Ул кичне Арамның күңеле гадәттәгедән күпкә күтәренке иде: теге билгесез кешеләр китергән мәгълүматларны редактор аңарга ышанып тапшырган икән. Арам әтисе ясаган затлы шәраб та алып килгән булган. Үзе генә эчеп утыру күңелсез тоелгандырмы, әллә бераз масаеп алырга теләве иде микән, ул Мирсәетне үзенең кабинетына чакырды.
– Шәраб эчәргә туры килгәне юк, рәхмәт, Арам, эшем дә байтак әле, – дип баш тартып карады Мирсәет.
Әмма егетнең үҗәтлеге ике-өч кешенекенә торырлык. Ул, өстерәп диярлек, Мирсәетне үзенең бүлмәсенә алып керде, икесенә дә тустаган тутырып шәраб салды.
– Эчмәсәң, син минем дустым түгел, дошманым бүгенгесе көннән, – ди-ди кыстарга кереште.
Авыз иттереп карамый торып, тәки каныгуыннан туктамады. Мирсәет шунда үз гомерендә беренче кат ике йотым виноград шәрабы эчте. Тәмле булгандырмы, юктырмы, хәтерләми инде хәзер. Гомумән, шәраб эчәр арасы да булмады аның, теләге дә…
– Безнең әти ясый торган эчемлек бөтен Кавказда бер ул, – дип мактанды Арам, тустаган артыннан тустаган бушата-бушата.
Аннары ул, кочаклап диярлек, Мирсәетне үзе белән янәшә утыртты да өстәл тартмасын ачып аннан конверт тартып чыгарды.
– Мә, кара, күр – Арам нинди фоторәсемнәр белән эш итә ул… – дип, Мирсәеткә ике фоторәсем сузды. Әтисе белән әнисен күрсәтә дисәң, болар алай өлкән күренми. Куе, калын мыеклы ниндидер Кавказ кешесе, үзенең хатыны булса кирәк, яшь кенә сылу ханым белән фоторәсемгә төшкән.
– Ә син анысына түгел, тегесенә кара, әнә тегесенә, – дип ашыктырды журналист егет. Мирсәетнең берни дәшмичә, битараф калуы күңеленә хуш килмәде булса кирәк.
Икенче рәсемдә дә шул ук мыеклы ир-ат. Әмма бусында икенче бер юан гына хатынны кочаклап маташа. Су читендә булсалар кирәк, ярым ялангач үзләре. Ялангач тәннәре генә түгел, көлүләре үк шыксыз – авызларына хәмер кергән. Фоторәсемнең монысы сәер тоелды Мирсәеткә. Әле аның бер дә бу рәвештә төшерелгән фоторәсем күргәне юк иде. Мөгаен, төшерүчене күрмәгән тегеләр, әллә исерешүләре җиткәнме, рәсем әллә ничек, җайсызрак, әхлаксызрак килеп чыккан…
Ни дияргә, ничек аңларга да белмәде Мирсәет. Әмма җайсыз сүз әйтеп, эчеп алган каләмдәшенең кәефен кайтарудан да уңайсызланды. Кавказ халкының холык-фигылен, бигрәк тә авызларына шәраб керсә, һич аңларлык түгел.
Түзмәде Арам, бер-бер сүз ишетүдән өметен өзеп, үзе сорап куйды:
– Таныйсыңмы?..
– Юк…
Каян танысын икән ул боларны? Һич күргән-белгәннәре түгел. Аннан килеп, бу Кавказ кешеләренең һәммәсе төскә-биткә бериш тоела иде аңарга. Танырлык түгел үзләрен. Әрмәне, грузины, азәрбайҗаны – ул борын дисеңме, күзләре-мыекларымы, һәммәсенеке бер үрнәктән эшләнгән диярсең.
– Игътибар беләнрәк кара, Мирсәет…
Бәйләнде инде. Әллә: «Сиңа охшаган, әтиең түгелме», – дияргәме?.. Хәер, әтисен андый кыргый кыяфәттә күрсәтмәс иде ул.
– Танымыйм.
– Коба