Гэта яшчэ што за соплі… Ці ў яго ўжо параноя? Ці яна сама ня ведае, што ў ёй?
Цімур накінуў скуранку. Ня трэба заганяцца.
Пасьля таго, як ён разгорне новую эру, усё мінулае падасца проста туманным сном. Закон жыцьця жорсткі, але справядлівы: або ты іх, або яны цябе. Белыя пачынаюць, так належыць, але не заўсёды выйграюць. І там, адкуль ён падымаўся, на Далёкім Усходзе, і калі адчыняў сетку бараў для маракоў ва Ўладзівастоку, калі раскручваў “Форэкс-клубы” у Ганконгу і калі адкрываў Амерыку зь яе золатам, рабаўладаньнямі і джунглямі шоў-бізнэсу – ён прасякаў, што сапраўдная моц і рэальная ўлада куюцца не навідавоку, не на асьветленых медыямі арэнах, не ў мэрыях, авальных кабінетах, не на публіцы й ня перад тэлекамерамі – а ў мясьцінах ціхіх і цёмных, часам непрыкметных на першы погляд: галандскай вёсачцы Остэрбек зь яе “Більдэрбергам”, глыбакаводным порце Яншань ля Шанхаю, сусьветным эпіцэнтры кантрабанды, карыбскіх афшорах ці арлінгтонскім прадмесьці пад Вашынгтонам, якое кішыць высокапастаўленымі лабістамі. У чорных дзірках, якія паглынаюць матэрыю.
Такіх, як Беларусь.
Ён выйшаў на балкон – сьцюдзёны вецер на гэтай вышыні распраўляў яму крылы. Вагні Менску рассыпаліся касьмічнымі зорамі.
Горад таемна мігцеў перад ім, выдаючы няведамыя коды. Плата квартала, дрот вуліцаў, клемы й прыпоі ліхтароў. Мегапульт. Адзінае, што рэзала вока – белыя плямы Пляца Волі. Сабор. Катэдра. Ратуша. Руіны мінулага тысячагоддзя. Белазор неяк прапанаваў зьнесьці іх адным махам пад будпляцоўку на пару мільярдаў. І хай будзе хай! – скандал найлепшая раскрутка. Усё адно цэнтр давядзецца забудоўваць высачэзнымі гмахамі, адпаведнымі маштабу новай эры. Зрэшты, дамінанта ўжо ёсьць – вялізны чорны квадрат экрана па-над Палацам Рэспублікі. Пасьля таго, як яго ўсталявалі, нарэсьце стала зразумела, пад што будавалі і гэты чорны маўзалей, і ўвесь горад.
Тры з паловай гады таму, калі ён упершыню глядзеў на Менск з вакна гатэля, у яго тут была адна невялікая канторка, што арандавала залу ў “Хілтане, Дабл-тры”.
Цяпер ягоны ўвесь Палац, вежа “Хілтана”, вось гэты “Раял”, тры тэлеканалы зь сістэмай вулічных экранаў, россып гандлёва-забаўляльных цэнтраў па ўсёй краіне, сетка казіно, сотні фірмаў, і чорны квадрат глядзіць адусюль. Ці трэба казаць, што і адміністрацыя, і гэбэ, і амаль уся туземная знаць апошні год дыхаюць толькі зь ягонага дазволу.
Рух у горадзе сьцішваўся. Дваццаць тры нуль адна. Большасьць ужо па хатах, стаілі дыханьне перад чорнай скрынкай, якую ім сёньня адчыніць ён. Натоўп асабліва нецярплівых зараз зьбіраецца на плошчы перад галоўным экранам краіны.
Ягонае арлінае вока абшарыла спустошаныя вуліцы й зафіксавала адзінкі непадпарадкаваньня: пару машынаў, пасажыр ля прыпынку Нямігі, самотная постаць на Траецкім мосьце, згорбленая ля парэнчаў па-над Сьвіслаччу, сілуэт у асьветленым акне шпіталя. Яшчэ якія-небудзь тры-чатыры гады – і тут будзе сэрца сусьветнай імперыі.
“Непагасны