Pis yıxıldın, – deyir, nəhayət, dodaqlarındakı gülümsəmə itir, – ayağının rentgenini çıxartmalısan, əlləri ilə yumşaq hərəkətlərlə ayaq biləyimin üzərində gəzdirərək sümüyün vəziyyətini yoxlayır, – məncə, sınmayıb, amma burxulmuş kimi görünür, evə gedən kimi soyuq kompres edərsən və mən təəccüblə soruşuram: – Nə, sən həkimsən? – Yox, həkim deyiləm, – saatına baxaraq cəld ayağa qalxır, -bax, vaxtından əvvəl gəlmişdik, indi isə geçikdik, mən ayağa qalmax istəyəndə, burada qal, ayağa durma, mən sənə oğlunu gətirərəm, – deyir.
Amma o səni tanımır, – deyərək etiraz edirəm, -səninlə gəlməz və o, mənə güvən deyir, narahat olma, o məndən uzaqlaşdıqdan sonra yadıma düşür ki, oğlumun kim olduğunu ona heç deməmişdim, bəlkə mənə başqa uşaq gətirəcək və bəlkə də mən bu yalnışlığın fərqinə varmayacam, bəlkə o uşağı Gilini sevdiyim kimi sevəcəm və Gilini başqa biri, bu yalnışlığı anlamayan bir ana götürəcək, bəlkə də bu onun xilasıdır, atasını tərk etməyən bir ana, ailəni dağıtmayan bir ana.
Bu köhnə parkda tək qaldım, mən və qarğalar və günəşin altında qovrularaq ətrafa kəskin bir çürük qoxusu yayan zibillər, sadəcə, uzaqda, əsas küçənin yanında bir qrup əsgər yerə uzanıb, çəmənliyin rəngi uniformalarını gizlədir, əsgərlər zeytun ağaclarının altında hərəkətsiz yatıblar, qarğalar aralarında təkəbbürlə gəzişirlər, qaya çıxıntılarının üzərində atılıb-düşərək təhditkar şəkildə qışqırıqlar yayırlar ətrafa, sanki bir- birilərinə pis xəbər verirlər, eynilə ilk insana, oğlu Habilin öldürüldüyünü xəbər verən qarğa kimi. Sanki qarğaların planetinə düşmüşəm, onların qanunlarına əməl etmək məcburiyyətindəyəm, amma qarğalar ən sadiq quşlardır, ömür boyu yoldaşlarına bağlı olurlar, bu səbəbdən Qədim Misirlilər tərəfindən heroqlif yazılarında evliliyin rəmzi olaraq seçilmişdilər və mən indi onların qanunlarını pozuram.
Mənə tərəf iki balaca kloun kimi atılıb-düşən uşaq gəlir, onlar çox əyləncəlidirlər, əllərində yarısından çoxu ərimiş, qəribə rəngli, qarpızlı dondurma var, bir dəqiqə ərzində onu tanımaqda çətinlik çəkirəm, təəccüblənirəm çünki onun yanında buruq saçlı oğlan görəcəyimi təsəvvür edirdim amma bu oğlanın saçları düz və qara idi, gözləri qara baxışları isə ciddi idi, mənim Gilimdən bir az balaca və zəif, buna baxmayaraq qəribə şəkildə ona oxşayır, Gili onun yanında sevinc içində atılıb-düşür, artıq göz yaşlarından əsər-əlamət yoxdur, sanki əziyyət çəkib qazanmışcasına o möhtəşəm dondurmasını mənə göstərir, xüsusilə də yeni tanış olmuş dostu ilə qürur duyur.
Qadın əlindəki yükü, iki çiyin çantasını, bir sehirbaz papağını, bir sehirbaz çubuğunu və bir plaşı yanıma qoyaraq bayaq uzandığı kimi yerə uzanır, ona gülümsəyərək təşəkkürümü bildirirəm, bir birinizə heç oxşamırsınız deyərək düşüncəmi dilə gətirirəm və o, oğlunu incəliyərək ona baxır, elədir, o atasına oxşayır. Müəllim sabah günortadan sonra birlikdə Şabatı qarşılayacağımızı sənə deməmi istədi, deyir və mən istəksizcə qulaq asıram, sabah? Axı niyə, bunun nəyi yaxşıdır? Mənə təəccüblə baxır, məktəbin ilk günləri necə olur bilirsən, müəllimlər valideynləri tanımaq istəyirlər, bu pis bir şey deyil, hirslə deyinirəm, hal-hazırda bu mənə uyğun deyil, mən gəlməyi fikirləşmirəm.
