Катта хонадон 1. Салом Муҳаммад

Босит яна ҳамла қилгудай олдинга интилганда биқин томондан қаттиқ тепки тушди. Бу шовқинни эшитиб, уйдан шошиб чиққан акасининг зарбаси эди.

      Отаси ва акаси Боситни қуртдаккина савалашиб, оёқ-қўлларини кир ёядиган ип билан чандиб ташлашди.

      – Кўрнамак! – сўкиниб, ҳансирарди отаси. – Манга қўл кўтардинг-а. Шу кетишингда итдай ўлиб кетасан!

      Ҳилола кўзини очганда каравотда ётар, биқинида қайнанаси кўз ёши тўкар, эри нарироқда, ерда ёйилган кўрпачада қўл-оёқлари боғлиқ ҳолда чўзилиб ётарди.

      – Вой, нима бўлди? – у шошилиб ўрнидан турдию эрига яқинлашди. – Сизни нимага боғлашди?

      – Отага қўл кўтарганнинг ҳоли шундай бўлади, қизим, – деди йиғи аралаш қайнанаси. Босит индамади, ғижиниб, тескари қаради. Ҳилола қайнанасига ишонмагандай, эрига саволчан кўз қадади: “Отангга қўл кўтардингми? Шу ростми?”