Nuwelinge op Keurboslaan #3. Theunis Krogh

is om te sien hy is eintlik nog maar jonk.”

      Die drie mismoedige Keurboslaners sit weer in die sitkamer toe die advokaat sy seun kom soek.

      “Eugene!” sê hy skerp. “Kom ’n bietjie hier!”

      Hy volg sy pa gedwee.

      “Wat het jou besiel om jou so te gedra?” vra die advokaat in die sonkamer. “Doktor Serfontein dink seker ons is ’n spul barbare! Die ander was net so verspot.”

      “Ons wou nie onvriendelik wees nie, maar ons was omgekrap.”

      “Oor iets wat gebeur het toe julle hom vanmiddag ontmoet het?”

      Krynauw sluk swaar. “Daar was ’n vrou by hom, en Pa het self gehoor sy kom na die skool toe. Hy sou haar nooit genooi het as hy nie van plan was om met haar te trou nie.”

      “Wil jy vir my sê dis hoekom julle seuns julle so gedra het? Is julle mal?”

      “Pa, as gewone onderwysers trou, gaan bly hulle altyd buite die skool. Maar daai vrou sal daar by hom intrek en dit sal goor wees! ’n Mens sal nooit meer vir hom kan gaan kuier nie. Ons sal in die pad wees!”

      “Snert! Jy moet ophou hiermee. Dit traak jou nie wat die skoolhoof doen nie. Jy gaan te kere soos ’n seun wie se pa ’n tweede keer wil trou!”

      Eugene begin beter voel en glimlag effens. “Dit voel vir my amper so. Ek bedoel …”

      “Toemaar, moenie jou oor my gevoelens bekommer nie. Ek is baie in my skik met die verhouding tussen jou en doktor Serfontein. Maar moenie dink hy gaan ter wille van jou lewenslank alleen bly nie. Almal gun hom dit om te trou.”

      “Dis simpel! Hy het dan alles wat ’n mens wil hê – werk, geld, ’n goeie naam. Hoe kan ’n vrou opmaak vir al die vryheid wat hy sal verloor as hulle trou?”

      Die advokaat glimlag byna teer. Sy seun sien vir ’n oomblik die man wat hy sou gewees het as sy vrou se ontydige dood hom nie so in homself laat keer het nie.

      “Jy is nog ’n baba, soos Albert dikwels sê, al is jy ook hoe groot.”

      “Ek verstaan nie hoekom hy sal wil trou nie.”

      “As jy dit kon insien, sou jy nie ’n baba gewees het nie … Dis goed ek en jy kan af en toe so openhartig gesels. As jy ooit iets wil bespreek waaroor jy nie met doktor kan praat nie, kom gerus na my toe.”

      Krynauw is verras en geroer. Sy pa het nog nooit so iets vir hom gesê nie. “Dankie, Pa. Ek sal graag wil.”

      “Die feit dat ons nie te veel van mekaar sien nie, maak miskien dat ons op so ’n gebied makliker as ander ouers en kinders klaarkom … Intussen moet jy nie kinderagtig wees oor doktor Serfontein nie. Hy is iemand wat altyd sy eie gang sal gaan.”

      Die eerste persoon wat Krynauw sien toe hy saam met Rothman en Smit by die stasie aankom, is die hoof.

      Hy praat met meneer Papenfus en ’n ander jongman. Toe hy die seuns sien, wink hy hulle nader.

      “Hier is drie van ons seniors,” sê hy vir die vreemdeling. “Rothman, hoofseun, Krynauw, onderhoofseun, en Smit, kaptein van verskeie sportspanne wat my op die oomblik ontgaan. Meneer Dempers sluit by ons personeel aan,” sê hy vir die seuns.

      Die nuwe onderwyser is baie jonk. Hy is ’n groot vriend van meneer Papenfus, al verskil hulle heelwat in ouderdom. Hy het ligte hare, en sy blou oë weerspieël sy vertroue in die wêreld.

      Meneer Papenfus stap weg om ’n paar woelige juniors vas te vat en neem sy vriend saam om vir hom te wys hoe dissipline toegepas word.

      “Rothman, gaan kyk asseblief of mevrou Lambrecht en haar kinders by die ingang is. Meneer Lambrecht het eergister vooruit gegaan. Sy reis saam met ons,” sê die hoof.

      Rothman gehoorsaam dadelik.

      “Is doktor alleen?” vra Smit, te nuuskierig om hom langer te bedwing.

      “Ja. Die dame se besoek is ongelukkig uitgestel.”

      “O … e … dis jammer, doktor.”

      “My suster is ’n pos as kunsonderwyser in die Kaap aangebied. Dis ’n bietjie gou ná haar terugkoms van oorsee, maar dis ’n goeie pos en sy het dit aanvaar.”

      “Doktor se … se … suster?” stotter Krynauw.

      “Ek het julle mos vertel sy wou die skool kom besoek.”

      “Maar nie dat sy doktor se suster is nie!” sê Krynauw met ’n tevrede glimlag wat hy nie kan wegsteek nie.

      “Dit was tog nie belangrik nie … Daar kom mevrou Lambrecht nou. Gaan help haar sodat Rothman die naamlyste kan lees. Smit, jy kan met die juniors help.”

      “Deksels,” sê Smit vir Krynauw, “ons het ape van ons laat maak!”

      Krynauw lag uitgelate. “Dit was tog nie belangrik nie!” boots hy die hoof na, en gaan groet mevrou Lambrecht en haar kinders.

      Heelwat later, toe almal tot rus gekom het, daag Krynauw by die hoof se koepee op.

      Die deur en venster is wyd oop en doktor Serfontein sit en lees. Vir mense wat soms vra hoekom hy so graag trein ry dat hy dikwels selfs op hierdie manier Kaap of Natal toe gaan, antwoord hy gewoonlik dis die enigste tyd wanneer hy niks anders kan doen nie, en dus vry is om te lees.

      “Pla ek?” vra Krynauw.

      “Nee.”

      “Ek wou maar net hoor of doktor iets nodig het.”

      “Nee dankie. Sit vir ’n oomblik in plaas van om so daar te staan en wieg saam met die trein. Maar net vir ’n kort rukkie; dis al laat.”

      Krynauw laat hom nie twee keer nooi nie.

      Die hoof druk sy sigaretstompie dood.

      Krynauw maak keel skoon en sê: “Ek is jammer ek was gister so ’n idioot. My pa het hom vir my geskaam.”

      “Ek het dit al vergeet … Haal asseblief daardie mandjie van die rak af, dan skink jy vir ons koffie uit die termosfles. My ma pak altyd vir my ’n kosmandjie, al weet sy ek wil niks eet of drink nie.”

      “Doktor bedoel … ek …”

      “Is jy nie lus vir koffie nie?”

      “O ja!”

      Krynauw is in sy noppies. Die hoof sit ongesteurd en lees terwyl hulle saam koffie drink. Dit is asof hulle twee vriende is wat in mekaar se teenwoordigheid kan ontspan.

      ’n Rukkie later gaan Krynauw met ’n gelukkige gevoel terug na sy kompartement.