Позірк працяў яе так, што і зараз ад аднаго ўспаміну яе рана разышлася па швах.
І была Ноч.
Потым Андрэй дапытваўся, што ж адбылося тае купальскае начы, дапытваўся раўніва і з гневам. Усё роўна б не паверыў. Яна сунулася суцяшаць яго, лезла цалавацца, дура… “Нічога не было, мы проста размаўлялі.” “Проста! Тры гадзіны!..” “Ён паказваў мне…” Што ён табе паказваў?!.
Нарэшце, Белазор заваліў яе ў траву пад дрэвам – пустыня на золку пасярод Менску! О, гэта было сапраўднае грэхападзеньне. Пах травы, блізкай ракі і сырой зямлі, пах халодны, золкі. Яна ледзь дабралася да яго ў гэтым гушчары зашпіленай вопраткі, яна ўсім ротам хапала то яго скрыўлены рот, то адамаў яблык, што ходырам хадзіў у горле, абвівала рукамі і нагамі, зьнемагала, пакуль ягоная ярасьць ператваралася ў жарсьць, і апрытомнела толькі ў той міг, калі ў чорным небе зь ягоным здушаным стогнам раптам, фантанам, з парывам ветру выбухнула вялізнае, раскідзістае, азоранае ліхтарамі дрэва.
Вунь яно там, за рэчкай, дрэва спазнаньня дабра і зла, голае, сутаргава растапырвае ў неба вецьце.
Згадаўшы Цімура, Воля здрыганулася. Не, хай яна нікому не вядомая, хай ня мае мільёну даляраў у год, але нявольніцай – не. Ёсьць, ёсьць у Цімуры нешта звышчалавечае, але ж яна не рабыня. Магчыма, для такіх, як ён (зрэшты, ці ёсьць яшчэ такія, як ён?), такія, як яна проста не існуюць. І ўсё-такі забойца ня ён. Забойца, які вывярнуў яе з крывёю навыварат, які забіў у ёй дзіця й скалечыў жыцьцё – гэты забойца зараз глушыць шампанскае дзесьці ў сябе на Сьляпянцы, можа, і сам з сабою, з гэтага эгаіста кончанага станецца, калупаецца ў зубах пазногцем і сьвяткуе ўласнае трыццацігоддзе перад плазьменным алтаром.
Воля рэзка варухнулася, і зноў стала балюча.
Цімур не тэлефанаваў, і ёй заставалася толькі адно: Андрэй, усімі сіламі Андрэй. Менавіта, дзяўчаты: мроі гэта цудоўна, але – такі каралеўскі шанец бывае адзін раз у жыцьці.
Зараз скрозь мутнае шкло, запацелае ад ейнага дыханьня, ужо ня ўгадвалася ані сабору, ані Сьвіслачы, ані Нямігі – толькі вяршыня чорнай вежы з каронай агеньчыкаў вырастала па-над надыханым туманам. Кволымі, амаль нежывымі пальцамі яна выцерла шыбу – рупліва, да апошняга куточка, сьлініла да рыпеньня. Нейкі шэры туманны згустак муляў уваччу, псаваў карціну. Яна ўсё спрабавала яго сьцерці, здрапаць пазногцем, пакуль нарэсьце не дапяла, што плямка па той бок.
Смутная плямка. Плявок. Ніякаваты, мізэрны, непадуладны.
Яна са стогнам апусьціла цяжкую галаву. У шыбе, двайным шкле, няясная прыгажуня і глыбокая старуха, раздвоеныя, разам пакланіліся ёй.
Так і стаіць перад вачыма, і муляе дагэтуль, не сатрэш – той момант у ягонай кватэры, калі яна з ужо вылушчанай супрацьзачаткавай таблеткай і кубкам вады перад люстрам раптам вырашыла: не.
Не!
Так сказаў і Андрэй, утаропіўшы ў яе правальныя бясколерныя вочы, і тады ўпершыню зварухнулася ўнутры яе жывое