“Nou ja, wys my gou wat ek alles vir jou moet doen terwyl jy weg is. Help nie mens los dit tot laaste nie, of hoe, dokter?”
Daleen gee ’n suggie. “Tannie is reg. Kom sommer in. Daar is nie veel wat gedoen moet word nie, ek gaan net vir twee weke weg.” Sy stoot haar voordeur oop en laat tannie Hester eerste inloop.
“Jy moet jou deur sluit voor jy uitgaan, hartjie. Hier is so baie misdaad in hierdie land van ons. ’n Mens moenie dink dat net omdat ons op ’n klein plekkie bly, dit ons gespaar word nie.”
Agter haar rug trek Daleen ’n baie onvroulike gesig. “Natuurlik, tannie,” beaam sy.
Sy het ’n baie sagte plekkie vir tannie Hester, het haar hoeka bygestaan toe oom Frik twee jaar gelede oorlede is, maar sowat van bemoeisiek het sy nog nooit gesien nie. En dit word elke jaar net erger.
Sy weet sommer geen hoekie van haar woonplek sal veilig wees met tannie Hester wat vrye toegang daartoe het nie. Daarom het sy by voorbaat haar mees persoonlike goedjies in haar kas toegesluit. As dit nie was dat Dennis elke dag gevoer moet word nie, sou sy nooit gedroom het om haar spaarsleutel aan tannie Hester te oorhandig nie. Maar haar kat moet eet, en daar is geen ander keuse as tannie Hester nie.
Sy wys haar gou waar die katkos gebêre word, verduidelik weer dat Dennis slegs dié spesifieke katkos eet, en dat tannie Hester nie vir hom kos van die tafel moet bring nie. Dit akkordeer nie met sy spysverteringstelsel nie.
“Tannie moet my nou verskoon, ek wil nog in die stort spring. Ek het net ’n uur voor ek vir Amelia en Karien moet oplaai.”
“Natuurlik, dokter. Maar is hier dan nie potplante wat ek moet water gee nie?”
“Tannie weet tog ek het nie tyd om nog na plante ook om te sien nie,” lag Daleen. “Dis net Dennis.”
Sy weet tannie Hester is eensaam ná oom Frik se afsterwe, daarom maak sy graag tyd om met haar te gesels, maar nie vandag nie, besluit sy beslis. Sy neem tannie Hester stewig aan die elmboog en help haar by die voordeur uit.
“Dokter is vandag regtig deurmekaar,” lag die tannie. “Waar is die sleutel dan?”
“Natuurlik! Hier, ek het dit op die kassie by die deur gesit.”
“Dokter moet die stukkie vakansie geniet, mens moet soms ’n bietjie wegkom.”
“Dankie, tannie.”
Daleen maak die voordeur dankbaar agter haar toe en gaan pak vinnig haar laaste paar goedjies in haar tas. Sy rits die tas toe en Dennis stap stert in die lug die kamer binne. Sy gryp hom, druk hom styf teen haar vas terwyl hy sagte spingeluidjies maak.
“Jy moet mooi bly, skattebol. Ek gaan vreeslik na jou verlang. Gaan jy ook na my verlang?”
Dennis kyk haar verontwaardig aan, maar bly haar ’n antwoord skuldig.
“Werk tog maar mooi met tannie Hester. Jy weet sy hou nie baie van katte nie, daarom is dit ekstra lief van haar om na jou te kyk.” Sy sit die kat op die bed neer en gryp haar handdoek om te gaan stort.
Sy het net uit die stort gestap, die handdoek om haar lyf gedraai, toe sy die bekende deuntjie van haar selfoon hoor. Vinnig draf sy na haar bed, lig vir Dennis af en op haar skoot. Sy kyk na die selfoon, voel haar hart teen haar ribbes skop toe sy die bekende, beminde naam sien. Sukkel wragtig om haar asemhaling normaal te hou.
“Haai . . .” Haar stem het daardie hees klank van verlange, van totale oorgawe, besef sy te laat.
“Ek is bly ek kry jou, ek het vroeër ook gebel.”
“Ek was in die stort.”
“Nog nie op pad nie?”
“Ek trek net gou aan, dan ry ek.”
“Ek wens jy wil nie gaan nie.”
