uit motor toe nie, en voor die hoof en advokaat Krynauw by die hek kom, klap die voordeur toe.
“Haai, wat’s dit met jou, Gene?” vra Bobbie. “Ek en Wentz het juis nie saamgegaan nie om jou die kans te gee!”
“Ek makeer niks!” sê haar broer vererg.
Buite