Дарҳақиқат, қизнинг юзларида шилинган, шишган ўринлар кўзга яққол ташланар, лабларига учуқлар тошган, кўзлари яллиғланган эди. Ҳилола жавоб тополмагандай ерга қаради, мадори етишмади, чоғи, аста бориб, тўшагига ҳолсиз ўтирди.
– Йиқилиб тушдим, опа, – деди у ниҳоят кулишга уриниб. Лаблари жилмайишни кўрсатса-да, кўзларида мунг, алам сезиларди.
– Йўқ, йиқилмагансан, ростини айт, келин билан юмдалашдингми?
– Ишонинг, йиқилганим рост. Унга юмдалатиб қўярмидим, опа, биласиз-ку, – Ҳилола яна жилмайишга уринди. Бироқ лаблари қийшайиб кетди, кўзларида қандайдир қўрқинч, изтироб акс этгандай бўлди. Шу топда у тунда кечган воқеаларни ўйлаб, кўзлари олайган, ички бир титроқ бутун вужуди бўйлаб кўтарилиб келаётган эди. Ва охирги қарорини, қатъиятини эслаб, ногоҳ кўзлари чақнади. – Ҳа, йиқилдим, қоронғуда чалишиб йиқилдим…
Шу лаҳзада Ҳилола тунги воқеаларни эсламасликка, ҳаммаси туш бўлиб чиқишига, ҳозирги ҳолати ҳам уйқуда кечаётган бўлишига ўзини инонтиришга уринарди. Бироқ, афсуски, булар туш эмас: баданидаги жароҳатлар, бутун вужудини куйдираётган иситма буни аниқ ошкор этарди. Ушбу воқеани опасига у қайси тил билан, қайси юз билан гапиради. Ахир бу ғирт телбалигу шармандалик-ку! Карамгулга таслим бўлиш, отасини икки қўллаб унга топшириш эмасми? Нимага бундай қилди, нимага ўзини қўлга ололмади? Шунчалар ожизлашиб кетдими?
– Қоронғуда? Ахир қоронғуликка ёлғиз чиқмасдинг-ку? Ўзи нима бўлди, ростини айт.
– Сўраманг, опажон, илтимос, ҳеч нима сўраманг… – Ҳилола тескари қаради.
– Биламан, бу анави жувонмаргни иши, – деганча Роҳила шошиб ўрнидан турди. – Уни ўлдираман, сочларини юлиб ташлайман, сени бунақа эзишига йўл қўймийман.
– Йў-йўқ, опажон, ундай қилманг, – Ҳилола опасининг оёқларига ёпишди. – Ҳаммасига ўзим айбдорман. Ўзимдан ўтди. Отамни хафа қилиб қўйманг.
– Эҳ, отам, отам… – Роҳила йиғлаб юборди. – Ҳаммасига отам сабаб. Отам ўлмади, биза қутулмадик. Ўзи ўлмай бизани ўлдиропти ўшани деб. Энди бунга чидаб бўлмайди, – у кўрпачага беҳол чўкди.
– Йўқ, отамни айбламанг…
“Айб”лар ҳамиша ҳам тан олинавермаслигини, фақат жуда нозик дамларда энг яқин кишигагина ошкор этилишини Роҳила яхши билади. Ҳозир бу эътироф унинг шаштини синдирди. Аммо жароҳатлар, ундан бўртган иситма опани жуда қизиқтирарди. Бу сирни эса Ҳилола мутлақо очгиси йўқ. Бироқ “сир”ни билишдан ҳам муҳимроғи, синглисига тезроқ ёрдам бериш – муолажа қилиш. Ҳамширалиги боис кўп нарсага ақли етса-да, барибир тажрибали шифокор кўриги зарурлигини ҳис этиб:
– Мен чиқиб, тилпонда Носир дўхтирни чақирай, – дея у ошиғич қўзғалди.
– Йўқ, опажон, дўхтир керакмас, – Ҳилола унинг билагига ёпишди. – Касал эмасман, ўзим соғаявераман.
– Бекорларни бештасини айтибсан, қара, – опаси кафтини унинг пешонасига босди, – иситмада қоврилаёпсан.