“Ek moet. Op hierdie stadium wil ek weg wees van jou. Net vir ’n rukkie, sodat ek vir myself kan dink. Kan besluit of ek kans sien vir wat jy voorgestel het. Jy wil tog seker ook hê dat ons albei sekerheid moet hê? Dis ’n groot stap, ons kan nie later omdraai en sê dit was ons hormone nie. Alhoewel ek seker is dat ons hormone wel ’n groot rol speel!”
“Jy is reg, natuurlik. As dit net nie vir so lank was nie.”
“Dis net twee weke!” lag Daleen.
“Ek moet gaan, my eerste pasiënt is hier. Bel my asseblief vanaand.”
Daleen druk die telefoon met ’n glimlag dood. Sy was seker dat die liefde haar nie beskore is nie. Het al, om die waarheid te sê, begin regmaak vir ’n altyd-op-haar-eie-bestaan, vandaar Dennis. Tot sy in Jan se oë gekyk het. Liefde met die eerste oogopslag.
Sy lag, tel Dennis op en druk hom weer teen haar vas. “Ek het altyd gedink sulke liefde bestaan net in goedkoop romantiese boeke,” sê sy vir die kat, wat haar onbegrypend aanstaar. “Hoe verkeerd was ek nie!”
Dennis knip sy oë tydsaam, maar het geen opinie nie.
Gariepdam
Skaars twintig kilometer buite Sandfontein kry hulle padwerke. Hulle word voorgekeer by die stop/ry-bordjie.
“Dis genoeg om my na drank te laat gryp,” sê Daleen ongeduldig terwyl sy die bedrywighede dophou. “Dis net my geluk – wanneer ek op dié pad is, kom ek alewig padwerke teë.” Sy trommel ongeduldig met haar vingers op die stuurwiel.
“Die ergste is, dit lyk soms asof hulle nooit hier was nie, nooit aan die pad gewerk het nie,” antwoord Karien langs haar.
“Ten minste probeer hulle,” sê Amelia. “Ek haal my hoed vir hulle af – om in dié koue weer buite te werk.”
Hulle staan ’n goeie tien minute voor hulle mag ry.
“Dit bly darem maar ’n aaklige pad om te ry,” merk Amelia later op. “Hier is niks om na te kyk nie, niks wat die aandag ’n bietjie aflei nie. Net die lang, reguit stuk teer.”
“As boervrou behoort jy na die veld en diere te kyk,” meen Karien, kouend aan haar duimnael.
“In die winter? Eerder nie. Die vaalte maak my depressief. Ek hou van die Vrystaat in die somer, ná goeie reën, wanneer die veld groen is en van blydskap blink.”
“Ek’s honger. Dis ook geen wonder nie, ek het gistermiddag laas geëet, en ook nou nie wat ek ’n gebalanseerde maaltyd sal noem nie,” sug Karien.
Daleen kyk op haar horlosie. Hulle is skaars twee ure uit Sandfontein weg, maar nou ja, dit was háár idee om rus-rus te ry. “Ons kan altyd by die Gariepdam stop en iets kry om te eet,” stel sy voor.
“Ons kan daar oornag ook,” sê Amelia. Toe sy die onderlangse blik tussen Daleen en Karien sien, voeg sy vinnig by: “Ons hét mos besluit om ons reis rus-rus aan te pak.”
“Wel, dit pas my,” sê Karien. “Ek het nog nooit daar oornag nie. Sien mos maar net die dam verbyflits as ons die pad suide toe vat.”
“Moet ek hulle bel, hoor of hulle vir ons plek het?” Amelia haal terstond haar selfoon uit.
“Hulle sal plek hê,” sê Daleen. “Ons is in elk geval klaar hier.” Sy ry eers verby die oord, hou langs die indrukwekkende damwal stil.
“Dis lekker om buite seisoen rond te ry,” verklaar Amelia. “Ek dink dit het iets te doen met die feit dat ek in afsondering op ’n plaas bly, maar die gewoel vakansietye mergel my uit. Kyk nou net, dis so heerlik rustig. Ons is die enigste mense hier.”
Hulle staan sy aan sy op die wal na die massa water en staar.
“Dis jammer die sluise is nie oop nie,” sê Karien. “Dit moet ’n fantastiese gesig wees,