Баъзилар кулиб юборишди. Фазлиддин ҳам кулганча ортига буриларкан:
– Ана, кечқурун биздан кўринг-да, ичишни, – деди. – Биир яйраймиз-да, текингина деб.
– Амакимни айтиб юборасанми, а? – Ҳабиба укасини тўхтатиб сўради.
– Шу масалами? Унда амакимни бошларини қотирманглар.
– Буни амакимга ўқитиб қўямиз – жин-ажиналарни қувсинла.
Фазлиддин тўхтаб, бош қашиди: опасининг гапида жон бормикан? Бу опаси чиндан ҳам мамлакат мустақилликка эришган ойдан бошлаб, беш маҳал намоз ўқийдиган, рўза тутадиган, ҳатто ёш қизалоқларга араб имлосидан сабоқ берадиган одат чиқарган. Қизчалар унинг ҳовлисига қаторлашиб келадилар. Улар анча кўпайиб бораётган эмиш. Опасининг обрўси ошиб, ота-оналар дуо қилишармиш. Алифни калтак деб ўйлайдиган Ҳабиба қисқа вақт ичида “Қуръони карим”ни араб имлосида ўқишни ўрганиб олгани, жуда кўп сураларни ёдлагани, “Ҳадис” китоблари бўйича ажиб ҳикоячаларни ўқувчиларга, бошқа қизиққанларга бурро айтиб беришлари чиндан-да, мўъжизага ўхшар эди. Шу опасики, Ҳилолани ўқитиш ҳақида гапирган экан, қандайдир асоси бўлиши мумкин. Бу борада Фазлиддиннинг ўзи ҳам ғайрат камарини боғлаган – яқиндан бери айрим сураларни ёдлашга киришган…
9. САРОБ ЖИМИРЛАЙДИ
Ҳамма акаларию опалари сингари Ҳилола ҳам Маҳмуд амакисини ғоят ҳурмат қилади, баъзан отасидай эркаланиб у кишига мурожаат этади. Бироқ амакиси уни ўқиш учун келганида негадир қизариб кетди, бирпас сукут сақлаб, ерга қаради.
– Буни ҳеч қандай зарари йўқ, жиян, – деди амакиси юмшоқ товушда. – “Қуръон” – Оллоҳнинг китоби, ихлосминан эшитсанг, енгил тортасан, қусурлардан қутиласан.
– Отам ҳам билдиларми? – шивирлаб сўради Ҳилола.
– Йўқ, бу ҳаммага айтиб ўтирадиган гап эмас.
– Отам ҳамма қаторига кирмайдилар-ку, амаки? – Ҳилола тумтайди.
– Тўғри. Аммо акам эшитса, хурсанд бўлади.
– Барибир айтманг, хайми? Катта акам ҳам билмаганлари маъқул.
Маҳмуд амаки мийиғида кулди:
– Катта аканг ҳам аллақачон намоз ўқишни бошлаган-ку, хабаринг йўқми?
– Отамдан эшитувдим. Ўзлари айтмаганлар.
– Хўўш, шу ерда ўқийверамизми?
– Йў-йўқ, амакижон, нариги ҳовлига, Заҳри акамникига ўтайлик. Ҳеч ким сезмасин. Уяламан.
– Уялма. Ҳар бир мусурмон фарзанди бунга ихлос қилиши керак. Борадиган ерингдаям Худони тилдан туширма. Куёвни, уйидагиларни ҳурмат қил, кам бўлмийсан, жиян.
Ҳилола индамай ўрнидан қўзғалди. Кўз ўнгидан эрталабги манзара яна ўтдию сесканиб тушди. Лекин ҳолатини амакисига сездирмади. Қизиғи шундаки, унинг тақдирига отасию оғайниларига нисбатан шу амакиси кўпроқ қизиққан, кўп суриштирган, ҳар гал қишлоққа келганида алоҳида ҳол сўраган – энг яқин, меҳрибон одам. Шунинг учун ҳам нариги ҳовлининг кичик хонасига ўтишганда у ийманибгина амакисидан сўради:
– Амаки, улар қанақа одамлар экан, билдизми?
– Ҳеч