Ayağına görə? Yox, səbəb ayağım deyil, deyirəm və yenə onun sual verəcəyini gözləyirəm və o yenə susur, bəlkə də sənin üçün pis deyil, deyə hirslə düşünürəm, ərin və oğlunla birlikdə ora gedərsiniz və axşam da evə dönüb şam yeməyi yeyərsiniz, amma mən Amnonun yanında oturub normal bir ailən rolunu oynamağı və ikiüzlü insanlarla Şabat mahnıları oxumağımı düşünərkən belə halım pisləşir. Bir müddət əvvələ qədər bu çox normal və nəfəs almaq qədər asan bir şey idi, təəccüblə özümdən soruşuram, bəlkə bu sadəcə, başlanğıcdır, bəlkə də boşanmış insanların həyatlarında hər gün bir sıra maneələr yaranır, çox bəsit bir problemləri necə həll edəcəklərini bilmirlər? Qərarımı verirəm, onunla birlikdə Amnon gedəcək, mən gəzməkdə çətinlik çəkirəm və təkrar onun yanına uzanıram, balaca itlər kimi boş kanalların üstündən tullanan uşaqlarımızı seyr edirəm, külək Gilinin gülüşünü mənə gətirir, onun kəskin və sevinc dolu gülüşü ürəyimə xoş bir rahatlıq verir. Niyə bu qədər qorxdum axı, heç bir fəlakət olmayacaq, hər kəs boşanır və boşandı ya da boşanacaq, bəlkə burada yanımda uzanan qadın da yeni həyatının planını qurur, heç kimin səni qorxutmasına icazə vermə, o yaxşıdır, onun bir anası var, onun bir atası var, onun bir dostu var, onun bir dondurması var. Bir uşağın bundan artıq nəyə ehtiyacı olar ki?
Ayağa qalxıram, getməliyəm, vaxt keçdikcə bu qadın daha qoca görünür, gözlərimin önündə gənc bir qızdan qadına çevrildi, ən birinci oğlunun olması məni təəccübləndirdi indi isə günəş üzünə düşdükcə dərisi sallanır və mən onun belə balaca oğlu olduğuna heyrətlənirəm. Yotam, Mayanı baletdən götürməliyik, deyə qışqırır, Yotan narazı görünüş alaraq bizə tərəf gəlir, amma, ana, mən buranı sevdim və o, başqa vaxt yenə gələrik, deyir, indi isə getməliyik, Maya bizi gözləyir.
Biz də indi gedirik, deyirəm o mənə tərəf dönür, yeriyə biləcəksən? Sapsarı əlini mənə uzadır və mən ondan tutaraq güclə ayağa qalxıram, yerimək birdən-birə çox çətin bir işə çevrilir: – sizi evinizə apararam, – deyə təklif edir, – harada yaşayırsınız? -Evimiz bura uzaq deyil, – deyirəm və maşına tərəf gedərkən onun qoluna söykənirəm.
Arxa oturacaqdan Gilinin: – Ana, atam evdədir? deyə soruşduğunu eşidirəm, mən uyğun bir cavab düşünən zaman qadın məndən əvvəl cavab verir, sualı verən onun oğlu imiş, mənimki deyil, səsləri belə bir -birinə oxşayır. – Yox, evdə deyil, atan axşam gələcək, – mən Gilinin pıçıldadığını eşidirəm, – mənə de görüm atan sizin evdə yatır? Yotam təəcüblənir, hə, əgər işlə bağlı çağırılmırsa ya da ölkə kənarında deyilsə bizim evdə yaşayır və Gili sirli bir səslə pıçıldamağa davam edir, mənim atam gecə soyuducuda yatdı və soyuducu elə səs edib ki, o yata bilməyib. Sən nə danışırsan, Gili, güclə gülərək müdaxilə edirəm, boş-boş danışma, atanın nə dediyini düz başa düşməmisən, amma o mənə qulaq asmır və əlavə edir, anan və atan mübahisə etmədikləri üçün şanslısan, bəzən edirlər, bəzən isə yox, Yotam deyir, bunun nə əhəmiyyəti var ki, bütün ana və atalar mübahisə edirlər və Gili, amma mənimkilər həmişə mübahisə edirlər, – deyir.
Nə gözəl, gəlib çatdıq, deyirəm, amma hələ küçənin girişindəyik və qarşıda getməli olacağımız uzun yol var, tez ol gəl, onlar tələsir, Gilini tələsməyə məcbur edirəm. Çox sağ ol, Mikal, bu gün məni xilas etdin, həqiqətən, və o mənə baxaraq:
– səni evinə qədər apara bilərdim, – deyir.
– Yox, gərək yoxdur, ev yaxındadır, biz gedərik, – deyirəm və güclə axsayaraq uzaqlaşıram.
– Anam